Het harde leven....

Gelukkig zijn, van betekenis zijn, iedere dag genieten, jezelf zijn, dromen en verlangen, positieve keuzes maken, liefde en vriendschap, lef om te leven, loslaten en dankbaar zijn.

Als we dan toch over goede voornemens praten!

Vandaag donderdag, al heb ik echt van de dagen momenteel bijna geen weet, 3 januari alweer en jawel 2019. Ik weet nog dat ik 'vroeger' altijd onwijs moest wennen als ik ergens de datum op zette. De eerste week standaard het vorige jaar opschrijven, tja dat was echt wel vaker als die ezel met die steen! Ach ja, ook weer een herinnering, een stukje uit een hoofdstuk en bovenal een teken van mijn bestaan. Zoals gezegd vandaag de 3e en als ik snel op de wc bijvoorbeeld weleens Facebook open of nu.nl doorlees zie ik in 1 oogopslag 3 bekenden of bekenden van bekenden die zijn overleden aan kanker, weet ik dat er 2 mensen die ik persoonlijk ken een slecht nieuwsgesprek hebben gehad en weet ik dat er op dit moment een veel te jonge mooie vrouw de strijd aan het verliezen is. Al het verdriet, alle onzekerheden, alle woede en frustratie ik ken ze, ik ervaar ze en onderga ze. Ik wil helpen, ik wil er zijn, ik wil laten zien dat het niet per definitie gelijk is afgelopen, ik wil vertrouwen geven, ik wil.... zo veel.... Helaas kan ik het niet alles en moet ik ook voor mezelf grenzen stellen. Hier en niet verder. Dus hoe graag ik ook alles beter wil maken, het leven is niet altijd eerlijk helaas... Ikzelf hou me altijd vast aan het feit dat het erger kan. En dat is ook echt zo. Hoe dankbaar en hoe gezegend ben ik wel niet. Ten eerste hoe het met me gaat (oké, kan beter maar kan ook zó veel erger), hoeveel lieve mensen ik om me heen heb (en ja oké ook hier zijn er minder van dan ik in eerste instantie vanuit ging), hoeveel steun ik krijg (echt heel dankbaar en blij mee), hoeveel keer ik de zon al heb zien opkomen (iets minder opkomen als ondergaan doordat ik een slaapkop ben) en zien ondergaan en zo kan ik vast nog wel een A4-tje of wat vullen met het begin hoeveel. Echter doe ik dit niet, moet natuurlijk ook nog wat ruimte laten voor de dagen die komen J!

De laatste dagen waren de nachten echt een regelrechte ramp, echter vannacht heb ik redelijk goed geslapen. Maar 2 x wakker geweest om te plassen (lekker hoor die muntthee J) en 1 x maar door Terror. Chris daarentegen was nadat hij thuis kwam (ik biecht gelijk even op... Thuis kwam met een heerlijke iced frappecino framboos, witte chocola en een paar kipnuggets.... Die Denise en ik vervolgens heerlijk op bed onder het genot van een film waar ik maar 1/3 van heb gezien en de rest heb liggen slapen..dit ter info), klaarwakker en voelde zich niet lekker, er zat iets in zijn keel en hij had het benauwd. Hierop kreeg ik het uiteraard Spaans benauwd want mijn allesie zal toch niets raars hebben?? Dus nadat hij gek van mijn gegil naar beneden (hij was in de keuken even wat gaan drinken en eten om te kijken of het wegging) om te vragen of het nog goed ging, spraken we af dat het goed ging en ik niet meer zo gillen met de vraag hoe het ging. Kunnen jullie het nog volgen? In ieder geval na 10 minuten stilte vond ik het wel erg stil dus daar ging ik weer... van ellende is hij maar weer naar boven gekomen en op bed gaan liggen waarna ik direct in slaap ben gevallen...

Overigens Chris maakt het goed, hij heeft geen last meer van één van bovengenoemde dingen! Poes is wel de pineut. Ze liep al een paar dagen wat mank met haar voorpootje maar niet heel erg tot eergisteren toen wilde ze hem niet gebruiken. Toen ze nog mank liep sjeesde ze ook als een malle door te tuin, klom in de bomen als een wilde en zat met oudejaarsdag in de hoogste nok van de stal... Dus die zit nu opgesloten in de zadelkamer (ja ja, verwarmd J) om haar bewegingen te beperken zodat ze rust krijgt. Uiteraard is ze het hier helemaal niet mee eens en klaagt ze zodra ze je hoort een salvo aan diverse miauwgeluiden. Maar alles voor haar eigen. De dierenarts kon niets vinden dus rust is nu eenmaal het beste! Ontstekingsremmer in combinatie met pijnstilling willen we niet want dat gebruiken ze het geblesseerde pootje alleen maar erger! Dus rust voor Poes, Tom is deeltijd veroordeeld tot de zadelkamer dus die heeft geluk. Hopelijk knapt ze op en kan ze weer snel van haar vrijheid genieten.

Welnu, mijn kaarsje brandt voor de lieve Dees en familie. Ik ga mijn mandje opzoeken en hoop op een rustige nacht. Morgenvroeg pasfoto's laten maken om mijn rijbewijs te laten verlengen. Voor sommigen wellicht een vervelende bijkomstigheid maar voor mij toch wel bijzonder, ik had nooit gedacht nog iets te moeten verlengen wat dat betreft!

Fijne avond.