Er is er één jarig, hoera, hoera.....

Een dag om van te genieten en even te reflecteren, een dag waarop alles kan gebeuren en je lang kunt teren. En hopelijk een dag, die zich nog menigmaal herinneren mag!

Vandaag alweer 1 oktober. De verjaardag van mijn paps en ook nog van andere bijzonder lieve mensen. Dus gisterenavond al met Chris ballonnen opgeblazen en vannacht opgehangen, want die goeie pap wordt ten slotte maar 1x 75 dus dat mogen we niet stilletjes voorbij laten gaan. Dus vanmorgen met een sterk geïmproviseerd denkbeeldige taart met kaarsjes (een kiwi met zilverfolie en 4 sterretjes voldeden prima 😊) naar mijn ouders huis en met moeders mijn vader in alle vroegte toegezongen. De vogels waren er stil van zeg maar...

Dan even paar dagen terug. Vrijdag eerst naar Maastricht voor infuus. Het was voor de vrijdag best rustig in de rode kamer en Chris en ik hebben beiden zitten lezen (ik ben inmiddels deel 1 aan het lezen van de zeven zussen deel 2 en deel 4 heb ik uit, gelukkig maakt de volgorde niet uit bij deze serie). Alles verliep best vloeiend bloedprikken geen probleem, en infuus ook geen probleem. Toen ik aan het infuus hing (letterlijk en figuurlijk) kwam er ineens een bekend gezicht de kamer op. Dus ik een beetje loeren en toen ineens wist ik het. Het was Maud, een meisje wat mee gedaan heeft aan een aflevering van De mooiste reis van je leven met Johnny de Mol. Dus nieuwsgierig als ik ben, vroeg ik het haar op de man (vrouw in deze dan) af. En ja, ze was het. Dus de resterende tijd dat ik aan mijn levenselixer lag werd ik getrakteerd op de verhalen en ervaringen van Maud. Grappige (of eigenlijk ook niet) is dat toen ik net had gehoord dat ik ziek was ik ook een brief naar Johnny de Mol had geschreven (mail) dit was onderweg in het vliegtuig naar Kiruna Lapland waar wij heen gingen voor om Noorderlicht te aanschouwen. Helaas heb ik nooit een antwoord of bevestiging gehad. Ik moet ook zeggen dat ik er niet echt meer aan heb gedacht alleen nu Maud op de kamer kwam en haar verhaal deed, beseft ik het me. Verder verliep alles zoals gezegd soepel en om vier uur waren we alweer thuis. Bij thuiskomst naar bed gegaan om uit te rusten voor het feest wat we die avond zouden hebben. Golden girls Daphne en Esmée vierden hun Europese titels in Oude Tonge.

Om zes uur had ik mijn wekker gezet om mezelf klaar te gaan maken. Echter was ik voor die tijd al wakker door enorme buikkrampen. Shit, niet nu, dus Morfine vloeibaar en Paracetamol 1000 mg erin en hopen dat t snel wegtrekt! Toch gewoon eruit en mezelf op gaan tutten in de badkamer. Gelukkig was het toilet naast de spiegel waardoor ik gemakkelijk kon schakelen...als je begrijpt wat ik bedoel. Mijn haren (mijn neppers) waren door de kapper al supermooi opgestoken dus dat was 'easy going', de make up ging voor de verandering ook goed dus ook dat kon ik afvinken. Koffertje (we zouden blijven slapen zodat ik gewoon op tijd naar bed kon en Chris gezellig kon feesten en niet op een hotelkamer in zijn eentje zou moeten doorbrengen) was al gepakt en de kleding die uitvoerig de hele week ervoor al meerdere keren gepast te zijn geweest zat in een hoesje. Ballonnen (uiteraard ook met goud en foto's) waren al in de auto dus we waren even over zeven klaar om te gaan. Helaas had in nog veel buikpijn, net of er een stalen buis in mijn darmen zat. Dit is een pijn die ik nog maar een keer eerder heb gehad. Normaal zijn het krampen wat ik omschrijf als messteken of inslaande bliksem of de pijn waarbij het lijkt alsof er zoutzuur of een ander bijtende vloeistof door mijn darmen gaat. Dus door deze pijn is het absoluut niet comfortabel te zitten, lopen of hoe dan ook bewegen. Voor we weggingen nog een zakje erin en Morfine en daar gingen we. Ik met een gezicht als een oorworm en enorm geïrriteerd. Waarom als ik iets leuks heb moet dit nu weer gebeuren??? De autostoel had ik zo plat mogelijk gedaan en mijn benen op het dashboard gelegd. Ik heb alle posities geprobeerd maar na een dikke 3 kwartier in de auto ging het echt niet meer. Dus samen besloten terug naar huis te gaan. Verdrietig, teleurgesteld en boos alsof één van deze emoties het feit beter maakten.... Thuisgekomen naar de badkamer (toilet van mijn eerste keuze) daar een uur zitten zweten en janken. Naar bed en in een super onrustige slaap gevallen. Meerdere keren wakker doordat ik krampen had. Ook een keer wakker omdat ik keihard in mijn slaap op het puntje van mijn tong had gebeten ook in de nacht nog extra Morfine genomen en een kwart zak tortilla chips...en voor de verandering ook Rolex alias Terror die uiterst irritant was. Wat eigenlijk jammer was want de laatste paar nachten ging dat best goed...

