Blunders....

Een glimlach schept blijdschap thuis....Bevordert de goodwill bij het zakendoen... en is het beste tegengif tegen moeilijkheden!

Zo, nieuwe dag nieuwe ronde nieuwe kansen! En wat voor een dag, opstaan met niet zo´n enorme spier en hoofdpijn. Zelfs na de medicatie is het nagenoeg verdwenen en het is schitterend weer. Daar wordt je dan ook gelijk vrolijk van. Samen met Chris zitten eten, paardjes en stallen samen gedaan waarna een bak koffie voor Chris en een glas water voor mij. Als we zo zitten kijken we regelmatig filmpjes op internet, je kent ze vast wel, de dieren filmpjes met tekst GEWELDIG en dan ook de bloopers (dan wel de echt per toeval gefilmde, niet die gemaakte). Ik kan er zo van genieten, en om lachen. Daarbij kwamen Chris en ik op onze grootste blunders. Voor mij zijn dit er echt wel wat maar ik denk dat diegene die ik nu ga noemen achteraf gezien toch wel de "stomste" is met de beste afloop.

Ik liep stage ik was een jaar op 18/19 denk ik, het was voorjaar en het was op een handelsstal (soms is het wijselijk geen namen te noemen) en het was niet één van mijn leukste stages. Maar dat buiten beschouwing gelaten. Het was zoals op de meeste handelstallen denk ik als stagiaire vooral niet zeuren en bezig blijven. Ook moest ik veel rijden en dat was dus net wat ik niet zo leuk vond omdat het voornamelijk bestond uit jonge, groene paarden zadelmak maken en zo snel mogelijk rijklaar maken, en vervelende paarden die niet braaf waren om e.e.a. reden en die een spoed cursus in het gareel lopen moesten krijgen. En gezien ik niet zo'n ruige cowboy girl ben en graag de tijd neem voor een probleem, was dit niet echt de plaats voor mij. Maar goed, we dwalen af. Op zo'n stal dienen de paarden als ze binnen komen z.s.m. een representatief uiterlijk te krijgen, wat ik wel leuk vond om te doen. Dus veel toiletteren en scheren. Niet bij ieder paard gemakkelijk maar met de juiste middeltjes bijna altijd wel te doen. Totdat ik een keer een driejarige vos merrie moest scheren. Heel bang natuurlijk, wat voor zo'n jong beestje ook heel normaal is. Afijn, ik moest het alleen doen want veel personeel was er daar niet, dus het paard werd gelijk gespoten om rustig te worden. Al met al ging het daarna redelijk goed. Tot ik met het scheerapparaat achter haar doorliep en ze me verraste met een trap in mijn onderbuik ze drukte me toen ook nog tegen de achterwand waarna ik gelukkig naar voren kon strompelen. Omdat ik bloed in mijn mond proefde raakte ik nog meer in paniek. Toen ik die vieze smaak uit mijn mond wilde spugen kwam er allemaal bloed. Inmiddels was er iemand bij gekomen. Hij had de ambulance had gebeld omdat ik alleen maar riep; "ik ben geschopt" en "ik bloed". Hierna werd ik meegenomen naar het ziekenhuis met toeters en bellen om helemaal onderzocht te worden. In de ambulance kwam ik er dus achter dat ik op mijn tong en wang had gebeten, dit verklaarde dus het bloed. Ik heb dit nooit durven zeggen tegen de ambulance broeder die heel lief en behulpzaam was. In het ziekenhuis is er een foto gemaakt en een echo, maar ik wist eigenlijk al dat daar niets te vinden zou zijn. Omdat dat moment zo snel ging, heb ik denk niet normaal kunnen denken (wel vaker moeite mee, maar ach) ik liep niet ver achter het paard dus een hoef in je buik is dan eigenlijk al niet mogelijk, ik denk dat het spronggewricht in mijn onderbuik was gekomen en daarna de beuk tegen de muur waardoor ik uiteraard wel gelijk veel pijn had in mijn buik en rug. Nu ik het schrijf klinkt het eigenlijk helemaal niet zo grappig als ik vertel op een feestje. Maar een beetje stom van mij was het wel.

Een verhaal wat Chris weleens verteld is dat ik in het ziekenhuis lag, ik had, na het weghalen van mijn lymfeklieren in mijn lies, zenuwpijn overgehouden. Een zenuwblokkade had niet geholpen waardoor ik eens in de zoveel tijd een Ketamine infuus kreeg dit schijnt te helpen bij zenuwpijnen. Echter als je dat infuus krijgt is het net of je op een gegeven moment heel dronken bent. Ik lag op een kamer met een buitenlandse vrouw, natuurlijk is dit helemaal niet erg, maar deze mensen hadden zo hun eigen regeltjes voor wat betreft bezoekuren. Ook de regel 2 aan het bed negeerden zij compleet, de zuster die vroeg of het rustiger kon maakte ook niet veel indruk. Dus ik lag daar, Chris zat te lezen en ik begon in de roes van het infuus te komen. En toen begon ik, dat ze op schapen leken, dat ze te veel herrie maakten ik heb zelfs nog een schaap geïmiteerd en daar zat Chris.. altijd met zijn goede gedrag.... Hij heeft zich keer op keer verontschuldigd dat ik niet wist wat ik deed door het infuus omdat hij bang was dat het anders op een ordinaire ruzie zou uitlopen. Gelukkig hielp het dat hij dat zei, ze werden rustiger en gingen weg er bleef er uiteindelijk net zoals wij één bij haar bed. Geen ruzie, geen gedoe maar achteraf wel heerlijk gelachen erom.

Het is inmiddels acht uur en ik kan zeggen ik heb een goede dag gehad! Ben wel alleen op het erf gebleven omdat ik het niet op ga zoeken, zoveel mensen zijn nu ziek dat als het niet nodig is ik gewoon lekker binnen blijf. Lekker met Chris buiten bezig geweest, en toen het in de middag ging regenen hebben we de paarden naar binnen gedaan en ben ik gaan knutselen. Werkelijk je leest het goed, knutselen. Het is een soort bezigheidstherapie. We hebben een paar maanden terug al een heel groot (ruim één meter) vliegdekschip van een soort van lego gemaakt (liefhebbers kunnen zich melden, gratis af te halen). Een puzzel gemaakt en nu een vogelhuisje... en het grappige is... ik vind het leuk!