Here we go again....

Geluk ontstaat als je loslaat wat had moeten zijn en geniet van wat er nu is. 🍀🙌

Aldus VoorPositiviteit op Twitter. Geen commentaar....

Afgelopen dagen waren wel oké. Ik maak helaas nog steeds to do lijstjes en moet ook helaas nog steeds schrappen. Energielevel is momenteel gewoon niet wat ik graag zou willen. Het liefst zeg ik natuurlijk het is niet wat het moet zijn maar dan is de hamvraag... wat moet het zijn dan? En is dit überhaupt haalbaar? Stiekem weet ik daar natuurlijk wel antwoord op maar dan zou het wel heel simpel zijn 🙈. Maar niemand heeft ooit beweerd dat het leven simpel en makkelijk is of zou zijn. Het is de kunst het zo eenvoudig mogelijk te aanvaarden.

Zo begon ik gisteravond met een nieuwe blog echter ik zat samen met Chris tv te kijken en dat was net te spannend voor mij om door te gaan met typen 🤣. Dus inmiddels een dag verder een alweer zo'n 65 kilometer (grof geschat 😉) van huis. Want we zijn namelijk onderweg naar Maastricht. Ik heb om half 3 een afspraak bij de neuroloog. In de hoop dat er toch wat gedaan kan worden aan die stomme aanvallen. Dus fingers crossed!

Vanmorgen was ik al vroeg (voor mijn doen dan) uit bed. Ik had om half 10 een afspraak bij de fysio. En om Chris een beetje te ontlasten had ik de Omnibuzz (net zoiets als Valys maar dan regio Limburg) geboekt om me te brengen. In eerste instantie ook om me op te halen maar aangezien je tot een half uur kan moeten wachten en daarbij ook nog een combinatie rit kan hebben besloot ik toch om maar te vragen of Chris me wilde ophalen. Ik moest immers thuis in bad om waarschijnlijk mijn haren te wassen en de rest van mijn lichaam om mezelf te ontdoen van de vette olie 😉. En zo lijkt het wellicht heel luxe om overal heen gereden te worden maar lieve mensen dit is verschrikkelijk. Uiteraard blij voor alle mogelijkheden maar zo freaking vervelend om je zelfstandigheid, lees dwangmatige wil precies te gaan en staan waar je wil op een bepaald moment, helemaal kwijt te zijn 😥. Maar ja, het is helaas niet anders. Het is vooral voor Chris erg, nog meer ballast in zijn toch al volle rugtas. Daarmee kom ik wederom terug op wat ik al zo vaak heb geschreven, zonder Chris geen Maris. Ik hou niet alleen onwijs veel van mijn allesie maar ben hem ook eeuwig dankbaar voor hoe en wat hij voor me is!

... en toen waren we een aantal uren verder en lig ik in het MUMC.... Wat is er gebeurd? Ik ging immers alleen naar de neuroloog voor mijn tussendoor controle. Dit liep ook uiteraard weer net iets anders.. .. never a dull moment.

Aangekomen in het Maastro zaten we in de wachtkamer te wachten tot we aan de beurt waren. Daarvoor even een kort en leuk weerzien met de liefste en leukste 2 meiden van de 5e verdieping ❤. Die meiden, al het zorgpersoneel trouwens, zijn goud waard! Maar we zaten dus te wachten. En ik had al hoofdpijn toen we heenreden. Tegen Chris had ik al gezegd dat ik niet lekker was, dus ondanks ik er zelf dit keer geen notie van had dat ik een aanval zou krijgen gebeurde het toch.... In de redelijk volle wachtkamer op de vieze vloer. De neuroloog kwam ons halen en we stonden op om te gaan ik weet nog dat ik opstond en één of meerdere passen deed maar voor mij werd het toen donker. Chris vertelde later dat ik voorover in elkaar zakte voor het oog van de neuroloog. Later werd ik nog bedankt, met een knipoog, omdat ik het perfecte geval was van een calamiteit. Er liep die dag een stagiaire mee en die kon zo zien hoe de afdeling overschakelt op stand, calamiteit. Een kwam bij mij zitten, 1 regelt een bed en een ander neemt dan de balie weer over. Dus gelukkig was mijn aanval toch nog ergens goed voor 😉 #schrijfikmeteenbitterzoetlachje.

Eenmaal bijgekomen en verward op een bed naar een kamer gebracht. Daar kon ik rustg verder bijkomen en ondernam de neuroloog direct grote stappen. Chris gaf aan dat ze echt allemaal heel erg geschrokken waren. Omdat ik zo hard neer ging. Voor ons is dit helaas de laatste maanden "normaal" maar dat is natuurlijk eigenlijk verre van normaal. De neuroloog had ondertussen geregeld dat ik een EEG kreeg en dat ik werd opgenomen om zo toch iets op te starten omdat 3 x per week of meer niet te doen is en bovendien gevaarlijk. Iets wat Kempenhaege op de één of andere manier toch een beetje liet afweten. Daar zeggen of zeiden ze dat hun het onderzoek doen en het daarmee voor hun ophoud. Dus half 3 was de afspraak, 4 uur lag ik al aan de EEG en kwart voor 5 op mijn kamer waar ik fijn een migraine aanval op de koop toe kreeg.

En zodoende lig ik dus nu met mijn all Inclusive bandje op de afdeling neurologie. Waar ik een schitterend uitzicht heb over de Sint Pietersberg heb, het geluk dat een jonge niet snurkende kamergenoten heb en waar ik net weer wakker werd en niet meer kan slapen omdat er een verwarde man heel de tijd aan het gillen is en duidelijk niet van plan is te gaan slapen ondanks zijn medicatie. Van het gegil van Maria tot aaahhh en andere onsamenhangende woorden en gekrijs want dat is het echt zelfs met een dichte deur niet te doen 🙈. Als het een paard was hadden ze hem waarschijnlijk al lang plat gespoten, schrijf ik dat nu echt 🙈.

Dus eigenlijk is er voor ons wezenlijk niets anders als anders want zo gaat het al maanden. Echter zijn er nu stappen om eindelijk toch hopelijk een beetje meer controle te krijgen over de aanvallen 💪.

Ik ga plassen, moet ook gebeuren, en toch maar weer proberen te slapen met mijn luisterboek aan. Het is immer kwart voor 1 nu en ik ben echt moe....

Wordt vervolg.....