Beautiful day.....

Ik hoop dat je iemand vindt die jouw taal spreekt, zodat je niet de hele tijd hoeft te vertalen wat jouw ziel raakt en het leven zo bijzonder maakt.

VoorPositiviteit op Twitter. En hoe mooi is het als je iemand om je heen hebt waar je niet eens mee hoeft te praten om te begrijpen wat er gaande is! Nog meer bijzonder! Een klein uurtje geleden gingen we naar stal om de dekens van de paarden weer op te doen. Hoe lekker het overdag ook is, zo fris wordt het in de avond met nachtvorst in de nacht. Duh, NACHTvorst zegt het al... Maar goed ter verduidelijking zeg maar :). Anyway wat ik wilde schrijven is dat ik toen de lucht zag en wow wat betoverend mooi! Dit was eigenlijk voor het eerst dat ik een lucht zag die een klein beetje in de buurt kwam van het Noorderlicht qua structuur. Kleuren is een ander verhaal en het 'danste' natuurlijk ook niet maar bijzonder, dat was het wel. Toen we iets later eitjes naar de buurvrouw gingen brengen hebben we daar nog even in de tuin verder gekeken naar die mooie natuurverschijnsel.

Heel apart eigenlijk dat dit juist ook vanavond te zien was. Ik was heel de dag eigenlijk al een beetje melancholiek/ weemoedig omdat het zo bizar is allemaal. De natuur was gisteren en vandaag echt mooi. Je ziet de groei, het begin van nieuw leven en ontzettend hitsige beesten van kip tot paard (Chris laat ik maar even buiten beschouwing :)). Dus wat ik hiermee bedoel is dat dát alles gewoon doorgaat terwijl de rest in een aangepast leven is gegaan. Want eerlijk is eerlijk het Coronavirus is een feit en is keihard aanwezig. En hoewel het helemaal niet te vergelijken is met mijn ziekte toch heb ik nu het idee dat de mensen ondervinden waar kankerpatiënten (en ander chronisch zieke mensen) dagelijks mee worstelen. ANGST dikke vette grote angst. Er zijn mensen die tegen mij soms zeggen dat ik me er niet druk om moet maken, niemand weet wanneer hij of zij doodgaat en dat hun ook morgen dood kunnen gaan. En toch lieve mensen, dit is zó anders, ik denk dat die angst hun toch nu ook wel bereikt heeft. En dan is het in dit geval nog enigszins te beperken. Er zijn goede en duidelijke voorzorgsmaatregelen om het te enigszins te vermijden. Men is voorzichtig vooral naar en voor de ouderen en zwakkere (dat klinkt wel heel oneereerbiedig eigenlijk) en ziekere mensen in de maatschappij. Waaronder ikzelf ook val, dan is het toch wel veroorloofd om dit te zeggen...toch? Maar goed, wat ik weer op mijn eigen lekkere omslachtige manier probeer te zeggen, ik denk dat het gevoel wat sommige mensen nu ervaren het gevoel is waar ik al 3 jaar lang mee worstel.... En nu ik dit type besef ik me toch ook wel dat het anders is omdat dit super oncontroleerbaar is en betrekking heeft op de hele maatschappij en economie maar toch... kanker is ook kut! Dat dus.

Belangrijk is dat we allemaal beseffen wat we hebben, waar we invloed op hebben en dat waar we geen invloed op hebben want zoals altijd.... Het is zoals het is. Hou je hoofd koel, gebruik je verstand en help elkaar. Help elkaar ook door te proberen zo normaal mogelijk door te gaan met je leven uiteraard met in acht neming van de geldende voorzorgsmaatregelen. Want we hebben elkaar allemaal nodig de wereld draait door, we moeten eten, de dieren moeten eten, de auto moet kunnen worden getankt, zodat de vrachtwagen de supermarkt kan bevoorraden en ga zo maar door. De zon komt weer op en daags erna weer en nee niet altijd zo mooi als afgelopen dagen maar toch het gaat door, wij moeten door zij het in een aangepast ritme en aangepaste versie.

