Foto's uit de oude 'doos'.....

Ik vind nog steeds dat elke dag te kort is voor alle gedachten die ik wil denken, alle wandelingen die ik wil doen, alle boeken die ik wil lezen en alle vrienden die ik wil zien.

So true! De dagen zijn veel te kort, ik wil veel te veel en dat gaat echt niet lukken! Niet alleen in mijn geval maar ik denk voor iedereen, het vliegt voorbij. Vandaag ook... weg het is alweer kwart over acht! Vannacht goed geslapen en vanmorgen nog blijven liggen, ik ben moe terwijl ik toch goed slaap en hoewel ik er niet teveel aan toe wil geven voel ik dat ik het wel moet doen, dus laat ik het maar zo. Ik lig in de ochtend op bed tot een uur of elf en dan begin ik de dag rustig maar sla tegenwoordig wel mijn middagslaapje over. Vanmiddag om half drie had ik fysio en daarvoor heb ik gepoetst. Ik was dus al redelijk aan mijn taks toen ik naar de fysio ging. Maar toch lekker ´gesport´ in het tempo van de 80 plussers (maar ik doe het 😊) en daarna in mijn stinkende sportkleding (stinken viel uiteraard mee maar ik zag er gewoon echt niet uit) gewoon naar de Jumbo, geweldig dat ik gewoon lak heb aan de blikken die ik dan krijg (of ik blikken krijg is maar de vraag zelf denk ik dan maar ondertussen lopen er mensen in kleding en 'hair-do's' die vele malen erger zijn dan die van mij 😊) vul ik heerlijk zelf in met wat men denkt (zoals ik het zelf ook regelmatig doe)! Daarna ijsjes gehaald voor de mannen die thuis hard aan het werk waren, zelf natuurlijk ook een ijsje in de auto op, love it! En toen stortte ik in, lichaam zei even standje terug... Dus dat heb ik braaf gedaan.

Na het eten was ik nog moe dus dacht ik kijk even op mijn oude computer om het verhaaltje van Lucky naar boven te halen. Dus ik computer uit de knieschot gehaald, netjes aangesloten dubbelcheck of alles goed zat en op het knopje power gedrukt. Dus een flink gezoem en ik dacht nog tevreden dat het wel makkelijk ging zo en ineens knal... stoppen eruit... ik lichtelijk in paniek, ik zat immers alleen boven en niemand wist wat ik aan het doen was. Snel stekker eruit gehaald en naar beneden om de aardlekschakelaar weer om te zetten. Terug naar boven en nogmaals aan de stekkers gevoeld. Toen ik bij de voorkant van de computer de USB-sticks van de muis en het toetsenbord aandrukte merkte ik dat de voorplaat los zat en dus de USB scheef en niet goed in de aansluiting zat. Goed gedaan en toch maar even mijn moeder gebeld of ze bij me wilde komen zitten. Achteraf moest ik wel lachen want wat wil ik in hemelsnaam met mijn moeder samen tegen brand of kortsluiting doen, ik denk dat het eerder een hysterisch gegil en geduw wordt 😊. Afijn, het voelde goed niet alleen te zijn dus stekker er weer in en hetzelfde gezoem deed zich aan, dit keer gelukkig zonder knal. Toen de computer eenmaal was opgestart moest ik eerst achter mijn wachtwoord komen van tien jaar geleden, gelukkig ben ik niet zo iemand die van veel variatie houd dus had ik het na de derde keer goed! Bravo voor mezelf! Toen duurde het echt (voor mijn gevoel) een eeuwigheid voor ik het goede scherm kreeg, yes hij deed het. Happy ik, mijn moeder zat ondertussen met mijn grote knuffel-olifant te praten en spelen dus daar had ik geen last van 😊 en zo kon ik op zoek naar het verhaal van Lucky. Welnu je raadt het al, niet te vinden ik denk dat het op mijn laptop staat maar ik heb zo één twee drie geen idee waar die is. Wat wel op de oude computer stond waren honderden foto's van naar het lijkt decennia dus heb ik met moeders door de foto's heen gebladerd. Foto's van alle diertjes Figo, Zorro, Volvo, Bobby en zo kan ik nog wel even doorgaan dat was wel even slikken. Maar ook daar de proestlach om dan weer een andere foto van mezelf met lang haar en Chris die heel jong was, kortom ik was op zoek naar mijn verhaaltje en heb het niet gevonden. Desalniettemin hebben we genoten van de foto's en nu met trillende (van de vermoeidheid) benen naar bed!

Fijne avond