Donderdag 15 februari 2024.....
Donderdagavond rond negen uur… Niets op de televisie dus even tijd om even een berichtje te typen.
Tweeënhalve week na het bijzonder goede nieuws, is er eigenlijk niet heel veel veranderd. Zou ook wel heel mooi zijn, maar ook beetje onrealistisch. Ik kan helaas geen knop omzetten en mijn grijze massa maakt toch nog steeds overuren. Maar goed, ik denk dat ik wel een belangrijke stap heb gezet. Ik ben namelijk die vrijdag gelijk al naar de psycholoog geweest. Ik ben dankbaar dat ik zo snel al terecht kon, hoewel een beetje tijd extra natuurlijk ook geen kwaad had gekund. Goed, het is een jonge vrouw, pittig en hart op de tong. Geen protocollen mens en durft te zeggen wat ze denkt of wil. Daar voelde ik me direct wel goed bij, dus gelijk een vervolgafspraak gemaakt en ook een soort afspraak richting mijzelf. Namelijk meer regelmaat in mijn leven brengen. En dat klinkt heel spannend of juist niet maar ik moet eigenlijk gewoon typen meer regelmaat. En ja, dat klinkt bekend wat dat is al best wat jaartjes het probleem... Doseren en regelmaat het gaat bij mij hand in hand. Dus de eerste stap zou heel simpel moeten zijn. Iedere dag om een vast tijdstip eruit en ook voor de middag een vast tijdstip naar bed en er ook weer uit. Geen smoesjes zoals pijntje hier of daar, want die zijn er en zullen naar we nu weten ''helaas'' gewoon ook blijven. Helaas tussen aanhalingstekens want de keerzijde weten we maar al te goed! Maar goed, ik dacht echt appeltje, eitje…. Helaas dit blijkt toch iets gecompliceerder. Vooral de omstandigheden eromheen maken toch dat ik, of op bed wil blijven liggen. Omdat ik de nachten vaak aan het spoken ben, of omdat ik hoofdpijn of zelfs migraine heb. En dan is de dag al mislukt en blijf ik in het welbekende cirkeltje. Maar dat is het mooie aan het leven, na iedere dag komt er weer een nieuwe morgen. No matter what! Dus nieuwe ronde, nieuwe kansen. En zo gaat het dus al die weken. Vorige week woensdag hebben we met zoveel pijn in ons hart afscheid moeten nemen van onze lieve Suka. Ze was op het lichaam wilde niet meer. Dinsdagavond begon ze echt te kreunen en bleef dit echt de hele nacht doen. Niet piepen maar een soort kreunen, grommen. Ik ben zowat de hele nacht bij haar wezen kroelen en zitten, in de ochtend bleek dat ze hoge koorts had en begon ze ook te rillen. Kon niet meer rechtuitlopen en wilde niet meer eten. Omdat we al een paar weken aan het dokteren waren en eigenlijk al dachten dat ze kerst niet zou halen, hebben we dus samen besloten om haar uit haar lijden te verlossen. Ze is thuis heel vredig en mooi ingeslapen. Maar man, wat hebben we daar verdriet van wat een gemis. Lieve, trouwe, ongelooflijk intelligente knappe loyale Suka wat heb jij ons vreugde en plezier en vooral liefde gegeven. We zullen je nooit vergeten.
Dus je zult begrijpen dat dit ook het stukje regelmaat moeizaam maakte. Het is zo gemakkelijk om dat in een hoekje te kruipen en daar gewoon te blijven totdat de pijn minder wordt. Maar dat werkt niet, weet ik, maar toch heel verleidelijk om daar aan toe te geven. Vooral omdat Max ook echt heel erg anders is nu, onzeker zou ik het bijna willen omschrijven. En het was niet eens dat ze samen speelden maar ze waren toch ondanks dat het hier groot is samen. Dus op zoek naar een nieuw vriendje voor Max. En hopelijk hebben we snel een maatje voor Max.
Even iets heel anders, wellicht dat sommige van jullie weten dat ik de eendjes, Tina en Turner, een eigen Instagram account heb gegeven (Daily Doses Ducks) en sinds 2 weken gaat er een filmpje van hun echt "viral', vraag me niet hoe het kan of hoe het werkt maar inmiddels is het filmpje over de 14 miljoen keer bekeken en heeft het 862.000 plus likes! En van 28 volgers naar 9300 plus volgers! Hoe grappig is dat! Als je bewust ergens voor werkt dat het meer vieuws en volgers krijgt lukt het moeizaam en de eendjes gaan er gewoon voor. Gewoon eendjes….
Dus ik ben niet de enige die kan genieten van de diertjes, er zijn er meer. Over diertjes gesproken, ik zat bij de vijver vanavond rond 17 uur en Pepper en Salt (de schaapjes) waren gezellig meegelopen naar de vijver en waren een beetje aan het rondsnuffelen. En ineens…. Je raad het al… plons… en een hoop geblaat... Pepper lag in de vijver. Salt rende in paniek weg waardoor Pepper wild begon te, tja zwemmen, hupsen weet ik veel, ging tekeer in de vijver. Dus kwam ik op mijn manier snel in actie en pakte met 2 handen de wol vast en tilde haar uit de vijver. Ze stond echt 1 tel stil en toen rende ze hysterisch naar stal terug een spoor water achterlatend. Ik snel naar stal waar ze gelukkig weer veilig was en als een jonge hond haar vacht meermaals stond uit te schudden. Even gekeken of ze geen water in het oor had of ergens last van had, gelukkig alles goed behalve een natte jas. Mooie is dat ik mezelf nog tegen mijn moeder hoor zeggen; nee joh die kijken echt wel uit, die vallen niet zomaar in de vijver. Yep, ik had het compleet mis!
Ander dieren nieuws, de 10 kuikens gaan inmiddels dagelijks naar hun dagbesteding in hun buitenverblijf waar ze zichzelf in het aldaar geplaatste hokje met zijn 10en samenscholen. Heel af en toe is er een dappere bij die dan een rondje maakt maar het woord Chicken (uitdrukking voor bang iemand) is dus inderdaad ook ergens op gebaseerd!
En we sluiten af met 10 tonner Yoni de Welsh pony…. Die is echt zo dik dat je er een etentje met 4 personen op kunt houden… Nog 6 weken!
Nou dat was hem weer in een notendop.
Fijne avond ♡