Bezige bijen modus

Gelukkig zijn doet zich alleen voor in het hier-en-nu. Als je nu gelukkig bent, valt er niets anders te bereiken. Sterker nog: als je je zorgen gaat maken over de vraag of je morgen gelukkig zult zijn of over vijf minuten, dan vergeet je nu gelukkig te zijn.

Volgens mij heb ik deze weleens eerder gehad of gezien... Ik zal eerlijk zeggen soms staat er één op de kalender die ik niet leuk vind. Zo'n zweverige waar ik in ieder geval niets mee kan. Of een hele korte, vind ik ook niet leuk voorbeeldje: Vrede is altijd mooi... Wat moet je ermee? Niet dat er geen kern van waarheid in zit maar wereldvrede dat zal helaas nooit gaan gebeuren dus dat is een utopie... helaas.

Vannacht een beroerde nacht ik sliep in principe snel maar werd rond twee uur wakker door hetzelfde als de laatste tijd, gevolgd door dezelfde procedure als de laatste tijd.. Het is dat het steeds een andere pijn is anders zou je denken dat het saai zou worden. Maar helaas, het went niet. Zelfs niet na 13 weken.... Om een uur of vier ben ik uiteindelijk in slaap gevallen. Tot vanmorgen toen Chris thuis kwam van de nachtdienst ik heb toen geplast (dat moet ik wel zeggen van 3 al vier keer per dag gieren ben ik naar één tot twee keer gieren gegaan, en zie ik plas ook weer meer.. ter info) en ben vervolgens weer terug tegen mijn mannetje aangekropen (handen boven de dekens, hij is moe J) en werd vervolgens pas om kwart over elf wakker... Maar wel lekker geslapen! Snel eruit want ik had dus én niet gegeten én mijn medicijnen nog niet ingenomen, heel stom ik weet het.. Zo gezegd zo gedaan. Na het eten ben ik met mijn moeder naar stal gegaan, paardjes naar buiten, zo ook de varkens die wel een beetje dwang nodig hadden want ze vonden het te koud. Na een anderhalf uur waren we klaar en kreeg ik lekker soep. En hoewel ik eigenlijk net gegeten had smaakte het prima. Daarna heb ik nog een paar kerstkaarten gedaan, maar had daar echt geen zin in.. Sorry, sommige krijgen het dan maar wat later. En diegene die niets krijgen die wens ik het wel op Facebook, toch?

Terwijl ik met de kerstkaarten bezig was kwam Chris naar beneden. Nadat hij gegeten had zijn we naar buiten gegaan om het blad, wat hier volgens mijn altijd blijft vallen, op te ruimen. En daar gaat het bij mij toch wel fout. Ik leer niet van het feit dat ik moet toegeven dat ik moe word of ben en ga vervolgens gewoon door, ik haat het om dat te stoppen omdat "ik zo lekker bezig ben" in mijn gedachten. Ook is het bezig zijn fysiek iets wat prettig is, je weet dat je leeft zolang je beweegt denk ik altijd maar. Dus ik ging door, hortensia's geknipt, blad er tussenuit harken, daarna bladblazen en vervolgens gingen we aan de slag met de grote kerstboom (niet meer dan een net met lampjes in een piramide vorm) het touw aan de top was namelijk tijdens één of andere storm geknapt. Dus was het hele net (een geval van zo'n vier meter) naar beneden gekomen. Normaal zit dat met een katrol zodat je het kan laten zakken en omhooghalen (soort vlaggenmast idee mocht je het niet snappen). De paal waar hij in hangt is zo'n vijf meter dus met de ladder tegen zo'n dunne paal lukte ook niet echt, dus alle schroeven los en de paal laten zakken om vervolgens het nieuwe touw door het katrolletje te halen. Mijn taak de paal vasthouden terwijl Chris hem los schroefde. En ik ben er achter gekomen dat een ijzeren paal (gewoon willekeurig ik bedoel er niets mee) echt gewoon super koud is deze tijd van het jaar zelfs zonder dagen lange vorst... Maar ik geef natuurlijk niet zo maar toe als ik iets niet meer kan dus gewoon door en stug vasthouden. Na een kwartiertje zal alles weer goed vast en konden we de verlichting omhoog trekken. Maar ik kon even helemaal niets mijn handen stonden in de 'paal-vorm' en hadden geen zin om gewoon weer terug naar de normale stand te gaan. Shit, dat was echt een kl#t* gevoel. En nu is het inmiddels een uur later en nog steeds heb ik op zijn haags gezegd ijskouwe klauwen! Ze zijn na een half uur wel weer recht getrokken, pfff gelukkig het zag er niet uit die kromme worstjes zelfs de mooie nepnageltjes konden er geen fraai aangezicht van maken! Na het omhooghalen van de kerstboom ben ik de paarden gaan voeren en zijn mijn vader en Chris de elektra gaan doen. Dus net gekeken heerlijk, ik vind dat zo gezellig voor het huis (alsof het huis nog niet genoeg kerst is J). Nadeel van alle bezigheden is dat het nu half zeven is en ik werkelijk moe ben, zo moe dat je er misselijk van word.. Als dat biologisch gezien mogelijk is...

Dus helaas wederom vandaag geen grappige verhalen, maar gewoon de dag zoals hij was. En voor mij, hoe moe ik nu ook ben en hoe niet lekker in me nu voel, een super dag waarin ik lekker buiten bezig ben geweest. En dat is toch echt wat ik heel graag heb gedaan en nog steeds doe!

Fijne avond.