Gewoon donderdag de elfde....

Vandaag is jouw dag - de dag waarop je je leven kunt veranderen.

Maar het niet altijd dat we willen veranderen, het is ook oké om gelukkig te zijn met hoe het op dit bepaalde moment gaat. En hé nieuwtje, ik ben toch echt wel redelijk gelukkig! Gisterenavond nadat ik heerlijk in bad had gelegen, riep ik naar beneden (Chris zat televisie te kijken) of het geen kwaad zou kunnen dat als ik weer een slaappil zou pakken. Waarop Chris begint te lachen en aan mij vraagt: 'Meen je dat nou werkelijk?' Uh, ja hoezo? En toen drong het tot me door wat hij bedoelde, mijn lichaam heeft op meer dan 25 plekken uitzaaiingen zitten, en ik vraag me af of een slaappilletje (ook nog eens de lichtste die er zijn) kwaad kan... Toen begon ik ook wel te lachen want eigenlijk is het ook wel een beetje vreemd hoe ik af en toe denk. Maar hoe slecht mijn lichaam ook is, het is nog steeds allemaal te handelen en alles functioneert met alle medicamenten nog naar zijn beste kunnen, en dat wil ik het liefst zou houden natuurlijk. Maar nee, dat ene of twee of drie pilletjes in de week, die zullen het verschil echt niet meer maken.

Zo, zie je wel dat we er ook echt wel om kunnen lachen. Ik zelf heb er het minste last van en soms floep ik er dingen uit waar een ander heel erg van kan schikken. Niet netjes van mij, maar mijn manier om te overleven denk ik. Zo heb ik één keer iemand aan de telefoon gehad toen ik net wist dat ik ongeneeslijk ziek was die belde voor een jaarling die we te koop hadden. Na alle welbekende vragen over bloedlijnen, karakter enz. vroeg de beste man, waarom doe je het paard weg, dus ik zei gelijk ik ga dood en mijn man heeft niets met de paarden.... Het was toen echt even stil (leek wel vijf minuten) ik kakelde gelijk verder omdat Chris zat te wuiven en doen dat ik dat niet zo kon zeggen. Hoezo niet? Het is toch zo? Maar ondanks dat het zo is zijn er toch bepaalde ongeschreven gedragscodes over het praten over de dood. En eigenlijk is dat best onzin. In het geloof (bijna allemaal) wordt er ook over gesproken (vooraf) dus, vanwaar die taboe? Het is zelfs zo dat het in veel gevallen voor héél veel mensen een heel stuk eenvoudiger zou zijn als men het er weleens over heeft, vooral met je naasten. Vaak hoor je dat achteraf heel veel geregeld moet worden. En dan stel ik me voor, stel dat je net je naaste hebt verloren en je weet niets? Dan heb je het extra zwaar, en daarbij moet je beslissingen maken vaak ook nog in een heel kort tijdsbestek wat je naderhand wellicht toch anders had willen doen of regelen of zeggen. Dus mijn idee is dat iedereen (hoe NIET leuk het ook is) bij zichzelf te rade gaat hoe je alles zou willen hebben. In sommige gevallen is het niet eens bekend of iemand begraven wil worden of gecremeerd? En dit zijn toch zaken, die ik in ieder geval, zelf zou willen bepalen. Nu weet ik dat ik wel een beetje gebrandmerkt ben als controle-freak en ik heb dan ook echt alles zelf beschreven en gekozen, behalve de foto's daar zijn we mee bezig. Hoewel het zo wie zo de fantastische shoot is van Jan Vromans want die zijn zo mooi en puur! Een voorbeeld nog van dingen eruit floepen is (redelijk vaak) als we ergens zijn en ze vragen of we een toetje willen, dan antwoord ik vaak automatisch 'ja hoor, ik hoef me kist toch niet te dragen'. Of als iets net op de datum is of één dag eroverheen, 'oh geef maar aan mij, ga toch dood'. En zo zijn er nog tal van die "onzinnigheden" maar voor mij, werkt het zoals eerder aangegeven verhelderend, hm niet het juiste woord therapeutisch. Nee, ook niet echt het is gewoon gemakkelijker om het soms met zo te benaderen, geen bewoording voor het is gewoon zo.

Dan vandaag, een normale dag (alweer) begin van de week had ik echt diverse dingen die ik moest doen en die ik wilde doen, één ervan was de auto aan de binnenkant wassen en jawel vandaag gedaan. Een ander 'ding' was een voor mij moeilijke mail schrijven en ook dat kan ik sinds eergisteren afstrepen, dan wilde ik heel graag naar de jaarlingen dat is er weer niet van gekomen ook wilde ik naar de film en ook dat is nog niet aan de orde geweest. Mijn nagels, yep ook die zijn weer uitgegroeid tot enorme tentakels hoewel ik ze al een stuk korter heb geveild. Maar goed, planning is gewoon aan mij niet meer besteed. Ik denk dat ik heb beste gewoon TO DO lijstjes kan maken en afstrepen wat ik gehad heb. En dan bedoel ik niet alleen de dingen die ik moet, want vreemd genoeg doe ik die eerder dan de "leuke" dingen die ik wil doen... Komt goed...

Ook is vandaag mijn oude (of eigenlijk nog steeds, vreemd...) collegaatje geweest met alsnog mijn kerstpakket en ... mijn Sinterklaas chocolade! Én een mooie bos bloemen van de personeelsvereniging. Maar het allerleukste vond ik dat zij er was. Want ooooh, wat mis ik ze. Uiteraard miste ik eerst vooral het werk heel erg maar ook onwijs de meiden, want wat hebben we ook een hoop lol gehad, en wat een gesprekken. Ja, mooi om daaraan terug te denken. Heerlijk zitten kletsen en toen was het bezoekuur alweer voorbij J. Lekker mini pizzaatjes in de oven gedaan en met Chris en paps en mams gezellig zitten eten. Nu hebben we net gevoerd en ik ga zo direct naar boven om te gaan slapen. Morgen moeten we om kwart voor zeven al in de auto zitten omdat ik om acht uur bloed moet prikken. Vervolgens om half tien oncoloog (niet mijn eigen, dus toch beetje spannender als normaal) en als de waardes allemaal goed zijn dan om half elf het infuus.

Fijne avond.