Cooper 10-05-2010 + 02-06-2020

Eindig je dag altijd met een positieve gedachte. Ongeacht hoe moeilijk het was, morgen komt er een nieuwe kans.

En dat dit een moeilijke dag was kan ik je garanderen. Vanavond hebben wij onze lieve Cooper laten inslapen. We wisten natuurlijk dat het eraan zat te komen maar toch hoop je op, tja op wat eigenlijk... dat het toch opeens beter zou gaan en dat het nog uitgesteld kan worden dat soort gedachtes denk ik... Afgelopen dagen waren Cooper en Suka bijna alleen maar binnen. Cooper was nog steeds van mening dat de hele straat en zelfs de straat voor ons huis, slechts 150 meter, ook nog van hem was. En daar ging het echt iedere keer fout. Hij maakte zich druk, kreeg zuurstoftekort en viel flauw. Heel naar voor het beestje. Maar binnen was hij ook verre van gelukkig. Als hij al liep was het met de staart tussen de benen en verder lag hij veel en constant, ongeacht rust of actie, pompend/ zwoegend ademhalen zo zielig. Dus was laten gaan het beste voor onze Cooper. Maar damn wat is het toch altijd moeilijk en zwaar. Je weet dat het beter is, sterker nog ik wil zelf ook echt niet wegkwijnen, maar toch doet het zo'n ongelooflijk veel pijn.

Na het avondeten zijn Chris, Suka, Cooper en ik nog een laatste keer naar het bos gegaan. Cooper probeerde nog zijn beste beentjes voor te zetten maar na een kleine 10 minuten was het op. Dus een stukje gedragen en daarna bij Chris in de rugtas en daar zat hij nog tevreden om zich heen te kijken. En dat is het beeld dat we vast moeten houden, de tevreden, eigengereide, eigenwijze en eigenzinnige Cooper. Het in laten slapen verliep heel rustig, geen stress en stap voor stap. Lieve Coop bedankt voor je liefde, je knuffels en ach gewoon voor alles wie je was! Untill we meet again...