Achtbaan, it is.......

13-08-2019

De mooie ingrediënten voor het leven zijn: iets doen, iemand liefhebben en ergens op hopen.

It's me again! Het is alweer enige tijd geleden dat ik jullie mee nam in mijn leventje hier op de boerderij. En nog niet eens dat ik niets te melden had maar meer het feit dat ik in de nachten (wanneer ik toch echt de makkelijkste blogstukjes uit mijn pyjamamouw schud) toch probeer om enigszins niet toe te geven aan gewoon wakker zijn en ook echt nog in de nacht "te leven". Ik was laatste maanden (zoals jullie weten gewoon net een mol) echt een nachtbraker. Nu zijn de nachten nog steeds niet veel anders maar ik dwing mezelf boven te blijven en dus vooral ook niet te gaan eten (dit tot grote onrust en woede van mijn innerlijkheden) en gewoon alle avondprogramma's die ik mis doordat ik dan wel slaap en dat is natuurlijk gewoon de dag verleggen. En daar doe ik niet meer aan mee (zie de verstandige ikke op dit moment). Dus probeer ik tussen de middag (vroeg) een slaapje te doen, en sowieso voor negen uur uit bed, in de nacht geen strooptochten meer, geen activiteitspelletjes zoals muggenjacht of raadje plaatje of een soort dokter bibber met Chris als patiënt. Dus dat zo'n beetje. Dat laatste spelletje is trouwens echt wel een leuke. Ten eerste kunnen de batterijen niet op dus blijft het spel het altijd doen (min of meer).

Speluitleg: Wanneer je bedpartner slaapt ga je stilletjes naast hem of haar zitten. Men neme een voorwerp in de hand. Dit kan variëren van een veertje tot een punt kam, de keuze is dus reuze. Met het voorwerp, waarbij de hand ook is toegestaan, raak je je partner voorzichtig aan. Door te kriebelen of zacht te porren. Voor iedere geslaagde reactie, dat wil zeggen een slapende partner die naar de plek van ons onheil reikt (al dan niet zuchtend) krijg je 5 punten. Geen reactie is 1 punt en als je partner wakker wordt ben je af. Mijn record is gewoon 197!!! En ik ben nog niet afgegaan JJ

Op dit moment zijn er trouwens geen spelletjes te spelen want Chris zit in Apeldoorn intern voor zijn opleiding. En omdat ik niet alleen wil zijn is Denise hier. Kei fijn want alleen al het gevoel dat je niet alleen bent is hetgeen genoeg is. Net als soms dat je geen woorden nodig hebt maar gewoon een arm, een blik of een knuffel.

Op dit moment zit ik trouwens op kantoor met de telefoon aan op videobellen. Chris zit aan de andere kant op zijn IPad zijn huiswerk te doen en ik typ mijn blog. Stom hé, maar voor ons gevoel zijn we dan net wat dichterbij elkaar!

Nog even een update over mijn kies, tja dat is nog steeds niet goed vrees ik. Ik ben vorige week nogmaals terug geweest en de kanalen zijn toen weer schoongemaakt (wat een hel) maar nog is het niet dicht en zit er calcium in en een noodopbouw. Ik slik nog extra Paracetamol en zoals net werd ik ook wakker met kiespijn. Nu zou je denken huh, het is 10 uur geweest en je zou toch alleen een middagslaapje doen. Wauw, goed opgelet!!! Maar ik heb vandaag een goede reden. Vandaag moest ik namelijk naar Maastricht door de scan.

Op zich ook weer een beetje raar omdat ik echt op één keer na het hele ziekenhuistraject samen met Chris doorsta. Maar doordat hij vandaag pas de 2e dag had van de cursus hadden we samen besloten dat ik alleen zou gaan met mama of papa of zoals nu uiteindelijk met Denise. En zo ging ik dus rond de middag met Denise naar Maastricht. Volgens mij vond Denise het best gezellig zo en kreeg ze ook een hele andere indruk van een ziekenhuis. Want als ik op de afdeling kom is het gewoon echt een warm welkom met een knuffel en een gezellig praatje. De CT scan kreeg ze niet mee omdat je dan alleen naar binnen moet. Zo kreeg ze niet mee dat ik weer niet geprikt kon worden. Nu ineens was mijn rechterarm niet te prikken... Gelukkig links uiteindelijk wel. Op mijn vraag of hij het infuusje erin wilde laten zitten omdat ik nog bloed moest prikken werd helaas (door de routine van de verpleegkundige) geen gehoor gegeven. Ik lag nog op het bed die nog in beweging uit de CT was en voor ik het wist was het infuus uit mijn arm. Een droge ,,Oeps, sorry." tot gevolg.

Na de CT naar het dagcentrum. Daar bleek door ziekte van een collega één van mijn favoriete verpleegkundige op het bloed-prik-kamertje te zitten, een gezellig praatje tot gevolg wat helaas werd afgebroken door een patiënt met crypto I. Nog steeds geen idee wat dat betekend. Ik dacht gelijk een synoniem voor, je doet te lang over een patiënt dus schiet op haha.

Wat hebben we verder nog, eigenlijk heel veel maar de blog wordt dan te lang of in andere woorden het wordt al erg laat... Een paar korte hoogte punten en laagte punten:

  • Naar Toverland geweest...
  • In alle (!!!) achtbanen geweest om zeker te stellen dat mijn leven echt een achtbaan aan emoties is!...
  • Hoe eng ik het soms ook vond, I DIT IT!...
  • Ik heb ook vijf minuten op Fayenne gereden...
  • Ik daarna 15 minuten aan het spreekwoordelijke zuurstof moest om bij te komen...
  • Paardrijden echt heel intensief is...
  • Zelfs ik dit die het toch echt hoor te weten gewoon mijn eigen echt verkeken heb...
  • Er op stappen en wegrijden toch echt een héél andere betekenis heeft....
  • Het wel heel bijzonder en gaaf was
  • Ik meer wil.....
  • Dit niets nieuws is.....
  • Ik zeker 4 x per week erge hoofdpijn heb....
  • Nog steeds altijd moe ben....
  • Vooral moe ben van het altijd wat hebben....
  • Naar het Casino ben geweest met ouders en Denise...
  • Denise en ik binnen 3 minuten geen geld meer hadden....
  • Mijn vader voor ons toch nog een héél leuk centje bij elkaar heeft gespeeld....
  • Wij ons afvragen hoe die dat toch deed...
  • Heerlijk heb genoten van mijn zus en familie die hier een paar dagen waren...
  • Een te gekke 40 jarig huwelijksfeest hadden van de Kroontjes....
  • Ik zal proberen weer meer te bloggen....
  • Ik nu overloop aan nog meer dingen maar toch echt ga slapen!

Fijne avond.