13 maart 2023......
Waar te beginnen als er in je hoofd geen rem meer zit op je gedachten? Al die dagen spookt er van alles door mijn hoofd. Ik die altijd roept, het is zoals het is. Het komt zoals het komt. Niemand kan de toekomst bepalen, aanvaarden is het enige wat er is. En de manier waarop is hetgeen het beloop de kleur geeft.
Dat geschreven te hebben vliegt er weer van alles door mijn hoofd. Uiteraard de CT van afgelopen donderdag die overigens nog een bizar staartje kreeg. Voor de CT dien je altijd een halve liter water te drinken een half uur vooraf zodat je het goed gevuld is om het beste beeld te krijgen. Dus braaf gedaan met als gevolg dat ik op de terugweg naar huis mega nodig moest plassen. Toen we bij Grathem waren kon ik het echt niet meer ophouden, de zoektocht naar een café of e.d. behoorde ook niet meer tot de mogelijkheid dus op een landweggetje (normaal overal bossen hier maar nu uiteraard niet…) riep ik stop de auto maar ik hou het niet meer. Dus auto langs de kant allebei de deuren aan mijn kant open en gewoon 'wild' geplast. Dit trouwens letterlijk en figuurlijk want ik moest echt héél nodig en overdreef niet 😌. Opgelucht en leeg terug in de auto bedacht ik me dat ik links nog een plakkertje had van het bloedprikken en rechts het drukverbandje van het infuusnaaldje van het contrastvloeistof en die was echt helemaal doorweekt…. En bloede nog….. dus even naar Roggel de huisartspraktijk gereden die gelukkig direct een kamertje vrij hadden en na alles schoon te hebben gemaakt een nieuw drukverbandje erom en naar huis. Daar bleef het gelukkig bij op een minuscuul blauw plekje aan de binnenkant van de elleboog 😇.
Uiteraard was ik heel moe en ben eigenlijk bij thuis komst direct naar bed gegaan en die avond en nacht in etappes doorgeslapen. Spanning en angst uiteraard en dan ook de planning van vrijdag…. Tuchtcollege 14:00 uur in Den Bosch.
In eerste instantie had ik daar natuurlijk helemaal geen hoofd naar, maar al die jaren dat mijn 'zaak' al loopt kon ik daar natuurlijk niet van weglopen. Om half 1 gingen Chris en ik op pad. Eerste halte de achterbuurvrouw, want Francy heeft mij in de eerdere 'rondes' ook bijgestaan dus die ging mee. Aangekomen in Den Bosch ging iets later dan gepland de zitting door. De advocaat had vertraging met het openbaar vervoer… kan gebeuren. Ik kan alleen maar zeggen niet goed voor de bloeddruk…in dit geval de mijne 😄.
Eenmaal in de kamer aangekomen zat er een vijfkoppig 'panel' wat bestond uit 1 radioloog, 2 internisten en 2 juristen. Om het hoekje van de tafel zat de notulist. Wat ik vergeet te vermelden is dat ik de 'tegenpartij' echt niet aan wilde kijken. Wellicht best kinderachtig maar ik kon het gewoon niet. Pas na de voorstelronde kon ik af en toe een schuin oog naar de andere linkerkant van de tafel doen. Het gesprek begon met de vraag aan mij; hoe gaat het op dit moment met u? Tja, BAAMMM daar kwamen de tranen. Ik was helemaal vastgebeten op mijn stukje wat ik wilde delen, mijn bevindingen, mijn ervaringen hierdoor drukte ik de angst voor de naderende uitslag lekker naar de achtergrond, tot die vraag. Mijn grijze massa stortte echt in als een drilpudding. Chris nam het woord even over en legde uit wat er op dit moment ook speelde. Hiervoor uiteraard begrip en besloot men te beginnen bij de 'tegenpartij' ik noem het wel de tegenpartij maar het heet allemaal anders bij het tuchtcollege in zo'n zaak maar voor mijn verhaal… niet relevant. Allereerst werd opgemerkt door de voorzitter waarom er oude protocollen waren opgestuurd terwijl er gevraagd was naar de destijds huidige protocollen en richtlijnen. Hierop kwam niet echt een antwoord. Waarop de voorzitter aangaf deze hebben we zelf opgezocht. Dat voelde al goed, want in mijn ogen wordt de zaak al die tijd al onnodig uitgesteld en vertraagd, is er meer tijd nodig en ik weet niet wat nog meer. Daarna waren er de vragen aan de nucleair geneeskundige en heel eerlijk gezegd er waren tegenstrijdige antwoorden en een beetje om de massa heen draaien zeg maar. Het voelde allemaal bij mij zo aan dat er nu echt bij de tegenpartij nagedacht moest worden over de consequenties voor een patiënt (mij in deze) niet alleen de beslissing maar ook de frustratie achteraf. Er werd gevraagd of de protocollen waren aangepast, antwoord was ja. Volgende vraag wat is er concreet veranderd, antwoord dat weet ik zo 1, 2, 3 niet meer het is al een tijd geleden? Hoe dan, we zitten daar voor mijn dossier dan zorg je toch dat je je zaken even oprakelt in je hoofd om in ieder geval goed je verhaal en je keuzes te verdedigen, lijkt mij. Kortom ik kan hier lang of kort over doorgaan. Ik mocht daarna aan het woord. Dit ging echt gepaard met heftige emoties, alles passeerde wederom de revue, de frustratie, het ongeloof, het niet gehoord woorden, de arrogante houding en opstelling van het ziekenhuis. De kei harde woorden die hun uiten dat het niet uitmaakt wanneer je uitzaaiingen ontdekt maar meer of de therapie aanslaat. Dit zo tegenstrijdig met de werkelijkheid.. Afijn nu ik het typ stijgt mijn bloeddruk weer naar niet gezonde hoogte en krijg ik hartkloppingen boosheid gepaard met mijn enorme angsten die ik momenteel ervaar. Want lieve mensen bang ben ik, heel bang.
Dus brei ik maar een einde aan dit relaas en ga de paardjes voorzien van de laatste ronde met hooi en een knuffel.
Fijne avond😘