Gewoon 7 mei....

De mooiste juwelen die je ooit om je nek zult dragen, zijn de armen van degene die van je houden....

Daar zitten we weer, saampjes in Maastricht. De weken vliegen voorbij en het is alweer tijd voor mijn cocktailtje (hopelijk). De laatste tijd speelt vaker de angst enorm op, meer als de laatste maanden hoe ik ook riep dat het nu echt meer genieten was. De angst is er omdat het (ik klop het af) de laatste tijd gewoon best wel heel goed gaat. Oké de ongemakken en de pijn zijn en blijven er maar deze staan op de achtergrond. Het is echt zo dat je er toch min of meer aan went. Niet helemaal uiteraard, want de hoofdmoot vergeet je nooit en draag je echt continue met je mee. Maar op sommige momenten is het ergens ver op de achtergrond geparkeerd en dat geeft de meest mooie dagen! En dan is het dus ineens alweer maandag, de dag dat je er niet onder uit kan en 'het' daar weer keihard aanwezig is. De kanker is er nog (overal) en moet weer bestreden worden. Laatste tijd is er de angst omdat het al zolang goed gaat. Het houdt en keer op met goed gaan dat is een feit, alleen daar de onzekerheid weer wanneer? En ja, ik weet dat niemand weet hoe het gaat lopen en ik moet daar niet mee bezig zijn máár dit is echt enorm aanwezig en ik kan (gelukkig niet de enige) dit gewoon niet 'loslaten'. Ik leef en geniet en ga door, maar die onzekerheid die eigenlijk verdween vorig jaar toen we te horen kregen dat we niet beter gingen worden die komt nu steeds weer meer terug want stiekem wen je dan toch ook weer aan de situatie dat het goed gaat. Angst heb ik, het onbekende, het niet weten waaraan het ooit zal komen te liggen. De stress en angst om zoals al eerder een paar keer met spoed naar het ziekenhuis te moeten en dan dat het ineens toch zo snel kan gaan. Complicaties, daar denk ik dat ik bang voor ben... Tja, het is niet anders. Als ik het zo wegschrijf wordt het ook weer een stuk 'eenvoudiger' in mijn hoofd en denk ik ach, stel je niet aan 😊. We gaan even bloedprikken, laters....

Inmiddels is het half drie en lig ik aan mijn levenselixer😊 in een heerlijk kamertje alleen, gesprek bij oncoloog was goed en de bloeduitslagen ook, top! Wederom mezelf voor niets druk gemaakt... Hoewel, de zorg is normaal en niets aparts. Ik denk altijd wel dat ik bijzonder ben 😊 maar het gros van mensen zoals ik (die ziek zijn en zich zorgen maken zijn er zat). Dus we gaan hopelijk gewoon lekker verder zoals we onderweg waren.... En helaas hoort daarbij ook mijn kluzigheid, ik drink niet eens koffie en toch kreeg ik het voor elkaar om mijn linkerboven been (uiteraard nu ik een witte broek aan heb)  een mega koffie vlek te krijgen toen ik de bekertjes en het folie van ons broodje net wilde weggooien. Dus nu lig ik met een geel gevlekte vieze natte broek....

Zaterdag heerlijk met Moeders, Anneke, Mandy en Mindy en ik uiteraard naar Intratuin geweest waar mijn moeder voor haar verjaardag een High Tea kreeg. Super gezellig en lekker was het. Terugweg naar huis was iets gecompliceerder ik wist de weg niet (binnendoor) en was dus aangewezen op de anderen. En die anderen gilden iedere keer links en rechts en de aanduiding was waarbij het dus voor mij, iemand die het altijd zeer lastig heeft met links en rechts in korte tijd te snappen, erg lastig was. Wat een paar hilarische momenten opleverde. Zo ook een moment op een kruising voor een brug, waar op de brug een sluis was om telkens één voertuig op de brug te hebben, iedereen ineens riep stop. Ik was op die kruising en snapte hun stop niet er kwam toch niemand van rechts...Ik weer naar recht kijken, nee niets dus wil verder rijden en weer gillen er vier man stop... Nee, nu bleek er iemand met een caravan voorrang te hebben genomen op de brug (waar ik dus overheen moest) en ik moest vol op de rem, omdat niemand van rechts kwam reed ik weer gewoon door. Dus Mindy vloog door de achterbank waarbij ze naar het leek (aan het geluid te horen) haar hoofd aan de rugleuning stootte. Gelukkig een harde tante en niets kapot (zowel aan de auto (geen tandafdrukken in het leer) als aan Min). Stukje verder kwamen we nog een mooie man met ontbloot bovenlichaam tegen die aan het grasmaaien was, dus even toeteren en zwaaien. Echt je kent die reclames wel met die mannen met sexy bovenlichaam (vaak een lelijk hoofd 😊) nat van het zweet een paar zwarte vegen van het werk en lekker gebruind door de zon... Nou, dat was deze man dus niet, hahaha het was een bleke blanke niet gespierde spijker...helaas dames keep on dreaming. Gelukkig verder zonder toestanden thuisgekomen en in mijn ei-stoel gezeten om te rusten daarna volle bak aan de kleding voor de markt van zondag. Ja ja, ik ben echt geweest dit keer! En sterker nog, ik vond het leuk! We hebben veel mensen blij gemaakt met mooie kleding. Ook een paar mensen teleur moeten stellen, die gingen afdingen en dat moet je bij mij niet doen. Ik bij jou is oké maar andersom, nee niet van gediend 😊. Sommige mensen wel hoor, maar als mensen een broek van 150 Euro in hun hand hebben en ik vraag er 2 Euro voor en ze willen nog afdingen want het is toch niet nieuw... pfff, daar word mijn geduld wel even mee op prijs gesteld zullen we maar zeggen. Ook waren er mensen met een mooie verhalen, ontroerende verhalen en herkenbare verhalen. Kortom het was heel anders als ik me voorgesteld had. Nu moet ik wel zeggen dat dit ook grotendeels kwam door de super standplaats die we hadden gekregen, waarvoor ik de meneer van de organisatie echt super dankbaar voor ben. We hadden schaduw, een lekker windje en veel plaats en hoewel we niet in de loop zaten heb ik denk toch iets minder als de helft verkocht. In sommige gevallen hier en daar nog wat weggeven (zit nu eenmaal in mijn aard). Om half vijf ingepakt en naar huis waar Chris heerlijk had gekookt voor ons en Hanneke en Dave en kleine Yara. Gezellig en lekker en zo begrijpen jullie wel dat ik gisteren om half negen knock out op bed lag... nog paar keer wakker geworden voor medicijnen, een plasje en kotsende kat maar daarna weer snel verder knorren. Het was een goed weekend!

Fijne dag en avond.