Een gewone zaterdag

Bloemen maken mensen altijd beter, gelukkiger en behulpzamer. Ze zijn zonneschijn, voedsel en medicijn voor de ziel.

Dat is wel een mooi citaat voor de zaterdag. Ik krijg (gelukkig) zo nu en dan aardig wat bloemen (vandaag dus weer thanks Madelon) en daar wordt ik echt heel gelukkig van! Ik word eigenlijk redelijk snel gelukkig gemaakt als ik wat krijg (ja echt!). Vandaag bijvoorbeeld nog meer blije momentjes. Een VIP plekje voor mij om naar de junioren en youngriders te kunnen kijken met een heerlijk natje en droogje, op stal komen waar de paardjes heel blij doen (oké wss om het eten maar toch het maakt geluid en klinkt blij), een nieuw halster en deken voor Kaatje wat ook nog eens mooi staat, precies 36 kilometer kunnen rijden op elektriciteit en net een heerlijke massage gehad tegen de hoofdpijn van tante Jos! Ik doe maar zo even een greep uit mijn mouw, dusssss ja, ik ben wel een dankbaar typje.

Het is nu 19:00 uur en we zullen waarschijnlijk zo gaan eten, normaal maak ik de blog zo rond deze tijd en heb er een half uurtje tot een uurtje voor nodig, oké die van gisteren was echt heel wat langer... Maar nu heb ik mezelf voorgenomen dat ik klaar moet zijn voor ze terug zijn van de chinees. Want het is weer zover... we eten ongezond J gelukkig vanmiddag een gezonde soep gehad, dus mag ik van mezelf best een lekker bord chinees. Maar goed waar was ik, oh ja ik leg dus nu een druk op mezelf die niet goed gaat komen. Ik denk niet dat je gedwongen een stuk kunt schrijven. Hoe doet een journalist dat dan?? Ik denk dat het eenvoudiger is als je een onderwerp krijgt toegekend. Dus zit ik me nu suf te denken over een onderwerk. En dat valt niet mee, want ik had mezelf ook opgelegd dat het voor de chinees hier is klaar moest zijn.... Hmmmm dat gaat hem dan gewoon echt niet worden, vrees ik.

Dus heb ik net gegeten en kunnen we nu gewoon ongedwongen verder. Vreemd genoeg komt het dan vanzelf weer. Ik klaag de laatste tijd over redelijk wat hoofdpijn. Wat eigenlijk ook weer niet terecht is. Het zit namelijk zo, ik ben dus boven de 40.... Echt waar! En nu heb ik dus al een paar jaar een bril of lenzen in. Maar nu opeens vind ik dat niet meer fijn. Heel vreemd, ik vind het rustiger kijken maar het irriteert enorm. Ken je dat gevoel, ik heb het de laatste tijd met wel meer dingen, corrigerend ondergoed bijvoorbeeld. Nooit had ik daar moeite mee, maar tegenwoordig pffff ik vind het verschrikkelijk. Vreemde is dat in de spiegel jezelf zonder zien ook soort van verschrikkelijk is en toch.... Doe ik het niet meer aan. Dus ik weet dat het beter is net als de bril, maar ik wil er niet aan! Net als met eten, ik weet dat ieder pondje door het mondje gaat en toch eet ik dan gewoon een kilo! Ik bedoel maar......WAAROM ZO EIGENWIJS? Ik denk dat dit ook toch wel iets is wat in de genen bepaald is. Nog een voorbeeld van beter weten is, toen ik een jaar of 11 was we met mijn ouders op wintersport waren. Het was die dag afskiën op Schmelz in Inzell. Het sneeuwde en waaide behoorlijk die dag en voor je op die piste kwam moest je over zo'n weg die redelijk stijl omhoog ging (als je de andere kant op reed omlaag, dat snappen jullie wel hè? Maar goed er stonden er een paar zonder sneeuwkettingen (wij ook) en die kwamen het laatste stuk niet op. Dus waren mensen uitgestapt om te helpen, en anderen waren uitgestapt om te zien wat er aan de hand was. En zo ook mijn ouders, mijn zus zat bij iemand anders in de auto, dus zat ik alleen met mijn gele waterdichte walkman in de auto waarschijnlijk naar kinderen voor kinderen te luisteren. En ineens voelde ik de auto naar achteren gaan. Whaaaa, zat ik daar in mijn eentje. Het eerste wat ik dacht ik moet die auto stoppen, achter ons begon het direct te toeteren. Dus zonder nadenken (want wat dacht ik in hemelsnaam dat ik bionic woman was?) spring ik die auto uit en ga erachter staan om te duwen.... Werkelijk nu ik het op schrijf schaam ik me dood (oh verkeerde woordspeling)... Maar voor dat ik het wist kwam mijn vader echt aangestormd, ja echt hij, mijn vader, die nooit zo snel is was nu echt heel snel!! Trekt mij weg, en daar lag ik in zo'n hoge sneeuwrand langs de weg...onder de sneeuw, vervolgens trekt hij de deur open die daardoor gelukkig in de hoge sneeuwrand haakte waardoor de auto schuin trok en tot stilstand kwam. Wow, ik had in luttele seconden de illusie verloren dat ik bionic woman was maar was er wel achter dat mijn vader, ja echt die van mij, gewoon super man was!!!! De deur kraakte trouwens enorm en we hadden nooit gedacht dat die ooit weer dicht zou kunnen maar wonder boven wonder (ook zo'n leuk liedje) mankeerde daar niets aan. Toen de file aan auto's wegtrok durfde mijn vader eerst niet te kijken en reed eerst maar naar boven om daar samen met de andere mannen de schade te bepalen, wat achteraf dus echt heel positief was. Maar mijn vader was de held!! En stiekem nog wel hoor, alleen hij heeft zo zijn momentjes.