Back to reality....

Durf gerust anders te zijn. Wees een beetje gek en maak plezier. Het leven is te kort om niet gelukkig te zijn.

Maandag 5 maart... de dag dat:
- we alweer twee dagen thuis zijn;
- ik na thuis komst in een enorme dip ben gekomen;
- vanmorgen ik mezelf een schop onder mijn kont gaf (letterlijk dan figuurlijk ben ik uhm redelijk
stijf');
- vandaag ik te horen kreeg dat mijn oncoloog door ziekte (erg...) er voorlopig niet zal zijn;
- ik dus, na mezelf een schop onder mijn kont te hebben gegeven, weer even in elkaar
stortte;
- het zonnetje buiten heerlijk scheen;
- het hierdoor iets gemakkelijker werd de boel te relativeren;
- ondanks mijn dip gisteren wel genoten heb van het NK indoor (clip my horse);
- iedereen feliciteer met de geleverde prestaties.

Ik zou het hierbij kunnen laten maar dat geeft mij niet het gebruikelijke gevoel van bevrijding. Lekker even zitten zielig doen en zaniken lucht op, in ieder geval op deze manier voor mij! Dus... geen zin in neerslachtig gedoe... gewoon sluiten!

Vrijdagavond was nog een geweldige avond met zelfs sneeuw, hiermee hebben we alle mooie winterbeelden gehad die je maar kan bedenken. Als ik mijn hoofd omhoog doe en zie al die dwalende sneeuwvlokken dan geeft dat mij een gevoel van rust. Zó het tegenovergestelde van regen... daar ga ik echt niet even gezellig met mijn gezicht naar de hemel in staan turen... dus de sneeuw was een geluksmomentje voor mij. Heerlijk gegeten op het toetje na(balen voor mij het dessertmonster), dit was één of andere vieze pudding met een dik smerig vel erop... nope, not my cup of tea... Dus, die is blijven staan. De nacht niet goed geslapen en om één uur maar een pilletje ingenomen. Hoewel het hotel heel de week op de straaljager föhn van de naastgelegen kamers na dan heel aangenaam rustig was, zo enorm irritante geluiden waren er de laatste nacht. We hoorden zelfs iemand snurken.. niet echt bevorderlijk voor de nachtrust. Maar gelukkig na het pilletje niets meer van gehoord, tot de föhn om kwart voor zeven... ach ja... Gelukkig voelde ik me toen ik wakker werd wel redelijk goed en ben dus zelfs mee gaan ontbijten na het ontbijt koffers gepakt en naar beneden waar tante Tinus en ome Jac al zaten te wachten dus we gingen gelijk door naar Salzburg. De vlucht had een half uur vertraging dus dat viel ook zat mee. De rit erheen was echt fenomenaal mooi, het was super helder en we reden door zo'n enorme bergketen, indrukwekkend en mooi vind ik dat. Op het vliegveld aangekomen was het met parkeren rustig dus auto geparkeerd om gezamenlijk nog even wat te drinken... totdat de schuifdeur openging en het echt afgeladen vol was in al de ruimtes. Overal waren mensen, alles helemaal vol, nergens een plek zelfs in de gangen naar de toiletten zaten mensen in rijen op de grond, bah ZO niet iets voor mij. Het leek op een vliegveld waar al een dag of twee alle uitgaande vluchten zijn geannuleerd. Hierdoor besloten we maar direct door de security check te gaan in de hoop dat het erachter minder druk zou zijn... niet dus... Gelukkig konden we nog omboeken naar businessclass en kwamen we in een rustige (ten tijde van aankomst) sfeervolle lounge. Pff gelukkig even weg van de mensen massa en bacteriën J. Het was inmiddels iets voor twaalf uur en we zouden om kwart over twee vliegen, dus lekker op twee sofa's neergestreken en ondertussen lekker gelezen en gedronken en gegeten (uiteraard J). Om een uur of één kwamen er steeds meer mensen de lounge binnen en was zelfs geen plaats meer tijdelijk voor iedereen, wij hebben echt mazzel gehad... Zie je... geluk zit in kleine dingen! Dit zeg ik nu voornamelijk tegen mezelf omdat het sinds we geland waren in Düsseldorf heel hard bergafwaarts ging met mijn humeur. Ik was ineens zo, tja wat eigenlijk, chagrijnig, boos ineens was ik weer letterlijk met beide benen op de grond. Sprookje over, back to realtime life... met over drie dagen een scan en over zes dagen de uitslag. Daar in Krimml was alles gewoon even tijdloos, natuurlijk wist ik wel wat er speelde. Dit laat je nooit en te nimmer los, maar het was even wat eenvoudiger. Echter na de landing van het vliegtuig (wat overigens echt volgens mij een examen was voor betreffende piloot... GEZAKT in mijn (en ook anderen) ogen)) was ik ineens verbolgen. Hmm, ik weet ook niet of dit het juiste woord is? Ik kan het niet omschrijven sorry, het omvatte van alles, woede, boosheid, angst, verdriet, irritatie en zo kan ik echt nog wel even doorgaan. Eenmaal in de auto kreeg arme Chris natuurlijk bij het eerste het beste wat hij ook maar fout kon doen (en fout was het nog niet eens... maar dat maakte in mijn boze ogen geen verschil) brak de hel los. Mijn innerlijke godin, even helemaal nergens meer te bekennen ook geen andere reëel stemmetje in mijn hoofd dat de negatieve vibe kon verdrijven. Het hing als een donder wolk in mijn hoofd en is pas vanmorgen rond half twaalf verdreven... Zonde van bijna twee dagen chagrijnig doen... gelukkig voor Chris moest hij gisteren werken dus had hij er niet zo'n last van en was ikzelf eigenlijk alleen de pineut! In deze twee dagen heb ik me op mijn slaapkamer opgesloten en Clipmyhorse liggen kijken het NK indoor, ik keek ernaar en vond het echt wel mooi maar in plaats van volop te genieten, genoot ik half, de andere helft bleef maar hameren dat ik er beter heen had kunnen gaan dat had leuker geweest.... Pfff zó vermoeiend...

