Friday late night post.....

Niet alles hoeft in elkaar te passen. Laat het los. Kies voor innerlijke rust.

Aldus bronvermelding... VoorPositiviteit op Twitter. Ik heb toch maar een keertje een persoonlijk berichtje naar hen gestuurd. Want alles leuk, lief en aardig maar ik heb onderhand wel een handboek nodig om sommige quotes toe te kunnen passen!

Vandaag alweer 26 november, nog een maand en eerste kerstdag is alweer voorbij. Ongelooflijk hoe snel de tijd gaat, ben ik de enige die dit zo ervaart of hebben meer mensen hier last van?

Vandaag is het ook alweer 3 dagen zonder Spykertje, wat een gemis is dat toch. Vooral in de nacht. Niet alleen omdat ze altijd naast me lag maar ook omdat ik één of ander zesde zintuig bleek te hebben dat als ze maar een klein miauwtje gaf, ik overeind veerde (voor zover het gaat met mijn lenige lichaam🙈 ) om haar naam te roepen en ervoor te zorgen dat ze uit de klauwen bleef van Terror Rolex en, oké meer dan dat eigenlijk, ook om haar braaksel op te ruimen. Hier kampte ze al langere tijd mee. Het gekke is dat ik de afgelopen dagen gewoon nog wel eens dacht dat ze of op de keukentafel lag of dat ik haar in de gang zag liggen. In de gang lag achteraf gezien een speeltje van Max en op tafel ligt al eeuwen een konijnenvelletje... ik vrees dat dit nog wel even kan duren. 15 jaar lang mijn beste vriendinnetje en dan ineens moeten missen is natuurlijk ook een heel gemis.

Gisteren hadden we een afspraak met de neuroloog in het MUMC. We hadden de afspraak laat in de middag en dat was in principe wel prettig. Aan de andere kant super onhandig want ik ben weer niet naar bed geweest in de middag. De ochtend was ik al niet heel fit, ik heb al een paar dagen last van buikpijn, wat gezien mijn darmen (diverticulose) niet iets nieuws is, wel iets wat eigenlijk met medicatie goed onder controle is. Dus was ik in de ochtend een beetje aan het lanterfanten. Rond een uur of 12 ben ik me op gaan doffen omdat ik met Chris eerst nog even naar winkel moest om schoenen voor hem te kopen. Daarna even thuis voor een pit-/ plasstop en door naar Maastricht. Of het uit voorzorg was of omdat het gewoonweg niet heel druk was dat weten we niet maar opvallend genoeg mochten we na ons aangemeld te hebben en een plasje te hebben gepleegd direct doorlopen naar de spreekkamer. Voor we gingen zitten kregen we al te horen dat de MRI van mijn hoofd goed was, toch een flinke opluchting ook al is er pas nog een MRI gemaakt. Want in je achterhoofd weet je goed dat die metastasen daar ook een keer kunnen gaan komen. En een veel voorkomend teken van tumoren in het hoofd zijn o.a. epilepsie. Maar gelukkig niets van dit alles voor mij voor nu! Thank god! Verder nam de neuroloog goed de tijd voor een babbeltje over de na-/ bijwerkingen van de kuren die ik heb gehad. Hij gaf eerlijk aan dat er natuurlijk op de lange termijn geen echte zaken bekend zijn. Gewoon weg omdat deze kuren nog niet lang bestaan en dat deze groep mensen die nu nog leeft de eerste zijn. Ik liet ook een stukje lezen van stichting Melanoom van een mevrouw die ook enorme coördinatiestoornissen heeft en tevens spraak en vermoeidheid. Ook hierbij gaf hij aan dat hier niet veel over bekend is en dat er wellicht enkelen zullen zijn maar niet dat de deur ermee plat wordt gelopen. In eerste instantie is het natuurlijk ook een neuroloog (wel een oncologisch neuroloog) met de expertise natuurlijk de grijze massa! Ook nog even over mijn 'oude' oncoloog gesproken, die nu met welverdiend pensioen is. Na ongeveer 40 minuten liepen we uit de Maastro om nog even een koffievariant te scoren in het restaurant. In het restaurant mijn zus een appje gestuurd met de uitslag zodat die mijn moeder weer kon bellen, bijgeloof.... Welneee 🤣🤣

Onderweg naar huis werd ik heel eng in mijn hoofd. Ik ervaar het altijd net alsof mijn hersenen op water drijven, maar nu waren het wolken. En geloof mij dit voelt nog naarder...

Ik ben ook angstvallig bij mijn ouders gebleven toen Chris moest gaan werken om na de paardjes maar gelijk naar bed te gaan. Eenmaal op bed kon ik eerst niet slapen. Ik was bang, ik was gewoon echt bang dat ik niet meer wakker zou worden. Geen idee waarom, de uitslagen waren goed maar ik prentte mezelf allerlei dingen in mijn hoofd en daar wordt zo'n gevoel niet beter van. Sterker nog... het versterkt het nare gevoel.

Maar ook dit is goed gekomen want ik ben gewoon in slaap gevallen en ben ook gelukkig gewoon weer wakker geworden. Achteraf gezien allemaal wel weer logisch, geen middagslaap en 2 afspraakachtige dingen op 1 dag is gewoon een no go helaas.

En zo is het nu alweer kwart over negen geweest en ga ik maar eens gezellig in de kamer bij Chris zitten in plaats van hier op kantoor rond te hangen....

Fijne avond