Dagje ziekenhuis

Nou daar is hij dan de woensdag de 11e van de 10e. Vandaag de 2e keer dag ik "het" infuus krijg. En omdat het voor mij rustgevend is om te schrijven wat er gebeurd is, is het net alsof ik een handleiding maak voor het werk. Ik probeer gewoon alles los te benaderen. Het makkelijke is, aan zo'n dag als vandaag, dat alles ingepland is, dit geeft mij ook rust. Ik weet precies, wanneer en waar ik moet zijn en wat er gaat gebeuren.. behalve de lichamelijke reactie, die is natuurlijk niet vooraf te bepalen, en dat is ook echt het enige wat het dan moeilijk maakt en zenuwslopend. We moeten ons op het dagcentrum melden. In Maastricht is er los (maar wel gekoppeld) een oncologiecentrum. Dit heet de Maastro kliniek, hier worden alle vormen van therapie gegeven voor mensen met kanker. Wel de moeite om en keer op de website te kijken. Maar goed, in het dagcentrum heb je één grote ruimte dit noemen ze de huiskamer. Echt hoe je ook probeert sfeer te creëren, dat gaat nooit lukken volgens mij. Maar ze doen er wel hun best voor en dat is waar het om gaat. Inmiddels zijn we hier alweer een drie kwartier. En hebben we het bloedprikken gehad. Na het bloedprikken zijn we naar beneden gegaan, naar het echte ziekenhuis, om twee ballonnen te kopen voor twee strijders! En gelukkig ondanks dat het geen spreekuur was, mochten we gelukkig de ballonnen even afgeven. De strijders lagen lekker te slapen, dus geprobeerd zachtjes de ballonnen bij de bedden neer te zetten.. Maar uiteraard weer niet stil genoeg. Even beetje gekletst en weer terug naar `onze` afdeling. Nu zitten we te wachten tot we aan de beurt zijn. Programma vandaag is als volgt.

09:00 uur Bloedprikken

10:30 uur Oncoloog

11:30 uur Infuus Nivolumab gevolgd door Ipilimumab

Als je in de kliniek bent (Maastro) zie je veel verschillende leeftijden, maar gelukkig is de gemiddelde leeftijd op dit moment ouder dan mijzelf. Want soms is dat wel triest om te zien dat en als er veel jonge mensen zitten. Niet omdat het leven voor de ouderen minder is, maar die hebben al meer kansen gehad. Tenminste zo denk ik dan. Nu ik hier zit, heb ik wel altijd het gevoel...ja ik dacht dat ik deze zin zo op zou schrijven maar niets is minder waar.... Ik zou niet weten wat ik voel. Zenuwen, angst, hoopvol.... Hmmm beetje ondefinieerbaar gevoel eigenlijk. Je ziet de arts keer op keer een andere patiënt ophalen en dan heb je iedere keer als je hem ziet (in mijn geval een hem) een friemeltje spanning door je lichaam lopen. Verliefd maar dan anders. Tot op heden was het nog niet onze beurt. Chris zit naast mij relaxed (tenminste ogenschijnlijk) te lezen, en ik... moet spontaan naar het toilet.. tot later......

Inmiddels is het bijna half 12, tijd voor het infuus, we zitten nu in de "huiskamer", gesprek met de oncoloog was goed verlopen. We hebben het nog over het verloop van mijn ziekte gehad, en over de stand van de techniek en behandelmethodes op dit moment. Ook hebben we het over vakantie naar Canada gehad. Helaas gaf hij aan dat dat niet verstandig was, dus pas ik mijn wishlist maar aan. Ook de plannen (wens) voor een tripje naar Noorwegen zijn daarmee van de baan. Maar hé, dit is allemaal ook op internet te vinden dus doen we de VR bril maar op en ervaren we het die manier. En wie weet wat de toekomst brengt! Always expect the unexpected! Hoewel nog niet alle bloeduitslagen binnen zijn, ben ik onder voorbehoud goed gekeurd voor het infuus. Beneden kijken ze dan eerst nog naar de bloedwaardes om vervolgens groen licht (hopelijk dan) te krijgen. Vorige keer had ik een rustgevend pilletje gekregen omdat ik zo zenuwachtig was en daardoor ook een te hoge bloeddruk. Dus zodra we dadelijk naar beneden gaan neem ik er weer één, gewoon even rust in de bovenkamer. Beneden (vierde verdieping) bestaat uit meerdere ruimtes. Van een kamer alleen naar een ruimte met 12 stoelen en van alles er tussenin. Omdat ik pas één keer geweest ben kan ik nog niet zeggen wat het prettigste is. Ik denk wel dat ik de kamer met 12 stoelen verschrikkelijk zal vinden. Ben echt niet mensenschuw, maar hou wel van rust vooral op die momenten dat ik het zelf een beetje moeilijk heb. We zullen het wel zien.. Want we worden geroepen.

En daar lig ik dan, kamer 3 is het geworden. Dezelfde kamer als voorheen. Een kamer met 3 stoelen en een bed. Vorige keer lag ik lekker op het bed en kon ik lekker middagslaapje doen. Maar daar ligt nu een oudere man op en lig ik op de stoel. Het prikken ging weer niet in één keer goed helaas. Eerst rechter arm in de ellenboog, ging niet omdat de ader rolde, zo ook op de onderarm. Dus uitgeweken naar de linkerarm. Eerst op de arm geprobeerd maar dat was hetzelfde euvel. Uiteindelijk iemand anders erbij en die heeft in de hand geprikt, en had direct prijs. Dus nu loopt het vocht naar binnen. 50 Milliliter in een half uur, vervolgens gaan we spoelen een half uur en daarna het laatste infuus en dat is 100 ml in 90 minuten. We zitten hier dus wel een tijdje. Chris heeft zijn boek en de iPad mee en ik... val denk zo in slaap. Er is net lunch gebracht maar ik heb echt geen honger dus Chris boft. Heb wel een halve boterham op en chocomelk en dat is genoeg voor nu.... Want in mijn achterhoofd speelt er een kippepastei uit het restaurant hier beneden.... Te erg...

Net nog gelachen met de verpleegkundigen, uiteraard over de intriges en verhoudingen... De spannende verhalen. En later over de nonnen voorheen als zusters en broeders. Maar helaas is het zo, what happens in this room.... Stays in this room. Oh en het waren leuke verhalen, gemeen he! Maar stel je medisch centrum west voor, zoiets. Helaas geen Greys anatomy.... Maar het is een groot ziekenhuis dus wellicht toch wel ergens anders... Ik weet zeker dat we er wel een keer een blog mee gevuld krijgen!

Inmiddels thuis, en ben erg moe. Door het pilletje ben ik er ook nog niet helemaal bij volgens mij dus wilden ik het hierbij laten. Ook hevig teleurgesteld... geen kippenpasteitje..... Iedereen weer super bedankt voor de berichtjes, mailtjes en appjes zij houden me sterk en scherp!!  Net nog even lekker met Kaatje (2 jarige) bezig geweest en het gaat steeds stukje eenvoudiger.... ook fijn!