Zaterdagochtend was ik echt nog brak en had ik het gevoel alsof er een olifant op mijn buik had gestaan dit werd wel minder aan het einde van de ochtend. En toen kreeg ik weer een bezige bijenbui.... Dus ben ik stallen gaan schoonspuiten met de hoge druk (2 in totaal) is Kaatje verhuisd naar de kraamstal (groter) en Bas naar haar oorspronkelijke stalletje. Uiteraard weer over de grens van moeheid en pijn heen gegaan omdat Kees en Louise kwamen en ik ook nog samen Kaatje wilde doen. Dus hoe moe ik ook was toch nog een goede les gehad, longeren kun je leren! En daarmee bedoel ik dan echt longeren, niet alleen beweging geven maar ook echt trainen... En ik dacht stiekem dat ik dat al kon na al die jaren....niet dus! In de avond een heerlijk warm bad genomen (eerst al het zwart van me afgespoeld en mijn haren gewassen, door het spuiten was ik net zo smerig als Knor en Teiger 😊). Zondagochtend gevoerd en terug naar bed gegaan niet lekker zeurderige buik en mijn gewrichten lieten weten dat ze het niet zo met mijn ´bezige-bijenbui' eens waren dus wederom naar extra Morfine gegaan. Wel in de middag nog 1 stal uitgespoten en gelongeerd daarna was het lampje uit. In de avond nog snel met Chris ballonnen opgeblazen en nog wat andere versiersels voor mijn vader zijn verjaardag daarna in bad (echt nodig alweer..). Geen goede nacht gehad met veel pijn en zoveel denkwerk. Al die dagen sinds donderdag ben ik al bezig met Lucky. De vragen blijven door mijn grijze massa racen. Wel doen, niet doen. Nog een therapie niet geprobeerd? Dit laat me niet los en nu is het inmiddels kwart voor tien en scheurt mijn hart in tweeën als ik er alleen al aan denk. Vandaag extra appeltje en lekker gekroeld en dan komt ie met dat kleine snuitje terug kroelen in je nek... dan slaat de twijfel weer toe. Totdat hij wil bewegen en je ziet dat hij, ondanks zware pijnstilling, gewoonweg niet uit de 'voeten' kan. En dat kan gewoon echt niet. Vandaag crematorium gebeld en alles geregeld voor de kleine man. Ondanks alle huilmomentjes toch geprobeerd mijn vader een mooie verjaardag te geven door 'mee te doen' en niet mezelf af te zonderen. Mijn gevoel zou het liefst heel de dag op bed liggen of bij Lucky zijn maar daar moet ik niet aan toe geven. Het is goed zo, moeilijk voor ons maar echt het beste voor de kleine man...Morgen is het zover...

Fijne avond.