C'est la Vie......
Aldus VoorPositiviteit op Twitter. En hoewel ik me er vaak helemaal in kan vinden heb ik nu toch wel moeite met deze quote. Want wat als je al een paar keer genoegen hebt genomen met een kleiner glas en het daar daadwerkelijk hebt in gegoten? Op een gegeven moment zijn er gewoon weg geen kleinere glazen, en dan?
Zondagochtend 10 uur de 22e van december 2019. Hier zit ik dan in een koud kantoor. Koud kantoor, hoor ik je al vragen, waarom dat? Nou eigenlijk heel logisch want ik had helemaal niet het voornemen om een blog te maken, laat staan hier in dit koude (valt ook wel weer meer eerlijkheidshalve... 19' graden is natuurlijk niet 'freezing). Maar toen ik terug kwam van stal (wat echt een beproeving was....later meer) hoorde ik een klap op kantoor. In mijn ooghoek schoot Terror er als een haas vandoor dus maar even een kijkje nemen van waar hij kwam, juist het kantoor. En daar lag een oude vaas (ongeveer 1.30 meter) in een paar stukken op de grond..... Zucht, ik hou me maar vast aan het stukje, scherven brengen geluk!
Dus van het één kwam het ander. In dit geval wil dat zeggen; ik heb de vaasstukjes bij elkaar gepakt en opgeruimd, zag vervolgens de puinzooi op mijn bureau en heb dit ook maar direct opgeruimd. Oké, dit is niet de juiste term want eigenlijk heb ik het gewoon weer verplaats naar plekken waar het iets meer ordelijk is. Tja, en in de kern is dit een verbetering dus toch opgeruimd! Tja, feitelijke omstandigheden....
Maar goed, dit alles gebeurde dus na het voeren en op dat tijdstip ga ik meestal of terug naar bed of ben gelijk actief iets aan het doen. Geen reden normaal gesproken om de kachel aan te doen. Tot zover de uitleg over het koude kantoor, wat nu overigens langzaamaan opwarmt omdat ik toch maar besloten had de kachel even aan te doen. Of het slim is weet ik niet want ik moet zo nog stofzuigen en daar krijg ik het altijd héél erg warm van, niet dat ik er warm voor loop maar ja.... Schoon huis is wel enigszins rustgevend.
Gisteren was een dag waar ik al heel lang bang voor was. Onze allerliefste D-pony hebben wij moeten laten gaan. Al een hele tijd zijn we met haar aan het dokteren geweest. Wat een jaar of 3 geleden begon met spat aan de achterbenen, monde uit in een serie van andere ongemakken voor haar. Een dikke anderhalf jaar geleden ontdekte we na bloedonderzoek dat ze de ziekte van Cushing had. Ze kwam toen niet goed door haar haren heen en had ook enorme vochtbulten boven haar ogen (dit bleek trouwens geen vocht maar vetophopingen te zijn). En hoewel ze hier toch iedere keer weer doorheen kroop met medicijnen en supplementen kregen we dit de laatste jaar niet meer onder controle. Grote boosdoener was dat ze door de Cushing ook hoef en spierbevangen raakte. Ook dit hadden we de grootste tijd toch onder controle met speciaal beslag, andere medicijnen, supplementen en op het laatst ook echt redelijk zware pijnstilling. Alles hadden we voor onze Bas over, zolang ze blij en pijnvrij rond kon wandelen. Echter de laatste weken, eigenlijk sinds het kouder werd, kreeg ze het steeds zwaarder. Ze lag veel en stond moeizaam op de benen. De eerste passen die ze liep was ze pijnlijk stijf, maar als ze een pas of 5 6 had gelopen leek het een dieseltje dat gesmeerd was en kuierde weer aan. Eerst nog samen met Kaat in de wei, echter de laatste week zetten we haar deur gewoon open zodat ze zelf kon bepalen waar ze heen wilde. En trouw en trots als ze op 'haar' kudde was kuierde ze altijd naar het stuk gras tussen de weides van de anderen in. In mijn hoofd wist ik dat het eigenlijk bijna niet te doen was, echter zelf had ik hier een soort van regeltje voor. Als ze in de wei zou gaan liggen, dan wist ik dat het echt niet goed was en ik haar dan echt zou moeten laten gaan. En zo was het gisteren.... Ze wilde al niet haar stal uit in de ochtend, ze had wel gewoon gemest, blij gehinnikt toen ik in de ochtend ging voeren, en haar knuffel gehaald bij het geven van haar warme slobbertje, al dan niet in dank afgenomen door mij omdat ze het presteerde iedere keer mijn jas of trui onder te smeren hoe voorzichtig ik ook (op mijn manier) deed. Uiteindelijk toch samen met mama en Evi is ze haar stal uitgegaan en het leek toen