Vervolg... dinsdag 11 juni...

Het geheim van geluk is accepteren waar je nu staat in het leven en het beste van iedere dag maken.

Zo de dinsdag alweer bijna voorbij. Een dag met gemengde gevoelens en emoties. Allereerst vanmorgen, wat ik nog niet had getypt, tijdens het douchen een teek in mijn bovenbeen aan de binnenkant... what is that thing doing there???? Maar vooral hoe is dat hondsbrutale beestje daar in de buurt gekomen... Ik heb geen korte broek aan gehad afgelopen dagen. Het was echt een ieniemienie teek (gelukkig). Hij (of zij) was zelfs zo klein dat ik het (dat is even makkelijker) niet uit kreeg met de 'gewone' tekentang. Ik moest zo'n lepeldingetje gebruiken en nog zit er volgens mij een pootje in mijn poot (haha). Ik was aan het douchen en met dat heerlijke schuimmousse van tegenwoordig voel je dan direct je huid goed. Gezien ik altijd wel alert ben op mijn huid, voelde ik dat het anders als anders was. Het voelde gewoon anders. Dus voor het eruit halen een cirkel gezet met pen, toen naar moeders die had een zo'n lepel-tekentang en de teek verwijderd. Ik was echt op tijd uit bed maar door dat gedoe moest ik natuurlijk weer haasten...zucht... niet fijn. Afgelopen nacht heb ik ook weer van een uur of 2 tot half 5 beneden gezeten dus ben ik nu best een soort van afgepeigerd. Maar, we zijn klaar voor vandaag dus dat mag en kan gewoon.

Dus, dit was vanmorgen voor we naar het ziekenhuis gingen. Nog even trouwens een slim (not) momentje... Mijn moeder en ik wilde die teek verbranden (dierenbeulen wij verbranden vandaag de dag al het ongedierte J), dus teek lag op een wit stukje keukenrol. Ik de aansteker de bij, wat denk je knalt/ vliegt dat tekenbeest ineens omhoog door de hitte... shit... op een met zwart gespikkelde aanrecht is dat minuscuul kleine beestje echt bijna onvindbaar... maar ik vond het toch! Mijn ogen waren vanmorgen goed gezind en werkten goed mee! Dus papiertje dubbel gevouwen, teek erin en opnieuw de aansteker erbij. Bye, bye teek!! Hij of zij zal niet gemist worden.

Na dit alles snel haren föhnen en kleren aan. Echt in die volgorde want ik haat het om kleren aan te doen als ik net uit bad of uit de douche kom. Geen idee waarom. Of ja, toch eigenlijk wel het gaat stroef aan en blijft dan overal hangen, daarom dus. Om precies half 10 reden we van de oprit af. Dus nog 55 minuten om naar Maastricht te komen. In het begin reden we echt niet en was ik bang te laat te komen. Gelukkig niet goed gedacht van mij want we waren op tijd. Wel vergeten een selfie in de auto te maken op de heenweg dus maar in de wachtkamer van de dermatologen gedaan.

Ik was snel aan de beurt, echt super snel ik stond nog aan de balie om in te checken en mijn naam werd al geroepen. We gingen met een jonge coassistent (Mc Dreamy) naar een behandelkamer, een kinderkamer, net goed voor mij. Een vrolijke olifant en leeuw sierden de muur, daar wordt je vrolijk van. Mijn verhaal gedaan, uitgekleed maar goed dat die olifant op de muur stond dan viel ik niet zo op.... Shit, sta ik daar in mijn sloggie hipster in huidskleur met huidkleurige BH... niet sexy... maar wie verwacht er dan ook een jonge dokter? De meeste zijn toch wel meer richting fossiel, maar wel heel kundig (!). Na mijn lichaamscheck met loep en lamp, kwam de arts-assistent waarna het ritueel met loep en lamp werd herhaald om vervolgens nog steeds in mijn niet sexy ondergoed de derde arts te ontvangen in de vrolijke kinderkamer en dat was de 'echte' dermatoloog. Alle drie dezelfde mening (gelukkig) en besloten werd dat de plek inderdaad weg moest en alles weg had van een basaalcelcarcinoom. Het tweede plekje wat ik dacht was een geïrriteerd plekje van bijvoorbeeld het schuren van kleding. Pfoe, eindelijk mocht ik mijn kleding weer aan.

