Ongelukjes...

Vannacht werd ik wakker en de plek naast mij was nog leeg. Direct keek ik angstig op de wekker, half 2, shit dat is toch wel heel erg laat. Ik kom half slaapdronken uit bed op weg naar mijn telefoon (die ligt 's nachts altijd aan de lader onder de TV, tis maar dat je het weet) en voordat ik het weet zit ik op de grond. Cooper lag op zijn matje daarnaast te slapen dus die schiet overeind gromt en kijkt mij aan (tenminste keek mijn richting op het is een dwergschnautzer dus zie je zijn ogen niet en al helemaal niet in het donker) en ik zag hem echt denken, wat nu weer... Omdat ik natuurlijk vaker nachtelijke escapades uitvoer kwam het niet echt onverwacht voor hem, maar deze keer kwam ik echter in zijn aura, en was hij ook echt lichtelijk geïrriteerd. Afijn, weer enigszins bij besef schiet ik in de lach, lomperd zit ik hier op de grond niet voor het eerst. Aangezien er een nachtkastje staat, staan die sloffen (soms slippers) dus precies waar mijn voeten voor het eerst de grond raken.... En je raadt het al die staan er ook pas 9 jaar, dus nam ik me vannacht weer voor ze daar niet uit te doen. Ben heel benieuwd hoelang ik dat vol houd. Welnu ik heb mijn telefoon en kijk erop .. geen appje, geen berichtje van Chris. En dan krijg ik een beetje een paniek gevoel, aaahhh dadelijk is er iets gebeurd. Ik weet dat hij de laatste tijd andere dingen doet, dan die hij normaal doet voor zijn werk. En hoewel ik het minder leuk vind, vindt hij het echt volgens mij juist wel leuk. Moet ik nu gaan bellen? Appje? Normaal denk ik daar niet eens over na en doe ik het gewoon maar nu dacht ik erover na, heel raar want een paar tellen later hoor ik de vertrouwde voetstappen buiten en de deur.. Daar is hij weer, en voor ik het wist sliep ik weer... mijn rustpuntje was weer thuis, ik denk dat ik stiekem ergens voelde dat hij in de buurt was... spirituele ikke!

Van de lompigheid van vannacht heb ik een mooie blauwe plek op mijn bovenbeen. Ach eentje meer of minder maakt ook niet uit. Gelukkig heb ik dit keer niets gebroken, want echt waar dat heb ik ook echt al heel wat van mee gemaakt. Toen we net ons eerste huis hadden gekocht en daar woonden wilde Chris graag een kat, dus wij gekeken naar de rassen welke kat en welk ras het beste bij ons zou passen. Uiteindelijk kozen we voor een Exotic shorthair de naam mocht Chris kiezen en het werd Volvo. Afijn Volvo was toen we hem kregen een Volvootje en super schattig klein bolletje wol. Alleen was Volvootje heel snel en had de irritante gewoonte voor, tussen en achter je voeten te willen zijn. En dat ging dus een keer fout toen ik naar het werk wilde gaan, de trap afliep en daar ineens Volvootje trof... Dus dacht ik er wel overheen te kunnen stappen, maar dat lieve kleine bolletje vond het leuk om tegelijkertijd ook een tree lager te gaan, en daar ging in van de 4e traptrede van boven... helemaal naar beneden.. En ook daar lag ik... echter nu geen lach maar een stekende pijn in mijn enkel en knie.... Toch geprobeerd op te staan, en Chris gebeld. En daar gingen we naar de EHBO. Oh ik vergeet er bij te zeggen, dat Volvootje (die ik toen echt even een klein loeder vond) niets mankeerde en gewoon langs mee heen sjeesde, leuk spelletje! Uitslag, gebroken enkel, en gescheurde kniebanden en als kers op de taart een hersenschudding. De kneus..... Maar het kan erger. We hadden een afscheid van een collega die met pensioen zou gaan, in een restaurant in Deurne. Ik was als laatste nog op de zaak en de laatste loopt altijd een rondje, is alles dicht en staan alle machines uit. Dus ik snel, snel, snel (het zou namelijk om 19 uur beginnen en het was inmiddels half 7) met mijn lakleren laarsjes en klabam... Daar ging ik.. lak heeft namelijk de gewoonte niet te geleiden toen mijn voeten langs elkaar gingen plakten ze min of meer aan elkaar.... Zo stom... Afijn ik was om half negen die avond in Deurne met een mooie spalk om mijn pols.... Gebroken....

