And again, life goes on....

05-06-2020

Wacht niet op het juiste moment. Het perfecte moment komt nooit. Het leven vindt nu plaats. Doe wat je echt graag doet.

Aldus VoorPositiviteit op Twitter. En hoewel we allemaal proberen te leven in het nu en te genieten, we weten immers dat het leven betrekkelijk is, is het toch weleens moeilijk je zorgen niet te laten overheersen. Neemt het piekeren je nachten over en vergeet je bijna hoe mooi het eigenlijk allemaal is. Ondanks tegenslag, verlies, verdriet, pijn en soms ook onrecht moeten we door. Doen wat we graag doen, geeft die kracht.

Oké vandaag is het vrijdag, de dag voordat ik gewoon mijn 47e verjaardag mag gaan "vieren"! Wie had dat gedacht? Ik in ieder geval niet mijn naasten ook niet. Maar toch, we zijn er en het gaat echt wel goed. Niet goed zoals ik was maar terugkijkend op de laatste jaren gaat het nu echt onwijs veel beter! Natuurlijk die irritante angst is echt heel de tijd aanwezig. Veelal aangewakkerd door het 'echte' leven, geboorte dus nieuw leven (de kuikens, zwaluwen, vogeltjes en alles wat groeit en bloeit) en de dood (ons hondje, diezelfde kuikentjes, zwaluwen enz.). Afgelopen dagen is mijn innerlijke pessimist aardig aanwezig en laat overduidelijk van zich horen. Ik denk dat dit komt door het laten inslapen van Cooper. De manier waarop dit gaat zet me altijd aan het denken... Gelukkig heb ik ook nog optimist in mijn grijze massa huizen die toch wel wat voeten in de aarde heeft en de boel dan weer wat sust. Feit blijft gewoon hetzelfde, het is zoals het is dus maak er wat van, zelf!

Afgelopen dinsdag hebben we Cooper zoals eerder vermeld in moeten laten slapen. Dit geeft altijd zoveel verdriet en pijn en niet alleen voor ons mensen is dit moeilijk te verwerken ook onze andere hond had het hier echt heel moeilijk mee. Hoewel we haar bewust afscheid hebben laten nemen van Cooper was ze echt aan het rouwen. At niet, lag alleen maar te slapen en reageerde nergens op. Ook niet vreemd als je bedenkt dat Suka in heel haar leven (bijna 9 jaar) nog nooit één dag alleen geweest. Altijd heeft zij één of meerdere honden bij ons thuis gehad. Dus wij zijn gaan zoeken naar een nieuw vriendje voor haar en na heel wat af te hebben gebeld hebben we een leuk vriendje voor Suka gevonden. Ons nieuwe gezinslid heet Max en is een kruising tussen een Nova Scotia Duck Tolling Retriever en een Golden Retriever. Een schattig klein hondje, tenminste dat vinden wij. Suka heeft er helaas hele andere ideeën over.... Ze vindt het helemaal niets, ze blaft en gromt ernaar en trekt haar bovenlip op. Max is gelukkig onderdanig en gaat direct op zijn rug liggen want anders denk ik niet dat het goed zou gaan komen. Het is natuurlijk nog niet eens een hele dag dus we hopen dat Suka snel snapt dat deze - in haar ogen - indringer, geen indringer is maar hopelijk haar nieuwe BFF zal worden! De eerste nacht met Max is in ieder geval gelukkig goed verlopen, zo ook de dag. Nog geen ongelukjes wat toch wel heel bijzonder is voor een jonge pup. Als we hem in zijn bench doen piept hij wel eventjes maar na nog geen minuut is hij stil en zoekt hij een plekje om lekker te liggen laten we hopen dat het zo door gaat.

Nou ik had dus nog veel dingen te melden maar ik zit ondertussen Flikken Rotterdam te kijken, probeer kleine Max in de gaten te houden en moet nu ook nog naar het toilet.. dus...

Fijne avond