Dat hebben we weer gehad......

Train je geest om kalm te blijven in iedere situatie. Het maakt je leven zo veel eenvoudiger.

Aldus VoorPositiviteit op Twitter. En wauw hoe toepasselijk lijkt dit te zijn. En de andere kant hoe moeilijk is dit :) ...

Vandaag was het DE DAG. De dag van de zitting van het tuchtcollege inzake mijn ziekteverloop in het ziekenhuis. En wat was het spannend, mega spannend, intens, vermoeiend en behoorlijk intensief! De hele week, eigenlijk al weken en maanden leefde ik hiernaartoe. Ik heb me vastgebeten in deze zaak en wilde niets anders dan gehoord worden. En niet in juridische taal, wat in deze bestond uit veelal correspondentie en onduidelijkheden, rookgordijnen optrekken en vooral om de zaak heen draaien. Maar vandaag kon ik spreken, mijn verhaal, mijn ervaring aan een onafhankelijk team van specialisten.

Vanmorgen net zo op gestaan als anders, hetzij een stuk meer vermoeid, omdat ik vannacht dus echt niet heb kunnen slapen. Er gaat van alles door mijn hoofd, gesprekken, ziekenhuisbezoeken, onderzoeken, uitslagen, besprekingen werkelijk alles van de afgelopen 6 jaar alweer (!!) passeerde de revue in mijn grijze massa. Toch schijn ik wel geslapen te hebben want Chris heeft me aangetikt omdat ik lekker lag te snurken.. . Oeps... meer zijn ding eigenlijk! Anyway, eruit met de gebruikelijke krakkemikkigheid van de gewrichten en ledematen. Chris zit op cursus 3 weken (week 2 nu) dus de wekker stond voor hem al op kwart over 5. Ik zat gelijk klaarwakker op de camera te kijken want gisterochtend kreeg Fayenne ineens koliek, en best hevig, dus de schrik zat er nog goed in. Uiteraard had ik haar gisteren heel de dag goed gemonitoord en was ze na het bezoek van de dierenarts en een eerdere behandeling met Colosan weer in goeden doen (thank god!). Maar dan nog ben je daar als paardeneigenaar niet snel gerust op. Goed ik dwaal weer lekker af, ik keek dus op de camera en ze lag. Dus ik slippertjes aan, jas aan en naar stal. Daar aangekomen bleek dat ze gewoon lag te dutten. Ze had goed gemest en haar stal lag niet overhoop, toch maar voor de zekerheid de lampen aangedaan en alles even gecheckt (buikgeluiden, hartslag, slijmvliezen oog en mest) alles was rustig en goed. Wel was alles wakker door mijn toedoen. De haantjes begonnen gezellig te krijsen (niet zo leuk hoor van dichtbij zo vroeg) en ik heb de paardjes maar gelijk hun hooizakken gegeven. Daarna terug naar bed en met mijn luisterboek in toch nog een paar uurtjes geslapen. Tot de wekker ging om kwart voor 8 met de melding: paarden voeren. Dus uit de veren, kleertjes aan en alles gevoerd waaronder ook mezelf.... In het voeren van mezelf was ik wat minder precies en secuur dan voor de beestjes... Ik had ook echt geen honger. Een eierkoek bij de buren vandaan en een glas bananenmelk volstonden deze ochtend en het grappige is... ik deed het er heel goed op! Daarna andere schoenen aan en de paarden naar buiten gedaan. Radio op standje hard ge`et en aan de stallen begonnen. En toeval bestaat in mijn ogen echt niet, dus toen er als eerste nummer this is the day van Mama's Gun, dus ik gilde naar mijn moeder dat dat een goed teken was! Enige stallen later kreeg ik vogelpoep op mijn haar en hoewel ik normaalgesproken volhardend zou gaan vloeken berustte ik in het feit dat ook dit een teken is van geluk. En door deze kleine gebeurtenissen gleed de dag toch sneller en eenvoudiger voorbij dan ik had gedacht. Na de stallen ben ik lekker gaan relaxen en om 12 uur kwam de buurvrouw die mij deze zitting bij zou staan. We zouden eigenlijk lekker even gaan zitten met een glas Chai Latte maar ik had geen rust in mijn lichaam en liep eigenlijk alleen maar heen en weer te trippelen om van alles en nog wat - dus eigenlijk helemaal niets - te doen...