Nu ik dit zit te typen vraag ik me af zal ik doorgaan of maar even stoppen, ik kom natuurlijk wel heel dom (kneuzerig) over als ik al mijn breuken ook nog eens ga benoemen. Maar aan de andere kant, mogen jullie ook best weten dat ik ook echt met heel veel dingen pech heb in het leven. Ik ben absoluut ook gezegend met heel veel dingen. En nog steeds tellen die(zegeningen) veel zwaarder dan de tegenslagen of stomme ongelukjes, want ik denk altijd maar zo de pijn die je vandaag voelt is over het algemeen morgen weer minder. En meestal is dat ook echt zo.

Ook ben ik een keer van de vrachtwagen afgevallen met een jong paard (van een ander uiteraard). Ik had (en nog weleens) de neiging mensen te helpen als het laden niet lukt. Dus toen ook, ik zou dat wel even doen.... Had ik maar beter gekeken wat voor een mensen het waren, ik had het paard beet en voor ik het wist begint die man dat paard met een longeerzweep te meppen. Dus dat paard vliegt naar voren, en ik ook yes hij doet het, en halverwege de klep dacht dat beestje dat er ook nog een andere uitweg was dan voorwaarts en dook hij naar links... daar waar ik ook omhoog rende... Hoppa daar vloog ik (ja toen was ik echt een paar pakken suiker lichter) van bijna boven de klep naar beneden en wat doe je automatisch als de grond snel dichterbij komt... yep, de handen naar voren om het op te vangen. Krak echt heel hard en toen een enorme pijnscheut. En een hand die heel anders op mijn arm stond dan voorheen. Die man op de achtergrond aan het vloeken (ja dat paar liep los) omdat ik losgelaten had.... Hey meneer uhm mijn pols... paard was snel gevangen, kon namelijk nergens heen afgesloten terrein. Maar nee die man ging gewoon verder met zijn vriendin.. gelukkig kwam er iemand anders naar mijn toe die maar direct naar huis (stageplek) bracht. Daar kwam mijn vader en oom gelukkig snel heen en op naar het ziekenhuis. Ze wilden in het ziekenhuis direct opereren maar mijn vader vroeg of dat in Den Haag kon, logistiek was dit veel makkelijker en de verzorging ook . Dit mocht ze wilden het wel eerst zetten, dus daar gingen ze spuiten erin en trekken. Ik weet alleen maar dat ik huilde en vloekte en dat er opeens aan mijn hoofdeinde een hele knappe arts stond met hele mooie ogen. En hoe ik ook huilde en vloekte, dit heb ik hem toch even mee gegeven... Waarop iedereen in de lach schoot en er nog een keer opnieuw begonnen moest worden... NO GO dus... leidt nooit een team af als ze je pols aan het zetten zijn! Verder zijn er nog echt zat andere breuken, domme dingen bijvoorbeeld middenvoetsbeentjes gebroken. Op een paard willen stappen, paard andere ideeën had en opzij sprong ik had 1 voet in de stijgbeugel en die ander zat dus onder een hoefijzer.... Auchh... Ik ben toch gewoon opgestapt het gereden maar bij het afstijgen was het toch wel heel pijnlijk en bij het uitdoen van de jophurs een hele dikke voet met een enorme bloeduitstorting... ZH bezoek wees uit 3 middenvoetsbeentjes gebroken. Met skiën een nare ervaring met zo'n kleine snelheidsduivel (rot kind haha) gewoon omver geskied, kind nergens meer te bekennen en duim gebroken.... Gewoon een paard naar de wei brengen en gewoon zwikken op je klomp...enkel gebroken...pfff ik heb echt vroeger genoeg melk op, mensen!!De rest van de breuken is eigenlijk gewoon door stomme valpartijen en domme acties...

Ik denk dat jullie na het lezen wellicht denken, wat een muts. Ik kan alleen maar volmondig zeggen.. Ja, jullie hebben gelijk. Maar zoals vannacht weer is gebleken een ongeluk zit in een klein hoekje.....

Verder vandaag een heerlijke dag gehad! Met Chris samen de stallen schoongespoten (Judith gaf het goede voorbeeld). En nu helemaal stuk maar zo voldaan! Lekker languit nu!