Gewoon een dag

27-10-2017

Verder gaan betekent niet dat je vergeet. Het betekent alleen dat je accepteert wat plaatsvond en besluit door te gaan met leven.

Donderdag 27 oktober 2017, de dag dat ik besloot niet naar Exloo te gaan (dus om de 10 minuten de livescoring erbij pak (thnx Jos), de dag nadat Mandy vaste gast wordt in live vlog Louise, FOUT MORGEN PAS SLAPERD de dag waarop in de komende nacht de klok een uur achteruit gaat, de dag dat ik weer perplext ben over de uitspraak van een advocaat voor een bewezen moordenaar, de dag dat Catalonië nog steeds in grote verdeeldheid verkeerd, de dag dat Hans Kraaij (sr) overleden is en de dag dat er nog veel meer gebeurd is wat jullie maar ergens anders vandaan moeten halen. Overtypen zit niemand op te wachten !

Vannacht slecht geslapen, gisteravond kon ik al niet in slaap komen door de buikpijn, dus Chris had extra medicijnen gepakt hierdoor viel ik rond 1 uur in slaap. Om drie uur weer wakker met buikkrampen,

Ik was even gestopt met typen omdat er hier van alles gebeurde... De hond van de buren is vanmiddag weggelopen. Dus wij op onze manier kijken en zoeken en goed contact met Cindy (buurvrouw), nu was zij gebeld door mensen in Meijel die een herdershond gevonden hadden. Zij is daar gaan kijken maar het was hun hond niet. Gezien er al geruime tijd hier in de buurt aanplakbiljetten hangen van een weggelopen herdershond dacht ik gelijk dat is de hond van het affiche welke vermist is. Dus ik op onze app met weer andere buurtjes of zij nog wisten van wie die hond was. Ondertussen groeide er iets in mij. Iets wat ik al zo onwijs lang niet gevoeld heb. Ik was weer iets nuttigs aan het doen, net als ik op het werk deed. Wellicht kennen jullie het gevoel, voldoening dat iets lukt. Afijn, Mandy of Nobby hadden dat affiche van vermissing op de foto en stuurden het naar mij. Ik vervolgens die meneer gebeld, dat Cindy in Meijel bij mensen een herdershond had gevonden maar niet deze van hen was. Toen zij hij tegen mij dat hij was gebeld, dat er in Nederweert een herdershond was gevonden, of dat die van hem was. Niet van hem, dus hij de foto naar mij door geappt en wat denk je het was de hond van Cindy... Ik snel de foto door appen (je moet wel zeker zijn in dit soort gevallen) en JA het was die van hen. Die zijn ze nu aan het ophalen. Nu ben ik op de computer nog aan het zoeken naar de mensen in Meijel welke Cindy hadden gebeld voor die herdershond, en ik hoop dat dit dan weer de hond is van die meneer uit Nederweert. Dan is het gewoon meer dan perfect en zijn er twee baasjes en honden weer heel gelukkig verenigd. Helaas ben ik doorgaan zoeken en heb het telefoonnummer gevonden van de gevonden hond in Meijel. Helaas was het niet de hond van de meneer van het affiche. Maar de hond is gelukkig ook wel al terug bij zijn eigenaar. Ik hoop dat jullie het een beetje snappen....

Maar dat gevoel dat ik had, het verbaasde me echt. Ik zat echt (bijna als een bezetene) op de computer te google-en naar namen en telefoonnummer. Bellen naar vreemden, daar weer een nummer van krijgen en vervolgens doorbellen.. Ik vond het heerlijk om te doen. Dat maakt, nu het voorbij is, het gevoel van gemis naar "onze" eigen zaak veel groter. Jammer dat het daar allemaal anders loopt dan ik ooit gewild zou hebben. Maar, dat is het leven. De trein loopt en gaat gewoon door, ook zonder mij.

Nou, hak op de tak Mariska gaat weer terug naar de nacht... Ik had een heel ander gedachtengoed om op te schrijven maar ook dit kan anders lopen (haha). Dus krampen in de nacht ik heb even geprobeerd weer te gaan slapen maar het wilde echt niet lukken. Wat TV gekeken wat ook niet werkte, dus bed uit naar beneden. Eerst naar de voorraadkast, want hé daar ligt gewoon echt een kilo aan chocolade en lekkernijen, daar neuzende kreeg ik een helder moment (voelde even aan mijn buidelbuik) en bedacht "dit is geen goed idee" en dus licht uit en deur dicht. HOERA ik was sterker dan mijn hongerdemonen! Ik heb toen braaf melk verwarmd. Ik wilde eerst thee nemen maar dat apparaat maakt zoveel herrie dat ik dat Chris niet wilde aandoen. Dus gekozen voor melk met honing. Dit smaakte heerlijk en kalmeerde ook enigszins mijn buik. Kort daarna naar boven gegaan. Eerst de deur rechtdoor na de trap (mijn innige ruimte) en daar even gezeten (en zweten) wat ook opluchtte. Daarna in bed gaan liggen, en voilà geslapen van half zes tot tien uur. Chris had me bewust niet gewekt voor de medicijnen zodat ik niet wakker zou worden en gewoon een keer kon slapen naar wat het lichaam aangaf. En dat was heel prettig moet ik zeggen. Daarna nog lekker rustig aangedaan. Chris gaan helpen op stal, heerlijk met Tom en Poes geknuffeld en gespeeld (ze doen het zo goed Y) nog even een heerlijk onderonsje met Tijgertje (ons ontplofte mini varken), stal samen opgeruimd (Chris had de kleintjes gemest) en daarna lekker een paar uur geslapen. Na het wakker worden voelde ik me voor het eerst gewoon even zonder pijntjes (en nog steeds yeah) dus dat is ook wel heel fijn. Fijne avond ·