De mindere dagen
En dan toch nu een berichtje van de keerzijde van mijn vroegpensioen. Het is nu 1:59 AM en ik ben klaar wakker. Ik heb erge steken in mijn buik en mijn rechterzijde overheerst hierbij. Ik weet dat het wel wegtrekt dadelijk (heb net extra Morfine genomen) maar toch overheerst dan gelijk een gevoel van paniek. Ik wordt kortademig en de pijn wordt erger, op dit soort momenten weet ik nooit zeker of mijn brein dit veroorzaakt of dat het die rotte kanker is. Moet ik Chris wakker maken of zakt het zo, WHAT TO DO?
Het is nu een kwartier later en de pijn is wat weggezakt, gelukkig. Sinds ik weet wat er zich in mijn lichaam afspeelt en naarmate de ziekte zich uitbreidde kreeg ik steeds meer pijn in mijn lever en longen. Als de oncoloog bij controle naar een cijfer 1 op 10 vraagt geef ik meestal en 3 of een 4 aan dit is waar ik het dagelijks ondanks de Morfine mee moet doen. Niet prettig en hierdoor ook vaak moe maar voor mij handelbaar. Het is een deel van mij geworden wat ik min of meer heb geaccepteerd (hetzij gedwongen), maar het moment dat de pijn erger wordt zoals net, dan word ik bang, heel bang. Op de vraag of ik bang ben om dood te gaan is het antwoord nee. Waarom dan die paniek? Ik wil niet afhankelijk worden, zelfstandig blijven en absoluut niet in het ziekenhuis terecht komen. Vorige week ben ik met spoed opgenomen omdat er vocht in mijn buik en vooral om de lever zat. Op de spoedeisende hulp kon ik alles wel relativeren, ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik niet bang was. Maar ik ben van plan mezelf niet zo maar over te geven dus, ook strijdlustig daar. Echter die maandag op de afdeling A5, werd alles heel angstig en zeer confronterend. Hier zijn de mensen echt ziek, zien er ook uit als ziek. Het prototype wat mensen denken van een kankerpatiënt is daar opgedaan denk ik. En het aller vreemdste, en hetgeen ik dus het meest moeite mee heb te geloven, is dat bijna 75% van deze mensen een overlevingskans heeft. En dat is zo raar... Zij zijn echt ziek, voelen zich beroerder dan beroerd, liggen aan piepende infusen, worden om de zoveel tijd gecontroleerd en kunnen in sommige gevallen niet eens meer zelfstandig lopen. En zij worden beter?? Dan is het toch onbegrijpelijk dat ik dat niet meer wordt? Wat maakt deze soort kanker zo (bijna te noemen) bijzonder? Nu ik dit schrijf hoop ik stiekem dat ze hier in "mijn " tijd nog achter komen! Inmiddels is het nu 2:53 en ga ik toch maar eens proberen te slapen. De pijn is afgenomen en gelukkig ook het onrustige gevoel
Dan het verloop van de dag. Vanmorgen uitgenodigd om een lekkere buitenrit (stappen) te maken bij de buurtjes. in het begin vond ik het heel spannend.. de heldin, maar Brechtje (de fries waar ik op mocht) heeft me er doorheen gesleept. Heerlijk gereden, heerlijk gepraat kortom zeker voor herhaling vatbaar! Man en Kel, wanneer gaan we weer? Na de buitenrit even middagdutje gedaan, heel hard nodig na lichamelijke inspanning. Vrees dat ik morgen wel pijn zal voelen :). Aan het einde van de middag is Lion hier nog geweest hij behandeld onze twee jarige merrie. Ze kreeg veel praatjes, hieruit neem ik aan dat het beter gaat (:)).
Chicken up-date: Gaat redelijk goed, echter moeder kip wil niet meer op 1 plek bivakkeren en racet door het hok waardoor het kuiken, zenuwachtig meer rent en keihard piept. En laat nou mijn moedergevoelens hier niet zo goed tegen kunnen. Dus Maris zit redelijk wat tijd op stal, de kippenorde te bewaren!