Buitenactiviteitenmiddagje....

Moge al je vriendelijkheid worden onthouden en je fouten je vergeven.

Da's een zware, zo wat later op de dag J, maar ja het staat er echt. Gisteravond niet in slaap kunnen vallen, dit gebeurde pas rond half twee. Kan ook gebeuren omdat ik veel geslapen had overdag, verder goed geslapen. Vanmorgen wakker en misselijk, toch maar braaf medicijnen ingenomen maar wel op bed gebleven. Gewoon de hele ochtend beetje lezen en tv kijken. Rond een uur of twaalf kreeg ik (jaja nog steeds op bed) lunch en een lekkere kop bouillon. Pas daarna had ik de puf om op te staan. Ik denk dat mijn lichaam gewoon nog veel te verduren heeft omdat ik nog steeds verkouden ben en ook nog steeds dat gedoe met mijn darmen heb. Dus rustig aan doen, meer kan ik niet. Eenmaal op, ben ik lekker naar buiten gegaan en heb daar een paar uurtjes in de tuin gewerkt. Gewoon lekker net als vroeger, bezig zijn en als het dan lekker opknapt daarna is het helemaal top. Dus zit ik nu te typen met rode appelwangen (van het buiten bezig zijn in de kou krijg ik dat bij binnenkomst) maar ik voel me voldaan!

Morgen komt onze advocaat en de advocaat van het ziekenhuis om mijn klacht te bespreken. Ik ben hier eigenlijk niet heel erg mee bezig geweest (onbewust denk wel) maar nu het morgen is voel ik dat ik weer kwaad word. Wat ik er mee wil bereiken? Die vraag heb ik mezelf natuurlijk al meerdere keren gesteld en ik zal proberen daar nu een zo eerlijk mogelijk antwoord op te geven.

Toen alles een beetje een plaatsje had gekregen bij ons, heb ik een brief geschreven naar het ziekenhuis. Ik had alle feiten op een rijtje gezet en zoals ik eerder al vermelde snapte ik het gewoon niet, waarom is er niet beter naar mij geluisterd? Die brief werd beantwoord met een uitnodiging om te verschijnen voor de klachtencommissie. Zo gezegd zo gedaan. Dus op 19 juli jl. was er een hoorzitting, zoals ze dat noemen, in het ziekenhuis op een aparte afdeling. Tijdens deze hoorzitting zat er een delegatie van het ziekenhuis (de commissie welke volledig betond uit artsen, specialisten en mensen uit het ziekenhuis) en de behandelende artsen (behalve dan de dermatoloog die was vrij?? Maar als ik het graag zou willen zou hij wel nog een één op één gesprek met ons willen??). Tijdens dit gesprek werd al snel duidelijk dat het niet de richting op ging die ik gehoopt had. De artsen roemden zichzelf als vakbekwame mensen die geen fouten hadden gemaakt (de slager welke zijn eigen vlees keurt). Sterker nog toen ik op het einde vroeg dat wanneer er een patiënt zou komen met dezelfde symptomen en klachten of ze dan ook zouden voorstellen een jaar te wachten met een vervolg scan? Glashard werd er toen gezegd; ,,Ja". En daarom heb ik besloten om er een rechtszaak van te maken. Er berust zo'n enorme ego bij sommige artsen dat ik me afvraag of ze handelen uit eigen verweer of gewoon zo vol van zichzelf zijn? Als deze artsen (op een rijtje gezeten) iets meer compassie hadden getoond dan had het een heel ander verhaal geweest, maar nu ik vond gewoon echt dat ik iets moest ondernemen vooral patiënten die na mij komen, als zij eerder gediagnostiseerd worden hebben ze een veel grotere kans op overleven. En niet zoals ik mijn geval door laten lopen met gevolg dat je op meer dan 19 plaatsen uitzaaiingen hebt.

Mijn "case" heb ik natuurlijk ook met mijn eigen oncoloog besproken en deze beaamt dat het gewoon niet zo had mogen lopen. Ook blijkt nu dus dat mijn "case" niet besproken is in het door de chirurgen gezegde multi - disciplinair overleg! Dit vind namelijk plaats met en door de oncologie van UMC Maastricht, werd ons verteld. Tijdens deze hoorzitting is namelijk aangegeven dat mijn "case" besproken zou zijn met het UMC maar het UMC geeft aan dat zij een heel ander vervolgplan zouden hebben opgesteld, dan het aangegeven jaar te wachten, naar aanleiding van het plekje op de long. Ook wordt het niet nader onderzoeken van de oksel/ borst in twijfel getrokken. Als men met mijn historie en klachten twee keer binnen een jaar komt worden er andere onderzoeken ingepland om zaken uit te sluiten. Dus genoeg om over te sparren morgen met de "juridische" mensen van het ziekenhuis. Hiermee heb ik dus nog steeds de vraag niet beantwoord wat ik zou willen bereiken. Ik denk nu ik het zo weer schrijf dat het toch een soort van erkenning zou moeten zijn en vooral daarbij het aanpassen van de protocollen zodat patiënten na mij met dezelfde klachten beter en voortvarender worden behandeld. Pas was er iemand die letterlijk zei dat ik het waarschijnlijk deed voor een dikke schadevergoeding.... Tja, ik stond echt op het punt heel erg uit mijn slof te schieten toen, maar bleef rustig (grappig dat ik thuis gelijk ontplof en ga schelden en dan kalm blijf). Hier is het mij echt niet om te doen! Sterker nog als er iets uit voortvloeit gaat dat naar een goed doel of onderzoek want geloof mij, daar hoeven wij het echt niet van te hebben!

Kortom morgen toch wel een spannend dagje. Helaas is Chris werken maar ik hoop dat ik sterk genoeg ben om niet te hele tijd te zitten janken en gewoon mijn verhaal kan doen. Want ik wil gewoon rechtvaardigheid en gehoord worden, juist dat is wat ik wil bereiken!