Blinde darm

Iets later als normaal. Maar ja, wat is normaal in mijn geval? Vandaag heb ik nare dingen meegemaakt wellicht daar over later meer. Maar laat ik wel zeggen, er iets niets in de wereld wat je zo'n pijn kan doen als bepaalde mensen! Afijn, komen we ook wel overheen. En ik denk altijd maar zo karma is a bitch! Dus het recht zal zegevieren. Uiteraard wel jammer....

Omdat ik dus niet in een echt goede stemming ben zal het maar een kort stukje worden. Gelukkig had Chris al een voorzet gegeven van iets en daarom is het gemakkelijk op te schrijven.

Ik heb zoals eerder aangegeven divertikels. Deze hebben de gewoonte enorme buikpijnen te veroorzaken. Vaak is spoelen (als je begrijpt wat ik bedoel) van de darmen in combinatie met voorzichtig eten dan genoeg. Soms niet dan neem ik een zetpil. Maar die bewuste vrijdag ging het niet weg. Ik had gewoon gewerkt, want we moesten de WBSO nog afmaken van dat jaar en hadden een deadline. Afgesproken zaterdags terug te komen ook te werken en mocht het nodig zijn die zondag ook. Afijn, vrijdag op zaterdagnacht een zetpil en 's morgens voor ik weg ging nog één. De buikpijn bleef, maar ja ik zocht er niets achter omdat het een soort van standaard is bij mij. Die zaterdag werkten we tot 16 geloof ik uit mijn hoofd. Ik ben toen naar huis gegaan en naar bed met wederom weer een pil. In de avond werd het weer heel erg en omdat Chris nachtdienst had ben ik die avond bij mijn schoonouders gaan slapen. 's Avonds heeft Elly de huisartsenpost gebeld, die avond kwam de dienstdoende arts thuis langs. Hij deed onderzoek en constateerde dat er niets aan de hand was, hij dacht ook dat het mijn darmen waren. Daarna volgde een poging tot slapen. Pijn werd echt alleen maar erger en erger. In de ochtend hield ik het niet meer uit, dus weer gebeld naar de huisartsenpost en die zeiden kom maar langs. Dus ik met Elly naar Mierlo. De weg erheen was echt een drama, ieder bultje, verkeersdrempel, stoplicht "you name it" het ik gehuild en gevloekt van de pijn. Daar aangekomen werd ik weer onderzocht, de arts vertrouwde het niet helemaal en stuurde ons door naar de EHBO. Daar kregen we de standaard onderzoeken het begon normaal met voelen, duwen, bloeddruk, bloedprikken met toch voor de zekerheid maar een infuusnaaldje erin en toen kwam het..... De arts vroeg of ik op mijn zij wilde gaan liggen omdat hij rectaal onderzoek moest doen. Whaaa, hier was ik helemaal niet op voorbereid.... Maar ja, hij gaf aan dat hij aan acute blindedarm dacht dus ik moest wel meewerken omdat ik al te lang rondliep volgens hem. Dus daar ging hij, echt ik zweer het. Het ging echt zoals je op de TV in zo'n slechte film ziet. Handschoen aan, even goed trekken (zie je het voor je? Nou ik nog steeds) glijmiddel en ja... ZO NIET FIJN... Ik kon me echt niet beheersen en kraamde uit dat ik niet snapte dat homo's dat fijn vonden.... (even rechtzetten ik heb absoluut geen hekel aan homo's ik hou ervan!!!!!) Dus iedereen in dat kamertje natuurlijk in een deuk, behalve ik dan. Afijn, hij gaf aan ja blinde darm. Dus met spoed echo gemaakt en ik werd direct klaar gemaakt voor de OK. Ik dacht echt dit is het einde, want in die tijd ging alles heel snel en heerste er ook best wel paniek. Ik weet nog dat ik in de gang reed naar de OK mijn schoonmoeder liep nog mee, ik heb Chris gebeld... om afscheid te nemen, ja echt ik dacht dat ik doodging. Die snapte er helemaal niets van die was uit de nacht gaan slapen en wist alleen nog dat ik met buikpijn bij zijn moeder en Huub was. Daarna snel mijn ouders nog, uiteraard met het zelfde verhaal... en daar ging ik de operatiezaal in. En daarna sliep ik al heel snel, alles stond klaar het hele team (ik voelde me bijna welkom) achteraf weet ik niets van daar maar tijdens de operatie is de blinde darm kapot gegaan en is mijn buik gespoeld. Ik kreeg hevige koorts daarna en Chris heeft toen echt 4 uur langs mijn bed gezeten met een natte washand. Dit weet ik omdat, toen het de dagen erna beter ging, de overbuurvrouw zei "jij hebt echt een lieve vriend" en vertelde dat hij daar zo lief had gezeten. Na ruim een week mocht ik naar huis, en nog voor de hechtingen eruit mochten was ik weer terug met een ontsteking.. (uiteraard)... Maar gelukkig was die ook goed gekomen.

Hopelijk morgen weer een goede dag, het slapen gaat redelijk goed! Keep up the good spirit!