Het is hier nooit ´normaal´ eigenlijk....
En dan ineens is het alweer zondag.... Niet veel geschreven omdat het ook zo´n mooi weer is! Buiten zoveel te doen en dan de dagen die weer korter worden... Hmmm, we moeten weer even op zoek naar en ander ritme. Jazeker, had ik net 3 dagen (😊) enigszins een soort van dagelijkse routine en dan moet ik het alweer gaan aanpassen. Oh shit, ik zat ondertussen Village Vets op TLC te kijken. En nu werden er in een half uur tijd twee huisdieren geëuthanaseerd. Dus je begrijpt dat de tanen over mijn wangen biggelen. Het verdriet van Lucky, de lege stal, dan ook het verlies van Nelis gisteren (manke Nelis de kip) kortom al je eigen verdriet en verliezen komen dan samen met de tranen van de eigenaren op tv naar beneden gestort. Waarom kijk ik überhaupt naar zulke programma's als ik weet dat het een marteling voor mezelf kan zijn? Geen idee, het zijn verder goede programma's en zo is het 'gewone' leven. Vol met magische ups tot helse downs. En we krijgen er allemaal mee te maken, vroeg of laat...
Maar kom op, mooi weer buiten! Vrijdag een super goede uitslag van de scan. Die week bevond zich in een positieve vibe want donderdag had stoere strijder Wendy al een top uitslag gehad van haar PET MRI. Na zoveel tegenslag eindelijk een positief bericht haar en nu ook voor mij!!! Daarna een goed gesprek met de oncoloog. Waarin ik voorzichtig vroeg wat nu de prognose is.... Uiteraard gaf ik al van tevoren aan dat ik wist dat hij geen glazen bol had maar hoe het nu gaat en zonder complicaties of orgaan falen hoe ver kunnen we vooruitkijken. Nu keken we van dag tot dag en week naar week en stiekem ook al van maand naar maand 😊. Maar hoe kijkt hij ernaar? Dat is natuurlijk the main key! De dokter de oncoloog, mijn redder...... uiteraard enigszins aarzelend gaf hij aan dat we toch wel in maanden kunnen denken wellicht jaar! Helemaal euforisch en ook enigszins verbaasd verlieten we de spreekkamer...Whoaaa is dit echt? Knijp me eens, au het is echt! Vooraf was ik (net als altijd wellicht iets erger) en ook Chris vrij negatief en bang voor de uitslag. Ik ben de laatste tijd ook echt zo moe.... Op de vraag waarom dat zo was hij eerlijk, niet echt een aanwijsbare reden. De kuren vragen veel, je lichaam werkt achter de schermen hard door, overgang kortom kan van alles zijn. Focus on the good and ignore the bad! Onderweg naar Maastricht, toen we dus nog niets wisten, hadden Chris en ik het erover, u weet wel het welbekende 'wat als...'. Chris gaf aan dat we al zover zijn gekomen dat we al zo dankbaar moeten zijn. Op een bepaalde manier maakt me dat kwaad, ja en? Dat wil toch niet zeggen dat het maar goed is zo? Wat dat betreft denken mannen echt toch anders als vrouwen. Ik kwets Chris vervolgens omdat ik die uitdrukking iets vind hebben van 'het is goed zo' terwijl hij dit helemaal niet zo bedoeld.... Dat blijven altijd wel ongemakkelijke gesprekken, waarin we beide hetzelfde denken en hopen maar het er altijd anders uit komt. Heel anders dan onze lichaamstaal waarbij een omhelzing of knuffel alle woorden vervangt en spreken niet nodig is! Mijn grote allessie!
De rest van het ziekenhuisbezoek ging vlotjes en om 13 uur was ik klaar. We zijn nog even op visite geweest bij Desiree, zij is op dit moment in groot gevecht tegen de kanker en had daags ervoor stamceltransplantatie ondergaan. Nadat ze de dagen ervoor al zware chemo's en bestralingen had ondergaan. Nu weer zware chemo's en dat als je zo moe bent.... Zo zwaar om te zien en niets te kunnen zeggen wat er iets toe doet..... Dappere meid! Zet 'm op.
Dan de minder leuke dingen... Donderdag lag Nelis (manke Nelis kuiken) op zijn rug in de ren. Poten omhoog en mij aanstarend 'hoi, ik heb je nodig' dus opgetild en meegenomen. Hij had geen evenwicht meer maar wel kon hij alles bewegen....Hmmm, wat kan dat zijn? Dus opa Kip gebeld. Die gaf aan dat het een vitamine te kort kon zijn. Dus ik vitamine in een spuit samen met wat prednison aan Nelis gegeven. De kippentaxi omgebouwd tot ziekenhuisbed zodat hij niet kon omvallen. Helaas ging het na drie dagen nog niet beter en hebben we Nelis moeten laten gaan.... Traantje en door... het is maar een kip wordt er dan gezegd maar alles wat hier leeft zit nu eenmaal in mijn hart!
Zaterdag was ik in de tuin bezig toen ik ineens helse steken in mijn buik kreeg. Ik ben naar binnen gestrompeld waar Elly was en heb echt een kwartier afgezien daarna Morfine en gelijk naar bed en paar uur heerlijk geslapen. Daarna paarden naar binnen en was het tijd om Kaat te longeren voor het donker wordt. En bij het uitkrabben van haar hoeven, waarbij ze over enthousiast uit zichzelf (en dat is nieuw voor haar) haar linker voorbeen omhoog 'gooide' en ik daar totaal niet op voorbereid was trapte ze mijn duim uit de kom en een onregelmatigheid in een botje.... Dus nu zit ik in het gips...links.. Ook dat nog... in ieder geval voor een week dan moet ik terug en wordt gekeken naar hoe het dan is....sucks... Maar ik weet, het kan altijd erger!
Fijne zondag