Gevonden 'voorwerpen'....

Mijn geluk bestaat uit kleine dingen: onder de douche zorgeloos zingen, stiekem snoepen wanneer het niet mag, en jou horen thuiskomen aan het einde van de dag.

Inderdaad als ik onder de douche zing, lijkt het best nog wel aardig. Als ik in de nacht wakker ben vind ik het inderdaad heerlijk de voorraadkast in te duiken, heel goed wetende dat het beter is om het toch echt niet te doen. En nee, niet alleen om de extra kilootjes maar ook mijn tanden.. want na mijn snoepavontuur heb ik natuurlijk nul zin in tandenpoetsen. Grootste excuus is natuurlijk mijn elektrische tandenborstel, want stel dat Chris dan wakker wordt! Ja, excuses zijn er zat... Maar de laatste zin is toch wel diegene met de grootste kern van waarheid.... Als Chris weer veilig thuis is. Dat we het moeilijk hebben is gezien de omstandigheden logisch... Echter doen we dit samen en ik hoop nog voor een lange tijd! Een ruime week geleden viel de man van iemand (zo lekker anoniem J) van grote hoogte... zomaar ineens een heel gezin ontwricht en daarom is het inderdaad iets wat we moeten koesteren. Gewoon het thuiskomen, eigenlijk dus niet eens zo vanzelfsprekend en iedere dag weer een zegen!

Genoeg sentiment voor vandaag. Het weekend was oké, net als het weer wisselend bewolkt met af en toe een zonnetje. Helaas niet goed genoeg om naar de laatste observatie van het EK te gaan kijken, het is niet anders. Nog wat geschilderd en gisteren samen met Chris aan de grote garagedeur van de grote stal begonnen. De helft is klaar maar om nu te zeggen dat het mooi is.... Nope, dat kan ik nog niet. Het is natuurlijk ook geen gezicht dat het half af is met andere woorden komt vast goed.

Zaterdagavond zorgden Chris en Arnold voor het eten, Chris maakte zuurvlees (op zijn Limburgs zoervleisj) en Arnold zorgde voor de zelf gemaakte friet. En daar zaten we dus met 9 zure gezichten aan tafel. Nee gekheid, volgens mij vond iedereen (al of niet op gezoet met stroop) het wel lekker, behalve ons oompje die is niet van het zure.. Daarna nog lekker met zijn allen een gezellig stom spelletje dieren-alfabet gedaan. Grappig hoe dat soort simpele dingen zorgen voor de grootste lol, oké de wijn speelde denk ook bij menigeen wel een grote rol... Mijn moeder wilde net een slok nemen van de rode wijn toen er van de (standen) stoel één armleuning losschoot waardoor werkelijk haar hele gezicht inclusief ogen onder de rode wijn zat (uiteraard op dat moment géén camera...). Rond een uur of acht zijn Chris en ik even naar Anita gereden om in het 'geiten' winkeltje nog lekkere kadootjes te kopen voor vaderdag. Dit keer in het tweevoud ook één voor mijn bonus-vader J. Toen we thuis kwamen maar gelijk gegeven omdat vaders zondagochtend altijd al heel vroeg gaat vissen en ik.... er dan niet uit hoef J (zelfbehoud). Op zondag tijdens het verven vonden we het eerste item... een (na wat onderzoek bleek) Neushoornkever! Echt....heel groot!!!

Vandaag een dag met veel hoofd en spierpijn (iets meer als het weekend) waardoor ik nu echt driekwart van de dag op bed heb gelegen. Ik ben er alleen uit geweest om de paarden te doen gelukkig was Denise er dus die heeft geholpen. En toen we net de paarden loslieten, kwam tante Tien naar stal om te zeggen dat er iemand in de wei liep voor. Tegelijkertijd zag ik inderdaad een klein mannetje onder het stroomdraad doorgaan (van wei naar wei) hij zocht een uitgang maar die zit daar niet. Dus ik riep keihard hé. Kleine mannetje schrok zichtbaar en kromde zijn schouders dus ik riep 'wat kom je hier doen?' gevolgd door 'kom eens hier' en daar kwam hij. En lief (ogend) klein jongetje ik denk van een jaar of 8 of negen. Ik vroeg hem of hij was weggelopen van school waarop hij zei dat hij dat inderdaad was. Ze deden zo stom allemaal volgens hem. Hij heette Link (of ik het goed schrijf geen idee, vreemde naam in ieder geval voor zo'n lief mannetje) en kwam van de Widdonck. Dat is een opvanghuis en school voor moeilijke kinderen en/ of ouders met problemen, kortom kinderen met een rugzakje waar deze kinderen zelf vaak niets aan kunnen doen. Later begreep ik dat er ook kinderen zijn met autisme, hoe het ook is ik zou zo graag meer betekenen voor deze kleine mensjes. Een echte prater was Link niet maar hij antwoorde braaf op al mijn vragen. Ik besloot om de paarden toch nog even verder te helpen buiten zetten en nam Link mee naar stal. Lucky liep nog op zijn gemakje rond te struinen (die heeft een speciale manier van naar de wei gaan) en ik liep er met het jongetje heen. Dus ik vertelde mijn verhaaltje dat Lucky een moeilijke start had gehad en nu nog niet zo blij was. En toen vroeg ik of Link hem een snoepje wilde geven, dat wilde hij wel. En dat moment zal ik denk niet snel vergeten, dat kleine kinderhandje en dan dat lieve koppie van Lucky wat heel voorzichtig het snoepje pakte.... Smelt.... Maar goed, ik was me wel bewust dat dit kleine mannetje was weggelopen en dat ze hem waarschijnlijk zochten en ongerust waren. Dus ik met de fiets, mannetje achterop (nadat hij een lekker koekje van tante Tien kreeg) naar de Widdonck. Het terrein daar is best groot en ik had geen idee waar we heen moesten maar Link vertelde goed waar we heen moesten. Bij de school aangekomen liepen we naar de hoofdingang, die deur was dicht dus aangebeld. Een mevrouw deed de deur open en dacht waarschijnlijk dat ik familie of zo was want ze reageerde helemaal niet toen ik zei dat ik een 'gevonden voorwerpje' kwam terugbrengen. Dus ik vroeg ik weet niet wie het is en waar hij heen moet? Zij ook niet volgens mij (apart) Link wandelde intussen aan naar zijn klas, en tot mijn verbazing was daar gewoon les en was er niemand aan het zoeken.... Met de juffrouw en nog een meneer even gepraat, Link was geen makkelijk kind en ze moesten er iets mee gaan doen. Ik heb aangegeven dat hij welkom was mocht het nodig zijn en ben gegaan. Al met al een vreemde gewaarwording... Wat mij weer aan het denken heeft gezet...

Waar zit die uitknop toch.....

Fijne avond.