Zo genoeg hierover. Inmiddels is Greys Anatomy al bezig maar dit kan ik gelukkig terugkijken. Ik heb net gezellig even mijn tante Tinus aan de telefoon gehad en bij gekletst. Verder heb ik vandaag een goede dag, hoewel ik nu wel hoofdpijn heb maar dat kan ook van de zon zijn zullen we maar denken. Vandaag heb ik zelfs 2 paarden gereden 1 in de rijbak en 1 lekker in het bos samen met Chris en de honden. Verder heb ik met mijn moeder een half uur onkruid geplukt en daardoor zit ik nu gelijk onder de rode jeukende bulten van waarschijnlijk leftovers van de processierups.... En ik heb echt handschoenen aangehad en niet mijn huid aangeraakt en dan toch... grrrr... gelukkig heb ik goede crème die het jeuken beperkt en heb ik (heel verstandig al zeg ik het zelf) mijn nek, armen en gezicht gewassen alvorens ik uitgeput mijn middagdutje heb gedaan. Overigens 1 paard in de ochtend, toen de tuin, toen middagdutje en toen andere paard naar het bos want helaas is de vermoeidheid nog steeds orde van de dag. Maar anderzijds ik doe het gelukkig wel allemaal!

Gisteren door de scan in Maastricht. Het ziekenhuis was echt net een spookziekenhuis zo onwijs leeg! Bizar gewoon. In de ochtend had ik gebeld of de scan wel door zou gaan omdat ze wellicht te weinig capaciteit zouden hebben maar nadat de assistente het had nagevraagd bleek dat mijn scan in ieder geval wel door moest gaan (ja ja ik ben zo'n zwakkere). Zoals gezegd was er in de gangen en de hal echt bijna geen mens te bekennen.. Op de afdeling radiologie waren wel een viertal mensen. Ieder op een eigen rij banken gezeten, wij namen allemaal de voorzorgsmaatregelen in acht. Zelf had ik ook Dettol-doekjes meegenomen om bijvoorbeeld deuren te openen, het liftknopje en dat soort dingen waar je normaal echt niet over nadenkt... Afijn omdat ik weet hoe het werkt zorg ik altijd dat als ik door de scan moet dat ik een broek zonder rits aan heb, geen bh aan doe en zorg dat ik verder geen sieraden of dergelijks aan heb. Dus ging ik als een speer zo snel van de wachtkamer door de omkleedkamer op de tafel van de scan. Een beetje gebabbeld met de 2 medewerkers en toen moest het infuus geprikt. Rechterarm is meestal heb eenvoudigste te prikken alleen ging dat door de vorming van littekenweefsel in die arm ook een stuk lastiger en gisteren ging het dus niet... Dus andere arm, die ging er in (je kunt dat echt voelen) en er gelijk weer doorheen. Vervolgens trok hij de naald terug en wat er gebeurde weet ik niet maar het bloed lag echt op de grond toe.... Deed overigens geen pijn hoor . Toen gaf ik aan dat hoe vaker je de CT krijgt hoe meer angst ik krijg dat het niet goed gaat met het contrastvloeistof. Slaat nergens op dat weet ik maar het zit in de grijze massa... Dus daar hadden we het over en over en van het een komt het ander, dat ik dus al langer ziek ben en mede daardoor zoveel ben aangekomen, wat niet fijn is. Volgende punt was dus dat ik gekleed was om door te lopen, waardoor ik dus nu als een uitgezakte zitzak op de tafel lag alles hangende natuurlijk mede veroorzaakt door geen bij elkaar houdende voorgevormde bh. Daarna nog meer flauwe opmerkingen en grapjes waardoor het best soort van gezellig was in de CT kamer... Ja ja, zelfs dat kan. Na de scan nog snel naar de Maastro om bloed te laten prikken en daarna weer lekker naar huis. Nog nooit in 3 kwartier klaar geweest in 3 jaar tijd.... Bizar...

En nu dus wachten tot vrijdag, fingers crossed. Maar ik zal dit keer uitspreken wat ik denk... gevaarlijk maar dan staat het vast... ik denk dat alles stabiel is, laten we hopen dat mijn gevoel weer gelijk heeft. Het is inmiddels gewoon kwart voor 10 ik heb dus gewoon Greys Anatomy gekeken en ben toe aan mijn bedje. Heb geen zin om terug te lezen dus als het weer eens door elkaar staat of niet te volgen is... that's me!

Fijne avond, hou je hoofd koel en geniet van al het moois 