Good days.....

Verwacht niet van een ander dat hij jouw problemen oplost. Maar durf om hulp te vragen. Je hoeft niet alles alleen te doen.

29 januari alweer en bovenstaande komt van de scheurkalender... volgens mij is het de 3e pas die ik gebruik. Hihi, de rest komt vooralsnog van internet. Ach ja, we hebben nog 336 dagen over om er gebruik van te maken J.

Afgelopen dagen ben ik weer opgekrabbeld na een redelijke tijd van "ikzitnietlekkerinmijnvel". Maar ziek of niet ziek, die dagen horen er voor iedereen bij. Ik kan ook niet eens helemaal meer bedenken wat ik allemaal wel of niet gedaan heb. Maar uiteraard de hoogte punten weet ik nog heel goed!

En dat was sowieso zondagmiddag. De dag dat ik en Denise voor het eerst sinds echt lange tijd weer eens naar op concours gingen kijken. De GK cup was in Oirschot (3 kwartier hier vandaag) en de Junioren, Young Riders en Children zouden aan start komen. De bedoeling was om alles te zien maar dat is helaas niet gelukt. Ene kant helaas maar aan de andere kant, ik ben weer eens lekker wezen kijken, heb gezellig gepraat en geknuffeld met de liefsten. En nog belangrijker...ik heb echt genoten! Dus geen gezeik over wat ik gemist heb, maar dankbaar voor wat ik wel heb kunnen zien. Op het concours stonden alleen Duitse biertafels en banken. Dat zat echt ruk, dus ik was héél blij dat Helga aangaf dat ze stoelen (tuin klapstoel) in de vrachtwagen had. En daar zat ik... prins(ses)heerlijk op de stoel tussen de banken! Na de laatste proef van de Children voelde ik dat het tijd was om naar huis te gaan. En dat heb ik dan ook braaf gedaan. Geluisterd naar mijn lichaam en weer huiswaarts. Daar hebben we heerlijk met zijn drieën nog afhaal sushi gegeten, waarna ik richting bovenverdieping ben gegaan.

De nacht was met één x wakker worden en een wandeling naar beneden (heel stilletjes want Chris en Denise sliepen nog), daar heb ik een uurtje op de telefoon gezeten alvorens ik weer naar bed ben gegaan. En daarna heb ik gewoon tot half negen doorgeslapen. Paardjes gevoerd, stallen gedaan en daarna richting Heytse. Denise ging naar de kapper en ik ben even links en rechts wat boodschappen gaan doen. Toen ik klaar was ben ik naar de kapper gelopen om te kijken hoever Denise haar haren waren. Dat zou nog even duren dus gaan zitten lezen. Heerlijk in de roddelbladen rondneuzen. Ik koop ze echt bijna nooit, maar als ik bij een kapper ben vind ik het heerlijk leesvoer! Vooral plaatjes kijken uiteraard...

En toen kwam er een mail binnen. Zoals jullie wellicht weten ben ik tegen het eerste ziekenhuis een klachtenprocedure gestart omdat voor mijn gevoel de behandelingen niet adequaat genoeg zijn geweest. Nadat er een plekje op mijn long was geconstateerd had ik voor mijn gevoel nooit naar huis gestuurd mogen worden met de mededeling kom over een jaar maar terug. Afijn, eerdere gesprekken leidden tot niets en de (in mijn ogen) enigszins arrogante opstelling van de betrokken artsen van het ziekenhuis zorgden ervoor dat mijn haren rechtop gingen staan. Het enige wat ik wilde was dat, mocht er nog een casus komen net als de mijne, de heren medici die patiënt niet een jaar laten wachten (wat ik ook niet vol heb gekregen omdat na 8 maanden er op 19 plekken metastasen zaten). Even een heel beknopte versie. Want wat ik wilde zeggen die mail bevatte de uitslag van een ander nucleair geneeskundige en die stelde vast dat er inderdaad te lang is gewacht en dat er na 3 maanden een follow up had moeten plaatsvinden. Al dan niet in de vorm van een biopt of aanvullende CT scan. Dit hele verhaal duurt nu echt al meer dan een jaar. Heel frustrerend en zenuwslopend voor mij. Ik ben er zo vaak mee bezig. En ja, ik weet wel dat terugkijken geen zin heeft en ook dat de vraag 'wat als...' geen nieuwe situatie oplevert maar om te horen dat het toch anders had moeten zijn, dat geeft op een zure manier voldoening. Mijn strijd is nog niet over. En gelukkig kan ik hem zelf nog strijden, mijn ervaring, pijn, verdriet, verbolgenheid zit wat dat betreft echt heel diep. Er is nog niets gewonnen en dit verhaal zal nog lang doorlopen maar door deze mail van die dag, gloorde er weer enigszins hoop en kreeg ik iets van mijn "oude" strijdbaarheid terug... I go as a TigerJ!! Hierna worden er nog meer expertises verwacht dus we zijn nog lang niet bij de woorden die ik wil horen.... "Ja, we hadden anders moeten handelen." En ik weet dat ik er niets mee win, mijn ziekte gaat nooit meer weg, maar een hoop anderen kunnen hierdoor wellicht bespaard blijven van het zo niet genoemde maar wel de waarheid zijnde 'doodsvonnis'!

Verder de maandag heel goed doorgekomen. In de middag heb ik lekker in Panningen met een lieve dame de allerlekkerste (en vette) koffie crème brulée gedronken en lekker over van alles en nog wat zitten praten. En als afsluiter een bezoekje aan Ginger (favo kledingwinkel...) waar ik een licht geel bloesje had laten weghangen, en uiteindelijk de deur uitging met het al zo lang gewilde zwarte lederen biker jasje...hihi... Vandaag een rustige dag, morgen en donderdag voor mijn doen drukke bezetting van de agenda. Maar het komt zoals het komt, dus we zullen het zien en jullie zullen het horen!

Fijne avond....