Dag van de medaille koningin....
Leer je vrienden te begroeten met een glimlach: ze dragen te veel fronsen in hun eigen hart om zich druk te maken om de jouwe.
Owww, what a night... Ik dacht gisterenavond slim te zijn een keer een half pilletje te pakken omdat ik voor mijn gevoel goed moe was door lekker buiten te zijn geweest. Maar helaas om drie uur werd ik wakker van de buikpijn en pijn in mijn rechter zij. Dus eerst half uur in de badkamer met mijn voeten op de dikke boeken. Dit had ik nog niet eerder meegedeeld maar in de badkamer boven liggen twee boeken van zo'n tien centimeter dik. Diegene die ooit bij ons in de badkamer zijn geweest zullen ongetwijfeld denken "Oh, daar zijn ze voor!", afijn omdat ik niet heel groot ben (gelukkig ook niet klein met mijn één meter vierenzeventig klaag ik niet) krijg ik altijd snel slapende benen en omdat ik echt best heel wat tijd erop doorbreng heb ik de boeken als onderzetters voor mijn voeten! Zo heb ik en geen slapende benen en kan ik mijn voeten plat neerzetten wat fijn is omdat mijn linkervoet vast gezet is. Maar goed, die dikke boeken was dus vannacht bij het opstaan een dingetje na het poetsen van mijn "ontplofte molshoop billen" wilde ik na het weggooien van het vochtig toiletpapiertje (ja, ja details daar gaat het om J) weglopen en stapte daarbij half (uiteraard precies met mijn linker voet) op dat één van de boeken en door heel raar te draaien, waarbij ik moet zeggen dat ik geen idee had dat ik zo lenig was, kon ik me vastpakken aan de wastafel... pfieuw dat scheelde echt niet veel en geloof me ik heb al heel wat kamikaze bewegingen gemaakt (meestal met slechte afloop, dat dan weer wel) maar deze heup-zwaai-boven-lichaam-draai terwijl één been in de lucht hing al zeg ik het zelf fantastisch! Maar au au, wat een pijn in mijn spiertjes vannacht had ik daar niet echt iets van gevoeld wellicht mede doordat ik enorme buikpijn had, maar bij het opstaan vanmorgen voelde ik wel degelijk een kramperig gevoel in mijn kuit en lies. Maar gelukkig dat was alle schade, het zal niet de eerste keer zijn dat ik Chris wakker moet maken dat we naar de EHBO post moeten. Terug in bed, heb ik op de IPad film liggen kijken en daarna zo rond half zeven ben ik weer in slaap gevallen. Half tien werd ik weer wakker en heb ik ontbeten, waarna ik eruit ben gegaan. Oh, en die aanblik in de spiegel in de ochtend... het went maar niet... gisterenavond lekker met een geurkaarsje en badolie in bad geweest en natuurlijk geen zin gehad om mijn haar te wassen met als gevolg vanmorgen echt gewoon een zwarte pietenkapsel (nee, ik discrimineer niet). Maar het is toch nog steeds carnaval dus speldje erin en hoppa naar beneden!
Verder het gewone ochtend ritueel met de paardjes en Chris, die had laat vandaag, met het ophangen van de hooinetten in de wei moest ik echt vier keer stil staan van de buik- en zij-krampen dus Chris stuurde me naar binnen. En na een langdurige zit op de lelijke wc beneden (en zonder voetsteunen J) ebde het langzaam weg. Wel gelijk pijnmedicatie ingenomen, wat gelukkig voor mijn buik redelijk snel hielp alleen kreeg ik daarna hoofdpijn... het zal ook een keer zo zijn dat er niets is... ik lijk wel een hypochonder!
En toen was het half twee, de Olympische vijftienhonderd meter van de dames. En wat was het spannend!! We (ouders en ik) hebben echt zitten schreeuwen om aan te moedigen... stel je voor dat het hielp... Maar wat mooi wat gunde ik het Ireen Wüst, iedere Nederlander uiteraard maar bij haar is het echt gewoon één woord wat bij mij omhoog komt en dat is dedication!!! Wow, echt respect!
Vroeger gingen wij als gezin vaak naar de internationale wedstrijden lange baan, uiteraard omdat mijn zus op hoog niveau schaatste, we waren echt een lange baan schaats familie. We hebben wat uren langs de baan gehangen en gespeeld. Voorkeursbaan in Inzell Duitsland daar heb ik echt leuke herinneringen aan. Niet alleen trouwens op de schaatsbaan maar ook op de piste en op de heuvel achter het pension waar we zaten. Daar gingen we altijd met alle kinderen (Patries, Paul, Linda, Miranda en ik) met de sneeuwschuiver (zal een foto zoeken anders denk je huh, hoe dan...) van de heuvel af...totdat die een keer omklapte en tegen Paul zijn hoofd ging.. Ik was panisch (allemaal behalve Paul volgens mij) door de sneeuw leek het bloed echt massaal dus ik krijste alleen "hij bloed dood, hij bloed dood" dat waren één van de langste achthonderd meter in de diepe sneeuw... En gelukkig viel het reuze mee en heeft Paul er alleen een sexy litteken boven zijn wenkbrauw van over gehouden!
Over sneeuw gesproken... Ik heb spontaan geboekt, we gaan naar Krimml lekker een paar dagen naar de bergen, hopelijk sneeuw, zon, familie, vrienden en gezelligheid! Zo ongelooflijk veel zin in!!! Nog vijftiendagen wachten en dan..gehts loss!
Fijne avond