Het geluk van de vallende ster.....

23-01-2019

Ik accepteer dat ik niet perfect ben. Ik waardeer dat ik niet perfect ben. Ik ben hoopvol omdat ik mezelf nog verder kan ontwikkelen.

Ja, ja zelfs ik! Mensen ik zal beginnen met het feit dat ik nog steeds zo dankbaar ben! Dankbaar voor alles en iedereen. Sommige van de lezers hebben geen facebook en derhalve weten nog niet dat ik maandag de uitslag van de MRI al doorgebeld heb gekregen. En de uitslag was goed! Dus ik ben zo blij! Ik kan niet eens beschrijven hoe ik me voelde toen de oncoloog belde de tranen biggelen ook nu over mijn wangen... nu van pure opluchting en blijdschap!

Zondagnacht was het de bloedmaan. Die nacht vooraf had ik nog een blog gemaakt waarin ik al aangaf dat ik hoopte dat ik wakker zou worden om het ´schouwspel´ zelf waar te nemen. En ja hoor, ik had het geluk gewoon de hele nacht niet echt te hebben geslapen. Ik had gezien dat het ongeveer om 4 uur al zou beginnen met de maansverduistering. Omdat ik toch niet kon slapen ik mezelf aangekleed (dit keer echt en geen onesie...te koud...) dikke jas aan en naar buiten. Het was super helder en super koud. Al lopend over het erf, de paardjes even geknuffeld door de luiken, met de katten gespeeld en steeds naar de maan gekeken die steeds een stukje verder verdween achter de schaduw van de aarde (als ik het natuurfenomeen goed begrepen heb)! Dus toen het rond 5 uur half zes de bloedmaan tevoorschijn kwam wilde ik het toch niet alleen mee maken, het was zo mooi helder en zo bijzonder om te zien. Inmiddels verkleumd maar happy ging ik naar Chris, die lag nog heerlijk te slapen en mompelde wat toen ik aan hem vroeg of hij het ook wilde zien. Een nee dus.... Dus ook naar mijn moeder en vader een appje gestuurd of hun wakker waren. Nadat ik niets terug kreeg bedacht ik me ineens mijn vader zijn fototoestel. Met mijn mobiel kreeg ik geen mooie foto's en kon ik natuurlijk ook niet zo goed en veel inzoomen als met de camera dus ik naar het huis van mijn ouders. Daar aangekomen branden eigenlijk zo'n beetje alle lampen. Hmmm, ik roepen maar geen gehoor... Vreemd... Dus ik verder kijken naar waar de camera vaak ligt. Nope, geen camera...shit! Toen ging de achterdeur openen kwam mijn vader naar binnen in zijn Eskimo outfit... zonder sokken! Niet heel slim maar dat duurde te lang om aan te doen volgens hem. Vervolgens zijn we samen naar de voorkant van het huis gelopen (met camera die mijn vader dus al bij zich had 😊) daar zagen we echt heel wat mooie plaatjes. Met de camera konden we het spektakel ook redelijk dichtbij krijgen, wat hele mooie beelden opleverde! Enige nadeel was het continue beslaan van de lens (het was ook minus 7 C). Toen de bloedmaan op zijn mooist was en ging zakken zijn we naar de weides achter gelopen toen we daar stonden zagen we allebei tegelijkertijd een waanzinnig mooie vallende ster. Echt best een heel lang stuk en ook een roodachtige gloed in het vallen. Allebei waren we sprakeloos, wauw wat een bijzonder gezicht! Allebei zeiden we tegelijkertijd nogmaals wat we dachten 'WOW!' dit moest we iets moois betekenen we spraken het niet hardop uit maar voelden het allebei zo. Later op de dag zou blijken dat we beiden hetzelfde dachten op dat moment! Na, nog een paar foto's zijn we naar binnen gegaan. Even beneden de foto's bekeken waarna Chris ook ten tonele kwam.. die moest gaan werken. Daarna weer naar zijn we weer naar bed gegaan. Omdat ik al niet heel veel had geslapen (overdag daarin tegen wel genoeg hoor) had ik Chris gevraagd de paarden hooi te geven. Stel dat ik door de wekker heen sliep dan hadden hun in ieder geval te eten gehad, zo gezegd zo gedaan en zo gebeurde het ook... ik heb de wekker uitgedrukt en ben verder gaan slapen. Pas om half 10 werd ik wakker...oeps... Gelukkig hebben alle dieren hier een enorme vetlaag net als hun bazinnetje 😊 en konden ze het missen.

Verder die dag niet veel gedaan behalve dan de paarden en jawel ik heb in de kou de binnenkant van mijn autootje schoongemaakt. Dit was ook wel heel hard nodig omdat er een zak kippenvoer gelekt had en daarbij het alweer een tijdje terug was. Toen Chris thuiskwam zijn we direct de paarden gaan binnenzetten en toen ging de telefoon nummer onbekend. Hmmm vanmorgen had ik blijkbaar ook al een oproep gemist met een onbekend nummer dus was ik wel benieuwd..... 'Met Dokter Jansen, ik wilde je even geruststellen en zeggen dat de MRI er goed uitzag en geen afwijkingen liet zien.' .... Zucht, tranen, slikken, brabbelen, ik weet niet wat ik allemaal deed die eerste paar seconden 'Oh, wat ben ik blij dat u belt en zo'n goed nieuws hebt!' stamelde ik tenslotte. 'Dus de afspraak van woensdag komt daarmee ook te vervallen als het mij betreft.' Zei de dokter. 'Ja, natuurlijk nee dat is logisch nogmaals bedankt voor het bellen!' en zo hingen we op en biggelen de tranen echt vrij over mijn wangen. Paarden snel op stal en Chris en ik vielen elkaar in de armen, wauw wat een super goed nieuws!!! Direct daarna mijn moeder gebeld die was met mijn vader boodschappen doen. Mijn vader nam op omdat ze haar telefoon weer eens had laten liggen dus ik 'pap, de oncoloog belde net en alles was goed!' toen zei mijn vader 'grandioos, maar dat wisten we al toen we de ster vanmorgen zagen vallen, toch!'. En zo is het ook echt, jongens ik weet niet hoe alles werkt en geloof of geloof niet ik geloof in ieder geval en dit was echt zo bijzonder. En dan dit waanzinnig goede nieuws... TOP!

Ondanks de hoofdpijn en de buikpijn van afgelopen dagen heb ik allen maar een lach om mijn gezicht gehad, wat is het leven toch een groot mirakel!

Fijne dag.