Het is goed zo.......

Onderschat nooit de kracht van goedemorgen en goedenavond berichtjes, woorden van sterkte, sorry zeggen en complimenten geven.

En dat is echt zo lieven mensen. Want ik heb zoveel berichtjes gehad met lieve woorden en sterkte wensen zowel maandag als dinsdag. En het haalt de pijn niet weg, het maakt het niet eenvoudiger maar het geeft troost en zorgt voor het welbekende gevoel van een warme deken. Afgelopen maandag op dinsdag heb ik niet tot nauwelijks geslapen, de enorme chaos in mijn hoofd was zo sterk aanwezig. Ik heb uiteraard wel een paar uur geslapen, maar hazenslaapjes uurtje op en uurtje af. Ook ging ik - heel dom - iedere keer als ik wakker was op de camera kijken. Ik wilde weten of Lucky lag of stond, want wie weet zou ik toch het verkeerde besluit nemen? Natuurlijk allemaal tegen beter weten in. Luck lag de hele nacht, dan weer gestrekt en dan weer met de benen onder zijn lichaam gevouwen. Met andere woorden niet het normale slaappatroon. Ik moest mezelf echt wel bedwingen om niet mijn bed uit te gaan om erbij te gaan zitten. Maar wat voor een zin heeft het? Onrust op stal, verstoring van het normale ritme (rust, reinheid en regelmaat) en mezelf nog meer kwellen door de tijd af te gaan zitten tellen. Dus gelukkig won deze keer ook het verstand van het hart en ben ik op bed gebleven en in de badkamer en in de voorraadkast en in de keuken. Oh ja ook niet te vergeten Poes die buiten voor het raam zat (vaste prik onderhand in de nacht) wat snoepjes gegeven...hoe bedoel je verkeerde patronen? Ja, ja ik weet het, ik weet het....

Om half zes ging Chris zijn wekker en besloot ik dat ik wel wilde ontbijten dus ontbeten en daarna toch in een echte slaap gevallen tot de wekker van 9 uur (medicijnen) mij wakker maakte. Ik schoot direct naar mijn telefoon voor de camera en daar zag ik Denise al ineengedoken zitten bij Lucky. Daar kwamen de eerste tranen, stilletjes met de honden en katten om me heen. Denise had die ochtend gevoerd omdat Chris was werken en ze er graag bij wilde zijn. Heel dapper van zo'n jong meisje of eigenlijk jonge vrouw want een meisje is het allang niet meer 😊. Ik heb vandaag ook echt zoveel steun aan haar gehad, dankbaar voor haar aanwezigheid en steun. Maar na de tranen er dus uit gegaan in een rustig tempo want mijn buik en hoofd hadden besloten om die ochtend ook maar even een moeilijkheidsfactor er tegenaan te doen. Half tien was ik op stal. Denise had Lucky al lekker geborsteld en de paarden allemaal hooi gegeven. Gisteren hadden we al besloten dat we alle paarden binnen zouden houden totdat Lucky zou zijn 'vrijgelaten'. Toen begon het wachten. We hebben Lucky lekker op stal losgelaten (lopen deed hij niet maar hij strompelde met veel pijn naar zijn favoriete plekje (hij liep vaker los) en dat was waar normaal gesproken het kippenvoer staat en bij zijn vriendinnetje Chanel. Wij hebben op stal lekker wat erbij gezeten, wat geveegd en op geruimd af en toe lekker gejankt terwijl Luck daar vooraan stond en hooi at en met zijn likpot speelde. Chanel was niet in de stemming om nog lekker met Luck te kroelen en was alleen geïnteresseerd in de likpot, en Diesel... Dus die hebben we maar weer gewoon met de deur dicht op stal gedaan. Zoals wij ons allemaal (ook pap en mam) voelden zo was het weer ook, druilerig en somber dus dat zorgde al voor nog meer mineurstemming. En toen was het zover daar kwam de dierenarts. En hoewel Luck altijd vocht als een tijger hoeveel pijn hij ook had, hij gaf zich nu over aan de handelingen. Dit gaf mij vertrouwen dat het echt het juiste is te doen. Na het eerste spuitje Domosedan was hij al zwaar verdoofd, al die tijd bleven Denise en ik kroelen en praten tegen Lucky en hij heeft volgens mij ook geen moment paniek of stress gehad. Na de Domosedan kwam de Ketamine waarna hij (gelukkig ook rustig en niet lomp neer viel) rustig is gaan liggen. Een laatste knuffel en aai, gezegd tot ooit groeten aan Zorro, Figo, Diesel, Snowflake en Bobby, mijn excuses aangeboden door onze keuze, en wel honderd keer dat we zoveel van hem hielden, wij allemaal! En toen kwam het laatste definitieve spuitje waarna hij rustig en vredig heen ging. Veel verdriet, veel tranen maar het was goed zo. Enorm dankbaar voor onze dierenarts die altijd voor ons klaar staat, mee denkt en dit trieste gebeuren zo mooi heeft laten plaatsvinden. Later is ook mam nog afscheid komen nemen hoewel ze dit eigenlijk niet wilde stond ze ineens achter Denise en mij dus hebben we elkaar getroost en nogmaals gezegd dat het goed is zo. En ergens in een donker kamertje in mijn hoofd werd alles opgeslagen en werd daar afgevraagd of het mij ooit ook zo mooi zou vergaan?