Eigenlijk zou ik pas om half 3 geopereerd worden (POK = poli klinische operatie) maar ze gingen zich direct omkleden zodat het aansluitend kon plaats vinden. De arts-assistent zou de ingreep doen en de coassistent zou helpen. En die zijn natuurlijk heel hongerig om te snijden! Zou ik volgens mij ook zijn J! Ik deed heel relaxed aan maar was toch wel beetje zenuwachtig. Dat snijden is niet zo erg maar zo'n OK maakt toch altijd weer wat meer indruk. Alles steriel, de koude lucht de onherkenbare gezichten met muts en kapjes... Nee, dan liever gewoon snijden in de behandelkamer, goedkoper en meer ontspannen! Afijn, ik was zenuwachtig dus begon ik wederom te ratelen. Ik weet niet waarover ik allemaal heb gerateld. Gelukkig gingen ze alle drie (ook nog een verpleegkundige) mee in mijn geratel en leek het wel een gezellig praatje op een terrasje in plaats van een ingreep op de POK. Prikjes erin was even slikken, en door. Van het snijden krijg je alleen een beetje geduw en gepor mee. Geen pijn of ongemak. Toen moest er een adertje dicht worden gebrand. Ik had van te voren al geconstateerd dat er een nieuw apparaat was want het oude apparaat moest je altijd een koperen staaf vasthouden zodat er geen geleiding plaats vond. Nou, dat hoefde hiermee niet. Maar werken ho maar... We moesten nog lachen of ik het in mijn blog zou zetten 'geklungel in OK' ik gaf toen aan dat ik dat niet zou doen, maar ach ik ben nu toch aan het typen. Omdat de ader bleef bloeden werd er een ander apparaat gehaald. Deze zat in een heel steriel verpakte operatie set en zou dus ook moeten worden schoongemaakt nadat mijn plekje klaar zou zijn. Dit apparaatje werkte gelukkig wel in één keer. Het knetterde in ieder geval goed en het rook naar aangebrand vlees op de BBQ dus moest het wel goed zijn. Het hechten kon beginnen. Eerst was besloten binnenwaarts te hechten en een paar aan de buitenkant. Geen idee waarom het plan is gewijzigd maar uiteindelijk is het en inwendig gehecht en helemaal aan de buitenkant 6 mooie hechtingen sieren mijn rug nu als het goed is (zelf kan ik het niet zien). In ieder geval was het hechtdraad voor de buitenkant ook niet paraat dus moest dat ook ergens vandaag worden gehaald. Gelukkig maar dat ik er lag. Want ik denk dat iemand die heel zenuwachtig zou zijn en voor de eerste keer daar zou liggen gillend naar huis zou zijn gegaan of trillend op het bed zouden hebben gelegen. En ik.... ik ratelde gewoon vrolijk verder... Opgelucht dat het weg is!

Om half 12 liepen we het MUMC uit. Aansluitend nog een heerlijke lunch genuttigd bij Jacqueline en lekker even bij geklets. Totdat de verdoving echt was uitgewerkt en er gemene steken door mijn rug gingen. Ook was ik ineens kei moe... tijd om naar huis te gaan. Al die tijd ben ik in gedachten bij de uitvaart geweest. Het laatste afscheid, dit terwijl ik bij een moeder zat die haar kind ook nog maar amper 5 maanden geleden kwijt is geraakt. Toen we thuis kwamen zou ik eigenlijk gaan rusten maar het is iets anders gegaan... Ik heb de administratie gedaan, ik heb 2 mini's gewassen, met Kaat gestapt, gekookt en uiteraard gegeten, hooi gegeven en even met mijn kippetjes geknuffeld. Nu mijn blog getypt... over een heel ander onderwerp dan wat ik voor ogen had... Maar het is inmiddels tijd voor Grey's Anatomy dus... of het komt later, de processierupsverwijderdagen... of gewoon niet!

Fijne avond.