Cocktail and more.......

Sometimes it takes balls to be a woman and turn the pain in to power...

Vrijdag 3 augustus, om precies te zijn is het nu 2 minuten over half negen en we zitten in een heerlijk koele auto. De weg gaat naar Maastricht, het is weer tijd voor mijn lievelingscocktail. Hoewel ik moet zeggen dat na de laatste keer, dubbele dosis, het even niet mee viel om weer up and running te zijn! Ergens in mijn achter hoofd gillen de stemmetjes dan ook dat het nu waarschijnlijk weer zo zal zijn, en uiteraard hebben we ook de positieve delegatie die afgevaardigd is naar de voorkant van mijn hoofd. Hoe het ook is, ik weet het... het is zo!

Gisteren zou het ziekenhuis Roermond bellen wanneer ik voor mijn teen op audiëntie kon komen. Echter hebben deze niet gebeld... Ik moet zeggen dat mijn teen minder steekt, dit kan echter ook door de verhoogde Morfine zijn. Ik had natuurlijk zelf ook zo slim kunnen zijn om te bellen naar de poli orthopedie echter heb ik geslapen van 2 uur tot ik wakker gemaakt werd voor het eten. Ik vraag het zo wel aan de oncoloog.

Afgelopen dagen waren dus rustig en warm. Ik weet dat klagen in de zomer over te mooi weer een beetje hypocriet is, immers was ik er ook zo één die blèrde dat het in Nederland nooit echt zomer was en het altijd regende. Nou, ik kom daar nu natuurlijk wel een beetje van terug. Mijn hemel, ik ben er echt wel een beetje klaar mee. Ik denk met mij nog velen anderen, het trekt bij mij momenteel echt alle energie weg. Juist nu ik zoveel leuke dingen zou kunnen doen! Neemt niet weg dat ik nu ook echt wel geniet momentjes heb, alleen zijn ze wat anders.

Sinds maandag zijn de 3 tweejarigen merries naar huis gekomen. En hoewel de afspraak (vooral met mezelf) was dat ze gewoon lekker buiten zouden blijven en daar van water, hooi en krachtvoer worden voorzien. Kan ik het toch niet laten weer te gaan moederen... Ik moet zeggen dat ik echt nog nooit in mijn leven zoveel irritante vliegen heb gezien als deze periode. Waanzinnig gewoon de bruine hoofden van de merries waren gewoon zwart van de vliegen, echt overbevolking! Dus ik op mijn sloffen (zit het lekkerste voor mijn teen) de wei in, in de aanslag met 3 vliegenkappen. Het is natuurlijk jong spul dus heel erg meewerken zit er niet in. Maar gelukkig lukte het mij de eerste avond bij twee van de drie een kap op te doen. Eén lag er natuurlijk eergisterenochtend al af maar met hulp van Chris was dit zo gefikst. Dus met zijn tweeën ook gelijk kap nummer drie op gedaan, en dat is voor die paarden echt veel fijner. Ik voelde echt dat ze dankbaar waren, wat volgens Chris niet kan..de man... gisterenmiddag lag er echter weer eentje af, dus ik weer de wei in met Chris. Ik had ook spray en een schaar meegenomen (totaal onzinnig I know) maar nadat ik de grote klitten eruit had geknipt en probeerde een beetje spray te plaatsen hadden ze zoiets van....dáááágg meisje! En toen moest ik dus nog de vliegenkap terug doen. Oh oh, niet heel handig. De merrie had ook geen halster aan en gezien ze echt groen zijn kwam ik niet verder dan een oor aanraken. Ik stond inmiddels al te lang en was keimoe en zag het niet meer zo zitten. Chris maakte toen ook de briljante opmerking, of eigenlijk was het meer een vraag, 'wat is nu eigenlijk de bedoeling?' tja en toen explodeerde ik als het ware. Tjesus, hij ziet toch dat heIt niet lukt dichterbij te komen en dat die kap nog om moet? Af en toen kan ik echt niet bevatten hoe mannen denken. Hetzelfde als dat ze iets moeten zoeken en het nooit kunnen vinden, waarna je naar de lade of betreffende kastje loopt en het zo tevoorschijn tovert. Nou, dat gevoel had ik nu dus ook. Nu besef ik wel dat ik eigenlijk heel onredelijk was maar hallooo, je ziet het toch gebeuren!!! Afijn, na deze explosie was daar mijn moeder geduldig als altijd langs de kant van de wei komen staan met een bakje met stukjes appel en daar was de Lucara (diegene zonder kap) wel in geïnteresseerd dus opeens, was er geen vuiltje meer aan de lucht en kreeg ik hem gewoon om. Negatieve energie, uiteindelijk voor niets. Ik zou mezelf niet zijn als ik dit natuurlijk gelijk zou toegeven, dus bleef ik nog wel even een tijdje lelijk doen... Zó zonde....

En we hebben inmiddels alweer wat bloed minder. Het prikken ging snel en goed alleen bij het laatste buisje was het een beetje op zeg maar dat kosten iets meer tijd. Dus we zitten in de ´red room´ en moeten nog een dik uur wachten voordat we onze afspraak bij de oncoloog hebben. Het is rustig en gelukkig een aangename temperatuur en ik schat dat de gemiddelde leeftijd vandaag achterin de vijftig begin zestig. Ik pak mijn boek en ga lezen, even kijken of de letters en het verhaal me van mijn malende grijze massa af kunnen leiden.