Hello darkness my old friend...
Hello darkness, my old friend
I've come to talk with you again
Because a vision softly creeping
Left its seeds while I was sleeping
And the vision that was planted in my brain
Still remains
Within the sound of silence
Half 4 in de nacht, praktisch bijna ochtend. Nog 7 uur en dan zitten we weer aan het bureau van de oncoloog. Wat een onwijze impact blijft dat stiekem toch iedere keer weer hebben. Ik weet niet wat de scans deze keer voor me in petto hebben. Ik kan vol overtuiging zeggen dat het niet goed zal zijn, maar kan ik dat echt? Ik heb al vaker gedacht dat het: deze keer echt niet goed zal zijn.' Maar toen zat ik er -gelukkig- naast. Ik ben de laatste tijd, hoewel weer aan de morfine, niet echt comfortabel met mijn lichaam. Dit keer geen gezeik over de kilo's extra maar de ongemakkelijke toenemende pijn in de gewrichten én spieren. Ik heb al een paar keer gemerkt dat het soms net is alsof ik stroom door mijn arm of been voel gaan, aparte en geen fijne gewaarwording. Het duurt niet lang en is er ineens bij een beweging, gewoon als ik bijvoorbeeld de deur opendoe in mijn arm. Of in mijn been bij het nemen van een 'gewone stap. Dan veel rugpijn, weer regelmatig buikpijn en de stomme hoofdpijnen. Chris heeft me deze week al meerdere keren gevraagd of ik nu echt wil zeggen waar ik last van heb en als ik dat zeg dan niet in diezelfde zin invul dat het waarschijnlijk door ditjes of datjes zou komen. Gewoon vertellen waar je last van hebt, niet meer en niet minder!
Lijkt in principe niet een hele zware opgave. En toch als ik daar zit aan het bureau van de oncoloog heb ik een stemmetje in me die alles weerspreekt. In de trant van, stel je niet aan off het is vast niets tot zelfs de aansporing om het maar helemaal weg te bagatelliseren. Geen idee waarom.... ik zit daar en doe dat... Om vervolgens eigenlijk alleen mezelf maar voor de gek te houden. Ik zit daar immers voor niemand minder of meer als ...mezelf...
En zo lig ik dan nu wakker, klaarwakker om precies te zijn. Normaal gesproken ga ik op strooptocht naar beneden, beetje eten, beetje drinken, beetje met de katten knuffelen om vervolgens terug naar boven te gaan met de gedachte dat ik dat toch echt beter maar niet meer kan doen. En je raad het al om vervolgens daags erna hetzelfde ritueel te volgen. Precies hetzelfde tot en met de laatste gedacht aan toe! Bizar hoe die grijze massa en ik soms zo uit een kunnen lopen 😄. Oké dan, deze keer lig ik (vooralsnog) braaf op bed op mijn telefoon mijn gedachte weg te tikken. Voorheen deed ik dat vaker en dat hielp wel alleen was ik van mening dat ik zo mijn nachtrust verstoorde en het patroon van niet kunnen slapen aan zou wakkeren. Ik weet stiekem wel beter want als ik de laatste tijd wakker lag ging ik een stom spelletje doen op de telefoon of verslond boeken op Storytel. Dus dat typen zal ook het verschil niet maken.....
Inmiddels ia het bijna 4 uur, heeft Suka een droom of nachtmerrie, ze gromt en beweegt, ligt Chris irritant te snurken (ben ik ook goed in dus heb geen medelijden met me 🤣) en ben ik net naar de wc geweest om vervolgens nu weer te moeten.
Dus sluit ik mijn gedachtestroom via mijn telefoon ga braaf die ene zeker niet de moeite waard druppel uit mijn blaas persen om vervolgens nog even mijn ogen dicht te doen!
Fijne dag alvast