En toen was het ineens kwart voor 1, tijd om naar Eindhoven te gaan. De heenweg ging eigenlijk nog redelijk ontspannen, maar wauw, toen in ik de aangewezen wachtkamer moest wachten, gierden de zenuwen door me heen. Tegelijk met al die zenuwen ook de vraag, waar doe ik het voor? En doe ik er goed aan? Kort samen te vatten in onzekerheid gemengd met spanning laten we het gewoon voor deze gelegenheid stress noemen! Maar gesterkt door de lieve woorden van mijn zus, mijn familie en aantal goede onbekenden (die heel belangrijk voor mij zijn geweest deze zitting) kreeg ik mijn strijdlust en missie terug voor ogen! Dingen klopten in mijn ogen niet en voor de anderen patiënten na mij moet dit, in mijn ogen, veranderen en daar doe ik het voor. Niet om de artsen een hak te zetten, niet om eigen gewin want mijn strijd is gaande en die is helaas onomkeerbaar. Dus toen we werden opgehaald door een vriendelijke mevrouw, volgden we dapper naar de betreffende rechtszaal. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik toch wel heel zenuwachtig was toen ik daar naar binnen liep. Een groot lokaal met een ovaalvormige tafel. Daar zaten een vijftal leden van deze tuchtcommissie, artsen, juristen en specialisten. Achterin aan een tafel zat een meneer die, als ik het goed heb onthouden heb, ook een nieuwe voorzitter van tuchtzaken zou worden om ingewerkt te worden of mee te kijken, hou me dit maar ten goede.... En de vriendelijke mevrouw die alles notuleerde en een verslag zou maken van deze zitting zat rechts van mij aan de hoek van de tafel. De buurvrouw mocht gelukkig redelijk naast mij komen zitten want die zou ik nog hard nodig hebben! Zowel voor morele steun als om mij rustig te houden :). De voorzitter nam het woord en stelde mij toch wel door zijn woorden op mijn, tja gemak zeg maar. De zaak werd uitgelegd en besproken en toen mocht ik als eerste mijn 'zegje' doen. En hoewel ik normaal best goed uit mijn woorden kan komen zonder te huilen kwamen er bij de eerste zin al waterlanders. Shit, dit had ik zo niet geoefend. Ik zou kalm, dapper en uitgesproken voor de dag moeten komen van mezelf. Afijn, ik mocht een slokje water nemen en toen herpakte ik mezelf. En ging los, wellicht op sommige vlakken wat onsamenhangend maar volgens mijn buurvrouw deed ik het goed. De zitting is toch enigszins als een waas voorbijgegaan. Maar er zijn me uiteraard ook heel veel dingen bijgebleven (ook doordat de buurvrouw en ikzelf noteerden wat de verweerders zeiden om daar later op terug te komen). Goed ik zal het toch een beetje gaan inkorten dit verhaal want daar schiet niemand iets mee op. De artsen (met uitzondering van de dermatoloog) zijn allemaal goed bevraagd met vragen die ik zelf ook had.

Zo werd duidelijk door een chirurg de behandelstrategie besproken, waarbij de behandelende chirurg toch wel in mijn ogen even een pas op de plaats leek te maken. De vraag van de (tuchtcollege) chirurg luidde: "Hoe kijkt u vanaf dat moment (betrof de PET/CT-scan) tegen de patiënt aan?". Waarop de chirurg antwoordde het verloop van een Melanoom blijft onvoorspelbaar (HALLLOOOO!) en daarna was de vraag; "Moet je als hoofdbehandelaar genoegen nemen met het 12 maanden wachtbeleid?" En daar is geen antwoord op gekomen. Ja links en rechts afwijkende antwoorden maar niet concreet, daarna waren er geen vragen meer aan de chirurg. En aan de radioloog werd de vraag gesteld of zij wist dat het bij mij ging om een melanoompatiënt en of zij verder onderzoek heeft gedaan afgezien van de rechterborst. Haar uitleg was zeer summier en in mijn ogen ook te kort door de bocht, tunnelvisie is een woord dat daar in mijn ogen precies past. De advocaat van de verweerders begon nog over de betekenis van het woord toevalsbevinding en dat dit woord uit zijn verband was gebracht als leek (ik dus). Maar gaandeweg de zitting vermelde ze ook nog wel even dat ze het vreemd was dat de nucleair geneeskundige niet 'aangesproken' was. Beste mevrouw, deze geneeskundige meneer heb ik toch nooit en te nimmer gesproken nog gezien? Deze persoon krijgt een werkorder van de chirurg zeg maar en voert zijn taak uit. De behandelend chirurg die mij heeft behandeld heeft deze order zeg maar aangemaakt maar die weet alle ins en outs... Toen gaf hij ook weer aan dat hij vertrouwde op de expertise van de nucleair geneeskundige, maar hij is toch mij hoofdbehandelaar??? Maar die ziet toch alleen de vraag? Afijn tijdens dit stukje zat de advocaat van de verweerders verwoed nee te schudden met haar hoofd. Tja en toen vloog ik echt bijna uit mijn vel.... "Ja, dan kunt u wel nee schudden maar het is wel zo!" viel ik ineens uit. De voorzitter gaf rustig aan dat de advocaat wellicht wel vaker gebaren maakte of bewegingen maakte die ons niet gewoon waren. Waarop ze eigenlijk min of meer terecht werd gewezen... ik zei toen gelukkig nog net niet "lekker puh!", de buurvrouw maande mij toen overigens wel even tot rust..... was ook wel nodig. Tja en toen was het eigenlijk al voorbij. De voorzitter gaf iedereen nog de gelegenheid een laatste woord te doen waarbij ik even de tijd kreeg een slokje water te nemen om weer rustig te worden, ik werd natuurlijk weer even te emotioneel.... Dat gedaan hebbende nog wat aanvullende dingen gezegd en toen was het klaar. Iedereen werd bedankt en de uitslag oftewel bevindingen worden 29 oktober kenbaar gemaakt. Dit is ook de datum dat ik weer door de scan moet.... Toeval bestaat niet!

Ik ben uitgeput ik zit nu ook echt mijn blog af te raffelen om maar klaar te zijn, ik wil zoveel meer typen maar ben eigenlijk leeg... Na de zitting hebben we nog wat gedronken bij de Stoep om het af te sluiten. Moeders en Chris schoven gezellig nog even bij ons aan en zo zitten mijn moeder en de buurvrouw nu beschonken in hun zetels vermoed ik. En ik... ga even mijn paardjes en andere diertjes knuffelen en kan alleen maar hopen op een bevredigende uitspraak voor mij. Ik heb in ieder geval voor mijn gevoel gedaan wat ik kon om patiënten gelijk mij in het vervolg beter en sneller te monitoren!

Fijne avond.