Binnen 3 kwartier was de wagen van het dierencrematorium hier en die hebben het ook heel netjes en waardig gedaan. Dag lieve Luck we zullen je gigantisch missen maar nooit en te nimmer jouw lieve snoetje en streken vergeten Y.

Inmiddels was het kwart voor 2 en moest ik door omdat ik om half drie bij de tandarts moest zijn. Juist nog iets waar ik altijd mega tegenop zie. Dus naar binnen omgekleed tandengepoetst en op weg naar Meijel. En daar kreeg ik de liefste, oprechte, geruststellende tandarts die je je maar kan voorstellen. Mijn kies was afgebroken twee weken geleden daar moest iets mee. Nadat de tandarts eerst met mij in de wachtruimte 'gewoon' heeft zitten praten wat de klachten waren en waarom ik naar Meijel kwam en uiteraard over mijn verhaal. Hierdoor werd ik op een bepaald niveau rustig wat nog nooit bij een tandarts is voorgekomen. Ook vertelde ze nog dat ze pas een lezing had gehad over een melanoom en de uitzaaiingen en dat er in het AVL weer een nieuwe therapie (trial) is begonnen. Omdat zij ook iemand kende met uitzaaiingen was het voor haar allemaal zeer interessant en gaf ze aan de documentatie nog te hebben liggen. Dus die zou ze me toe sturen. Uiteraard ook daar weer tranen over het gemis van Lucky en dat het nog zo vers was. Uiteindelijk na een dik kwartier (ik kan nog steeds heel snel praten 😊) lag ik op de stoel, uitzicht naar boven was geen saai systeemplafond met irritante lampen maar een mooie foto van een blauwe lucht met een vliegtuig en wat vogels. Dus daar staarde ik maar naar totdat ik uit macht der gewoonte mijn ogen maar dichtkneep. De verdoving was niet fijn maar viel zo erg mee dat het zo klaar was, zo ook het boren, vullen en vijlen. Ik overdrijf niet als ik zeg dat ik volgens mij binnen een kwartier klaar was! Mijn trui niet eens verfrommeld omdat ik gewoon niet met mijn handen heb liggen knijpen. Een hele goede ervaring!

Door naar huis (keimoe en half kwijlend) maar toch thuis aangekomen Kaat nog samen met Denise gelongeerd. Die was heel actief en ging ervoor! Daarna Kaat na verzorgd op stal gezet, voer gegeven. Chris een hele dikke knuffel gegeven en gaan eten. Na het eten nog samen met Chris naar stal voor de laatste ronde (Denise was inmiddels naar huis die had autorijles) en toen kwam alles eruit. Terwijl Chris beneden was heb ik mezelf om kwart voor acht in slaap gehuild om negen uur werd ik wakker door de wekker voor medicijnen die Chris kwam brengen toen ik eerst naar de wc was gerend, vervolgens pakte ik de medicijnen aan en ging met het zakje in mijn hand onder de dekens verder slapen.... Gelukkig trad Chris weer als verpleegkundige op en haalde het uit mijn handen om ze vervolgens in mijn mond te doen en water te geven.... Moet niet gekker worden...

Dus lieve mensen dit was mijn (onze) dag. Een mooi afscheid van Lucky dat wat hij verdiende. Een met een lieve hartelijke tandarts (toeval?) en een dag waarin blijkt dat medeleven in welke vorm dan ook ons sterk maken!

Fijne avond kan niet meer want het is nu half zes dus in plaats van de fijne avond een fijne dag. Met daarop werderom een druk programma.... waaronder om 11 uur mijn 3 maandelijkse scan in Maastricht......