De lumbaal punctie.....

Aldus VoorPositiviteit op Twitter zo'n 7 minuten geleden. Dat dus....

Oh jongens, even mijn hart luchten vandaag had ik de lumbaal punctie. En hoewel ik eigenlijk alles altijd redelijk "gewoon" onderga zag ik heel erg tegen dit onderzoek op. Geen idee waarom eigenlijk. Hoewel eigen toch ook weer wel. Een naald tussen je ruggenwervels kan natuurlijk nooit een lekker gevoel zijn mijn inzien. Dus had ik bewust eigenlijk niet gekeken op het informatie blad, niets gezocht op internet en liet Chris vanmorgen lezen hoe of wat. Gelukkig om half 1 want toen kwamen we er achter dat ik 1.5 á 2 liter water extra moest drinken. Gezien we rond half 3 weg moesten had ik nog tijd zat. Alleen niet handig als je 1.5 liter drinkt en vervolgens een dik uur in de auto moet zitten. Dit heb ik dus ook niet volgehouden.... 1 pitstop halverwege de reis 🙈. Gelukkig waren we op tijd vertrokken omdat ik perse eerst wilde inchecken in het hotel. Hotel? Ja echt, hotel. De punctie was namelijk om 15.45 uur en morgen kwart voor 9 moeten we weer in Maastricht zijn voor de dermatoloog. Half 4 waren we bij het hotel, direct naast het MUMC dus nog geen minuut lopen. Vervolgens snel ingecheckt in het hotel, dankzij een supersnelle efficiënte receptioniste spullen op de kamer gezet, snel nog een plasje gedaan en toen snel naar het MUMC afdeling C5 neurologie. Daar aangekomen moesten we even plaatsen in de gang voor we werden geroepen. Na ongeveer 5 minuten kwam de neuroloog even zeggen dat de kamer nog niet vrij was en dat ze zo zou komen. Kort daarna kwam ze weer terug met een bloedprikformulier zodat ik eerst even bloed kon prikken dat maakte het wachten wat minder erg. Ik gaf aan dat ik er enorm tegenop zag. Hierop stelde ze me gerust dat het best mee zou vallen. Ik dacht echt gelijk 'yeah, right!' 🤣. Dus Chris en wij weer naar beneden (c5 is op de 5e verdieping dit ter info). Gemeld aan de balie, waar de medewerkster al direct aangaf dat ze niet snapte waar ze op moesten prikken omdat er parallel prikken op het formulier stond. Met een knipoog zei ze dat de verpleegkundige het wel zou weten. En.... Niet dus.... Dus wat gelachen met de verpleegkundige over tegelijkertijd linkerarm en rechterarm prikken. Dus is ze maar gaan bellen eerst met het lab, die wisten het ook niet. Vervolgens met de neuroloog. Die gaf aan dat ze het als niet gezien moest beschouwen. Oké, 10 minuten voorbij én inderdaad 10 minuten niet aan de punctie gedacht! Helaas direct daarna galmde het weer door mijn hoofd 🙈. En gingen we weer terug naar C5. Ik moest acuut weer plassen 🤣. Eenmaal terug zei Chris, die al doorgelopen was, dat we gelijk door konden lopen. Here we go...En toen zaten we in een kamertje met een hoog herrie gehalte.... De neuroloog excuseerde zich hier al voor en eerlijk gezegd ik kreeg het toen niet eens mee. Alles werd goed uitgelegd en ik kon plaatsnemen op de behandeltafel. Broek omloop hemd omhoog en mezelf oprollen als een bal. Ik begon als een dolle te kwebbelen, dat doe ik als ik zenuwachtig ben... de neuroloog vond het wel gezellig, althans dat zei ze 🙈. Gelukkig werd ze er niet zenuwachtig van. Alles werd heel goed uitgelegd bij iedere stap die ze nam. Na het schoonmaken volgde het ontsmetten en daarna nog een of ander roze ontsmetting (eindelijk een goed gewassen rug) en toen werd de eerste naald gezet. Dat was niet prettig maar reuze mee. Ik dacht dat dit het was, niet dus. Hierna kwam de stompe naald, ja en die voelde ik heel goed vooral omdat ze moest 'zoeken', tjesus ik heb echt gevraagd of ze wilde stoppen. Gelukkig luisterde ze en stopte ze even l met wroeten. Om na een korte pauze weer door te gaan. En toen zat de naald gelukkig snel goed en was het ergste leed al geleden! Eerst werd toen met een meter (soort meetlint van 35 cm) de druk van het hersenvlies gemeten. Dit was 15 en was prima, ook leuk om te weten! Daarna werden er 4 buisjes van het hersenvocht afgetapt. Hier voelde ik niet echt iets van. Ik voelde wel de druk van de naald maar dit deed geen pijn meer. Na 15 minuten waren de 4 buisjes vo gedruppeld en moest ik hoesten zodat het verwijderen van de naalden geen pijn zou doen. En dat was echt zo! Hierna heeft de neuroloog heel hard geduwd om zogezegd een stolling te veroorzaken, pleister erop en klaar. Half uurtje plat op de rug en we hadden het weer gehad. 

En zo lig ik nu op bed in het hotel op de benen van mijn allesie mijn blog te typen. Mijn rug doet wel wat pijn en ik heb hoofdpijn. Dus tijd voor een slaapje! Morgen vervolg!