ze eenmaal uit stal was weer beter te gaan. Ze stond toen wij klaar waren weer tussen de weides in en ik besloot haar even bij Kaat te zetten zodat ze samen even konden kroelen. Eenmaal klaar op stal ben ik naar binnen gegaan, Evi ging wat met Coco springen en moeders ging ook naar binnen. En toen belde Evi.... Bas lag plat in de wei, net alsof ze al dood was zei Evi redelijk geschrokken. Toen ik ophing gingen de alarmbellen al af in mijn hoofd, NEEEEEE, dit is het moment wat ik zo NIET wil en aankan... Ik kamp al een paar dagen met een vervelende hoofdpijn achter mijn rechteroog maar toen ik de telefoon in mijn kontzak stopte leek het alsof mijn hele hoofdinhoud (van ogen tot hersenen) van binnenuit naar buiten de schedel wilde komen. Snel naar buiten en bij de wei aangekomen zag ik het al direct, foute boel. Ze lag plat ademde zwaar, kwam af en toe met haar hoofd overeind en keek naar haar buik. Daarbij leek het soms of ze wilde opstaan maar haar pijnlijke gewrichten lieten dit gewoonweg niet toe. Ik heb direct wat gegeven tegen koliek (buikpijn) zodat dat enigszins af zou nemen. Ik heb ook direct onze dierenarts gebeld, zo dankbaar dat deze gelijk reageerde en ondanks de super drukke periode voor hun zelf en geen dienst te hebben toch de tijd wilde nemen om naar ons te komen. Hij weet alles van Bas, haar ziekteverloop, en bovendien alles van mij, en ons als gezin. Totdat hij kwam hebben mam, Evi en ik in de wei gezeten bij Bas, lieve woordjes fluisterend. Kroelend op haar favoriete plekjes in de nek (waar al geen reactie op kwam) een paar appeltjes gevend want eten was nu eenmaal, net als bij mij, haar favoriete bezigheid. En hoe ziek we ons ook voelen, eten gaat er eigenlijk altijd wel in. Ook Kaat bleef in de buurt van Bas en ons, af en toe snuffelend aan Bas en uiteraard opdringerig duwend tegen ons in de hoop op ook wat lekkers. Maar zelfs hyperalerte Kaat was rustig en leek aan te voelen dat het niet goed was. En toen kwam de auto van de dierenarts de oprit op rijden. Mama is naar binnen gegaan nadat ze Bas nog wat woorden heeft toegestopt, Evi bleef nog even bij ons om te horen of het echt niet meer anders kon en is het verlossende woord ook naar binnen gegaan. Lisette die langs kwam voor een date heeft ook nog een tijd aan de wei gestaan maar toen het moment daar was om echt afscheid te nemen is zij ook met de rest naar binnen gegaan.
Ik zal je eerlijk zeggen dat ik die ochtend al in de ogen van Bas zag dat ze er echt geen puf meer voor had, het leven in haar ogen was weg. De pijn overheerste en kon het niet winnen van haar eeuwige grote hart. Toen de eerste spuit werd gezet (Slaapmiddel) bleef ze ook helemaal rustig totaal geen stress, zich overgevend aan ons. De tweede spuit zorgde ervoor dat ze met een beetje hulp van de dierenarts toch wel gelukkig rustig ging liggen. En toen ze eenmaal lag en al waarschijnlijk pijnvrij rond rende (iets was ze al weken niet had gedaan) in haar slaap heeft ze haar laatste spuitje gehad. Haar grote lieve hart hield zich nog een tijdje lang groot maar in haar ogen was het licht al uit. Gek genoeg was er in de tijd dat we ons bij haar in de wei bevonden ondanks het grijze weer toch vaak een felle zonnestraal. Of het waar is of niet ik geloof graag dat dit dan een goed teken is, zo van het is goed zo.
En zo ging ik dus vanmorgen voeren, de eerste ochtend zonder haar lieve hoofd uitkijkend naar de hoek waar wij vandaan komen en haar gehinnik. Dit zijn van die moeilijk en pijnlijke momenten. Ik ben wel vanmorgen nog naar haar toe gegaan in de wei waar ze nog toegedekt ligt. Ik heb haar nog wel haar ochtend knuffel gegeven. Maar ik weet dat dit zinloos lijkt, er ligt een kadaver en het is niet meer onze Bas. Maar toch voelde het op de één of andere kromme manier goed. Onze Bas verdiende dat!
En zo zit ik hier dus nu, inmiddels half elf, de dag van gisteren na te lopen. En hoe bizar is het dat gisteren ook rond de klok van 2 uur mijn vader zijn zus op 90 jarige leeftijd is ingeslapen, en dat mijn neef en zijn vriendin ook die middag trotste ouders van een zoon zijn geworden! Jongens, dit is het echte leven. We komen, en gaan er is geen volgorde er is alleen het moment van bestaan!
Geniet!
Fijne zondag