En door......
Some see a hopeless end, while others see an endless hope.
En daar pin ik me maar aan vast. Hoop... Het weekend was even zonder schilder-meditatie dus zat ik vol hersenspinsels. Veel geslapen en verder eigenlijk niets op zaterdagmiddag. Behalve even naar Kaat en Kristie te zijn gegaan met Buuf, moeders en tante Tinus. En wat we daar aantroffen was gewoon echt een paard in pure stress. Kaat en Kristie hebben toen ze allebei van de moeder afkwamen samen met Kissy-Ray bij ons in de opfokstal gestaan. Echter was Kristie altijd een outsider en was het altijd vechten met zijn drieën. Een kennis zocht nog een veulenmaatje voor haar veulen dus is Kristie na 2 of 3 maanden verhuisd naar Swalmen. Welnu zaterdag is Kristie ook naar Equicenter de Meer (hoezo toevallig van van der Meer 😊) verhuisd om zadelmak te maken. Maar Kaatje was Kristie niet vergeten, in het negatieve, ze was zeiknat van het zweet met het schuim erop en ze deden ongelooflijk lelijk naar elkaar. Zodoende zijn ze na wat heen en weer gewissel van stal uiteindelijk 30 meter uit elkaar komen te staan en daarna werd Kaat weer rustig. Ongelooflijk hoe paarden echt onthouden, daar hadden ze ook nog nooit zoiets meegemaakt. Nu weten we dus zeker, een paard vergeet nooit! Of tenminste slimme paarden, gevoelige paarden of zeikerige paarden dan 😊! Nadat we wat gedronken hadden en weer door stal liepen om nog even te kijken was ik ook weer gerustgesteld want ze was inmiddels al een stukje opgedroogd en stond hooi te knabbelen. Daarna weer gerustgesteld en opgelucht naar huis. Tja, meer weet ik eigenlijk niet eens over het weekend, mijn geheugen laat me steeds meer in de steek of ik heb gewoon echt niets interessants meegemaakt. Oh ja, toch gisteren wel samen met tante Tinus een kuiken van de dood (ik heb iets met suïcidale kuikens geloof ik...) gered. We gingen voeren en ik hoorde een gepiep, anders als anders, dus keek in de stal waar de kuikens in het hok zitten, zie ik er één op zijn kop door de tralies aan de bovenkant van de kooi naar beneden hangen uiteraard onder luid protest (gelukkig nog). Dus ik direct hartslag op hol en in mijn dieren EHBO-modus lijfje van het kuikentje gepakt (hij probeerde uit alle macht natuurlijk door de tralies heen te komen...echt een haantje) en de tralies opengebogen. En plop, daar kwam het borstje en kopje vrij.... Pfff, ik opgelucht... en het jonge kuiken haantje denk helemaal!
Vandaag ben ik weer verder gegaan met schilderen, de deuren zijn inmiddels (op de garagedeuren na) gedaan en nu ben ik aan de oude nishut begonnen. Dit zijn echt oude planken maar ze zijn niet rot en alleen verweerd dus ik met, beitel en een staalborstel eerst de oude verflaag verwijderd, waarbij echt ik helemaal onder de groene zooi zat (zelfs in mijn bh en onderbroek, echt waar. Daarna begon ik met verven en ik overdrijf niet maar het hout slurpte nog net niet.... Echt mijn 2 liter beits die nog in mijn blik zat was na negen planken (aanname 😊) helemaal op.... Verplicht stoppen dus. Gelukkig was het al half zes dus direct door naar stal voeren en voor het eten nog lekker even in bad geweest en dat lieve mensen was hard nodig!
Fijne avond.