En toen vanmorgen ik het licht, in het echt een lekker zonnetje, zag begon alles weer een beetje op te klaren. Lekker op stal met de paardjes, Tom & Poes, Teigertje & Knorretje en natuurlijk de kippen en in het bijzonder de hard groeiende Chicken Little, mijn moeder en Chris. En toen ging de telefoon. Op het schermpje verscheen Balie Oncologie, dus ik dacht oh, oh scan gaat niet door. Maar het was veel erger.... Scan gaat gewoon door maar "mijn" eigen oncoloog is ziek (geen griepje maar echt erg) en is voorlopig uit de running... Ik stortte echt ter plaatse weer in. Shit, hij is diegene die mij keer op keer door alle tegenslagen heen manoeuvreerde. Hij is de nuchtere zeer gespecialiseerde zo niet de beste... door hem ben ik er nog... en nu is hij er niet voorlopig of wellicht wel voorgoed.... A; heel erg want het is een sympathieke oncoloog en een zeer goed mens. B; wat nu???? Na een minuut of tien werd ik weer rustig, het is een academisch ziekenhuis. De plaatsvervangende oncoloog zal ook wel goed zijn. Afijn, ik hoop dat het met 'mijn" oncoloog snel goed zal gaan, hij hoefde nog maar een paar jaar en gekscherend zei ik altijd dat ik vol zou houden tot zijn pensioen... De afspraak van vrijdag (oncoloog en infuus) zijn verzet naar komende maandag... Scan morgen gaat door dus het is zoals het is.... Ik duim echt voor een spoedig herstel voor de oncoloog!

Fijne avond.