En dóór....
Blijf kloppen en de vreugde die binnen in je woont zal eens een raam openenen om te zien wie er voor de deur staat.
Hmmm, raam open en deur?? Ik ben het even kwijt maar dat kan aan het tijdstip liggen, haha.
Realtime verslag: 01:28 uur al twintig minuten lig ik wakker. Diegene naast mij duidelijk niet. Dat ik niet kan slapen is één ding maar dat er dan ook nog eens iemand naast je heerlijk licht te snurken dat is niet echt bevorderlijk. Maar inmiddels heb ik een koekje op en een paracetamolletje want ik heb enorme hoofdpijn. Voor het slapen begon het al toen heb ik vloeibare morfine genomen. Om iets voor negen keek ik op het laatst op de wekker. Dus ik heb wel degelijk geslapen gelukkig. Naast me is het snurken over gegaan in een rustige ademhaling, schattig vind ik dat altijd als hij zoals nu op zijn rug ligt met zijn handen achter zijn hoofd. Als ik slaap knal ik met grote regelmaat tegen die niet zo'n schattige uitstekende ellebogen....dan vind ik het alles behalve schattig . Toch ben ik blij met Chris zijn gesnurk want het is niet heel hard gelukkig, alleen als je wakker ligt is 't minder...
En weer een realtime verslagje: 07:38 uur we zitten net pas in de auto ik kon gewoon niet eerder en/of sneller. Ik ben uiteindelijk zo'n kwart over vijf half zes in slaap gevallen tot de wekker om kwart voor zeven ging. Zelfs Suka had moeite met dit tijdstip en nog meer moeite met het feit dat ze niet terug naar bed kon....ik was er immers ook uit. Op de weg is het al aardig druk ik denk dat dat normaal is maar ik ben dit helemaal niet meer gewent. Net vroeg ik Chris of hij in een depressie valt als ik er niet meer ben. Maar hoe open ik ben, hoe gesloten hij is. Wil daar niet over nadenken. Dus allebei een moment van tranen en stilte. Wij kunnen dit wel, makkelijk zal het niet zijn maar weg ga ik nooit!
Kwart voor tien....het loopt uit... maar dat geeft niet we weten inmiddels dat je altijd wel wordt geholpen . Net krampen in mijn buik en dat is altijd 'shit' als je niet in je vertrouwde omgeving bent. Zo wie zo kleine (en ik vind alles vies hoewel 't echt wel schoon is) en de hele wachtkamer ziet je naar binnen gaan en naar buiten komen, mijn innerlijke ikke (de negatieve) maant mij tot snelle actie wat stel dat er iemand zit te timen....en wat dan nog...ja, dat is dan weer de andere kant. Gelukkig heb ik altijd mijn parfummetje bij want anders... zou het echt gênant zijn. Maar nu komt het doordat ik net snel eraf wilde...moest ik 2 minuten later weer...met mijn parfummetje. Een bejaarde vrouw keek me een beetje minzaam aan. Die rook natuurlijk die parfumwalm en associeerde mij met een overdaad aan parfum vermoed ik. Ze moest een weten hoe ik heb zitten spetteren . Vijf voor tien, ik heb net bedacht dat vissen echt nutteloze dieren zijn zo in het aquarium in het begin keek ik ernaar en gaf het rust. Maar nu heb ik besloten dat ik ze stom vind, is dat erg?
Bij nader inzien zat er toch we een patroon in het leven van de aquarium vissen. Dus rectificatie van mijn eerdere bedenkingen.
Om tien uur kwam 'de meneer van de huiskamer', deze meneer (op vrijdag dan) regelt de patiënten naar de behandelkamers voor de diverse therapieën, mij halen terwijl wij in wachtkamer Oost dus zaten te wachten op de afspraak van half tien bij de vervangende oncoloog. Dus ik zei gelijk dat ik nog naar de oncoloog moest maar riep gelijk 'yes, dat wil zeggen dat mijn bloed goed is!' En dacht gelijk wat kan mij die oncoloog schelen, erin met dat spul . Dus meneer weer terug om te gaan overleggen met dagindeling en gezamelijk besloten toch maar gelijk naar beneden (infuus afdeling). Beneden hoorde ik dat de afspraak al een tijdje daarvoor was geannuleerd, maar goed qua tijd maakt het niets uit en nu waren we zelfs eerder klaar. Toen de oncolgieverpleegkundige me had aangesloten (in één keer goed in de hand whohoo) kreeg ik wen lichte inzinking. We waren gewoon aan het praten en toen kwamen de waterlanders (nee, niet het koor). Maar het luchtte wel enigzins weer even op. Ik heb gewoon een huildag... ik denk doordat ik niet goed geslapen heb en dus moe ben en toch weer de spanning gewoon een beetje sentimenteel ben, en weet je wat? Dat mag en dat kan dus geen krampachtig ik hou me goed gedoe, ik jank gewoon wanneer ik wil....vandaag dan .
En nu is het vijf voor half één en zijn we gewoon bijna alweer thuis. De paardjes staan nog binnen dus als we zo thuis komen eerst de beestjes en dan lekker even een middagdutje. Ik denk dat ik al slaap voordat mijn hoofd het kussen raakt.
Tien voor zeven en guess what? We zitten met zijn viertjes bij de wok. Al zo lang ben ik hier niet geweest terwijl we vorig jaar bijna wekelijks gingen. We pakken gewoon weer op waar we waren gebleven! Vammiddag toen we thuis kwamen ben ik gelijk, nadat we de paarden buiten hadden gezet, naar bed gegaan en direct in slaap gevallen. Om kwart voor zes maakte Chris me wakker, aangekleed en zijn we vertrokken naar ... jawel... Roggel!! Dus hier zittend typ ik nu het laatste stukje en ga gezellig doen!
Fijn weekend.