Did it........

Een mens lijdt dikwijls het meest, door het lijden wat men vreest.

Oké, here we go... 11 uur en zelfs na een Oxazepammetje zit ik stijf van angst in de auto. Chris is de rust zelve.... Hij wel 😁. Vannacht wonderbaarlijk genoeg echt goed en lang aaneen geslapen. Van 1 tot half 7 en dat is echt heel fijn. Ondanks het feit dat ik mijn ogen niet open wilde doen toen Chris het vroeg was ik wel echt een stuk meer uitgerust dan ik in lange tijd ben ontwaakt! Yes, goed begin van deze dag. En toen werd ik echt wakker....aargh gynaecoloog over 1.5 uur. Tijd voor actie want we hebben eerst nog een opknapwerkje 'down-under' zeg maar 😂.

Dus zo zit ik nu nog in de auto....op mijn telefoon te typen .... En komt Weert steeds dichterbij! And we are here..... Wachtkamer met zwangere vrouwen en zelfs een man...alleen..hmmm best apart. Normaal zou ik een heel verhaal verzinnen over, van, voor deze man maar terwijl ik dit typ is de vrouw van de man er.... Dus geen overhaaste conclusies....van der Meer! Best jammer want afleiding zou nu best handig zijn. Dus wat zit er nog meer in deze wachtkamer.... Een Turks (of Marokkaans) echtpaar wat in rap tempo met elkaar communiceert (wat overigens echt niet vriendelijk klinkt) zij zit naast mij en hij pendelt op en neer tussen de meisjes aan de balie en zijn vrouw (naar ik heb aangenomen😊). Ik weet niet wat er aan de hand is want ik hoor het uiteraard niet, de privacy is goed gedekt hier goed voor de burger jammer voor mijn nieuwsgierige aard! Uiteindelijk komt de man weer naar de vrouw naast mij en na wederom een discussie (tenminste zo klinkt het) vertrekken ze samen richting uitgang. Dan is er naast deze wachtruimte een wachtruimte voor kindergeneeskunde. Daar zit een vermoeid uitziende jonge vrouw (tenminste ik bekijk het door mijn eigen brilletje hè) het kindje is hyperactief en lijkt niet door te hebben dat waar ze zit soms eigenlijk helemaal niet zo leuk is... Verder zit er nog een moeder en dochter (ook wederom een aanname) beide, net als Chris en ik, op hun telefoon bezig.

Tja en toen werd ik dus geroepen, OMG here we go! De coassistente nam ons eerst mee naar een spreekkamer. Bij binnenkomst stond daar al gelijk prominent in het zicht dé stoel inclusief beugels... Hartslag ondanks de Oxazepam naar de 130 per minuut. Help, het liefst ren ik weg. Chris gaat voor de deur op het mobiele krukje zitten van de arts en de coassistente (een hele leuke spontane meid) neemt het woord. Er worden legio vragen op me afgevuurd en heel even vergeet ik zelfs mijn angst. Ik nam me namelijk voor dat dit gewoon de kennismaking was en dat we een volgende zouden plannen om onder een roesje het geheel uit te voeren. Ik was echter de enige die zo dacht.... Na alle vragen te hebben beantwoord mochten we weer plaats nemen in de wachtkamer. De gynaecoloog zou het verslag van haar lezen en ons binnen roepen.

Heel opmerkelijk is en was eigenlijk wel het feit dat het helemaal niet over mijn kanker ging. Dus geen zielige blikken, ik ben hier gewoon een vrouw die haar spiraal komt vervangen.. Niets meer en niets minder! Een hele nieuwe gewaarwording moet ik zeggen 😊. En niet geheel onprettig! Het enige wanneer het ter sprake kwam was in het begin van het gesprek. Daar was de eerste vraag namelijk waarom ik het spiraal er zolang in heb laten zitten.. Veel tijd om na te denken hadden we niet want we zaten amper en we werden geroepen. We namen plaats in een andere spreekkamer, hier was dé stoel tactisch achter een muur 'verstopt' en namen we de vragen en antwoorden van het gemaakte verslag van zojuist door. Wederom een kleine kanttekening over de reden waarom het er nog inzat, en weer over op de orde van dit bezoek. Het spiraal! Samen met de gynaecoloog besloten dat de Mirena spiraal (die ik nu ook heb) wederom neem. Ik krijg dan als het goed is geen bloedingen, in haar woorden, 'Ongesteld worden is zo 1988!". Geweldig wat een leuk mens, zo kwam ze met nog meer gevatte en scherpe uitspraken die ik helaas door de stress en de oxazepam en Morfine vergeten ben 😊. Toen zei ze echter laten we het maar gelijk doen. Schoorvoetend gaf ik toe en we gingen naar de ruimte achter de muur. Slik... daar stond hij dan, de stoel met beugels en een echoapparaat. Ik hobbelde gelijk achter haar aan maar daarop zei ze direct dat ze als ik mijn broek aan hield niet zoveel kon plaatsen.. Doos (ik dan), dus eerst in het hokje de broeken uit gedaan, gelukkig mocht ik mijn sokken aanhouden 😊.. Plaats genomen in de stoel, en in een soort van mantra mezelf door mijn mond laten uitademen en door mijn neus in ademen. Dat ging een paar minuten goed, totdat 'het' spektakel begon. Bij alles en iedere behandeling vind ik het altijd prettig als men zegt wat men doet maar nu was ik daar niet echt blij mee. Zo nieuwsgierig als ik altijd ben en mee kijk op apparatuur en gereedschappen, zo angstvallig keek ik nu naar een vlek in het plafond. Ik snap nog steeds niet hoe die vlek daar is gekomen! Dus, speculum/ eendenbek naar binnen ik moet toegeven, geen probleem. Ik mocht met mijn voeten wiebelen, wat ik als heel prettig ervaar als ik zenuwen heb, dus de in mijn witte sportsokjes gestoken voeten wipten als een elektrocardiograaf (weergave harstalg) op en neer. Nu komt het vervelende klemmetje, oeps, slik, aarrggh. Stemmetje in mijn hoofd adem in, adem uit, f#ck het doet echt pijn. Paar seconde later, nu meet ik het even op. Wederom een scherpe stekende pijnscheut. Adem in, adem uit, shit zucht pijn... En nu plaats ik het spiraaltjes,,, Whoaaa, bent u al klaar, duurt het nog lang?". Al klaar, waren haar woorden. Nu nog even met de echo kijken of alles goed zit. En eerlijk is eerlijk, dat voelde ik niet echt als pijn. Maar mijn hemel, die stekende pijn! Maar hij (het) zit erin, yeah! Ik ben een grote meid geweest. Even rustig op de stoel blijven liggen, gelukkig wel met de benen bij elkaar. En daarna opgestaan en aangekleed. Het bloede best wel maar daar waren we op voorbereid, dus maandverbandje in. Ik was vergeten wat een rare surfplanken dat ook alweer zijn, inclusief vleugels.. En afscheid genomen. Alles zou normaal moeten gaan maar als het na 2 dagen niet ging of ik zou koorts hebben dan moest ik aan de bel trekken en anders, tot over 5 jaar!!!

Toch wel gepijnigd naar de auto gestrompeld en op naar huis. Ik wilde niet eens langs de McDonalds voor een milkshake! Nou, dat zegt genoeg. Verder beetje op bed gelegen met warme hittepitten op mijn buik. In de middag Kaat nog gelongeerd samen met Chris en daarna lekker gegeten en weer naar bed! Wat een spanning, en achteraf... viel het best mee. Prettig is anders maar overdrijven is ook een vak!

Fijne avond.