Dag van een afscheid.....
Vandaag een zwaar dagje voor de familie. Ome Arie zijn begrafenis. En dan in Corona-vorm. Gezien de verschillende regio's waar we wonen, de leeftijd van de meesten en de angst voor Corona (terecht) was het voor de meesten van onze familie thuis voor de televisie. Wat een geluk dat dit kon. Zo waren we er allemaal bij en wat was het mooi! Zo mooi gesproken, respect voor Bert, Jos, Ricardo en Jan! Iedereen heeft herinneringen maar allemaal zijn ze zo herkenbaar en "typisch ome Arie". Mijn ouders hadden het ook best moeilijk. Moeilijk om het gemis maar bovenop dit gemis ook het feit er niet bij te kunnen zijn, elkaar een knuffel geven en zo je steun betuigen. Helaas zat dat er niet in. Maar toch in gedachten bij elkaar en dat is toch wel onze sterke familieband. En hoe anders dan de dood van ome Arie, thuis in de warmte van zijn gezin was het overlijden van tante Sjaantje. Die was al een hele tijd ziek maar was de laatste weken aan haar laatste couplet begonnen. Omdat ze hard achteruit ging werd besloten voor een hospice. En hoe erg is het dan als je daar komt en direct eigenlijk corona krijgt en daar uiteindelijk aan overlijdt. Geen mensen aan je bed, geen kus op je wang geen hand die door je haren streelt. Je bent alleen wel gelukkig met je kinderen maar die zitten helemaal verpakt. Oh, als ik dat nu typ lopen de rillingen over mijn lijf. Gelukkig heeft tante Sjaantje niet lang geleden en dat is dat relatief wel een geruststellende gedachte.
Dus, je snapt het wel als ik zeg dat dit een roerige week was. Vooral voor mijn ouders die allemaal toch 70+ zijn. Voor mij het verdriet te zien wat ze hebben en soms denk ik ook een angst te zien. De angst voor de dood. En dat brengt me weer terug naar mezelf, gelukkig ben ik niet bang voor de dood. Niet dat ik dood wil hè begrijp me niet verkeerd. Maar op de één of andere manier ben ik er gewoon niet bang voor. Alleen voor het achterlaten....
Maar genoeg over zware onderwerpen.... Laten we hopen dat de komende tijd alles voor iedereen gezond en voorspoedig verloopt.
Gisteren had ik een EMG onderzoek in het MUMC. Een ervaring rijker en een paar blauwe plekken. Een EMG is een zenuw en spieronderzoek op de afdeling klinische neurofysiologie (mooi woord voor Word feut 😉). Ik moest er om kwart voor 11 zijn. We waren netjes op tijd en toen begon het wachten...het best wel lange wachten. Hiervoor werden wel excuses gemaakt omdat er spoedgevallen tussendoor kwamen. Maar ondanks ik niet een geduldig type ben, heb ik geen probleem om dan te wachten. Iedereen doet wat ze kunnen en als er met mij ooit iets is neemt men ook de tijd. Om half 12 werd ik binnen geroepen in de kamer van pijn 😉. 2 verpleegkundige en een neuroloog namen het onderzoek af. Alles alleen aan de linkerhand. Het begon met elektronische schrokjes niet naar maar zeker niet fijn. Dit was het zenuwonderzoek. De neuroloog probeerde alles zo goed mogelijk uit te leggen maar na de eerste paar schrokjes nam ik die info niet echt meer op 🤣. En toen dit erop zat kwam het spieronderzoek met naaldjes.... Wederom niet vervelend maar zeker ook niet prettig. Zo kwam het gesprek op de pijnkamer en zag ik al liggend de visioenen van mensen in leren broeken met maskers op. Dit tot grote hilariteit van de 2 verpleegkundige en de nieuwe aangeschoven andere neuroloog. En dat er gelachen werd dat maakt t allemaal een stuk luchtiger en gemakkelijker. Na de naaldjes kreeg ik nog een echo van de zenuwen in de pols en klaar waren we. Op naar de KFC....uiteraard had ik weer honger 🙈.
En zo is het nu 5 uur en zit ik lekker bij de kapper. Haartjes weer ontdaan van het door geweven engelenhaar en een mooie tint. Nu de coupe nog en ik ben klaar voor uhm.... De kerst denk ik.
Fijn weekend