Het mooie weer kabbelt voort.....

Het leven draait niet om wat je hebt maar om wie je in je leven hebt. Dat telt.

Laatste dag van februari inmiddels. Wat gaat de tijd toch snel. En wat een laatste week van deze wintermaand. Het was gewoon korte broekenweer hier! En hoewel ik niet echt heb kunnen genieten van het in de zon zitten (wat ook helemaal niet goed is voor mij ☹) is mijn humeur of laten we het beter zeggen gemoedstoestand er een stuk op voorruit gegaan.

Mijn laatste blog ging over mijn schoonmaakperikelen en de ongemakken die daaruit voortvloeiden doordat ik natuurlijk weer niet kon doseren. Als ik toch eens die doseerknop onder controle zou krijgen, dan zou alles een stuk eenvoudiger zijn. Maar zoals mijn moeder zegt, het zit nu eenmaal in je karakter... het doorgaan! Maar ach, als dit alles is.

Afgelopen dagen stonden niet alleen in het teken van mooi weer en lekker bezig zijn. Nee, er waren ook berichten (niet onverwacht maar toch diep rakend....) van de dood. Het is een onderdeel van het leven, het hoort bij het leven en bla bla bla we weten het allemaal. Maar als het dan iemand uit je omgeving betreft, iemand haar man, iemand zijn vader (in dit geval 2 keer) een naast geliefde. Tja, dan komt er bij mij weer een hele hoop verdriet naar boven. Uiteraard om het verlies van deze mensen, vooral de pijn voor diegene die overblijven. Zelfs als je weet dat het leven van deze mooie mensen eindigt na een mooi en rijk leven. Met rijk bedoel ik niet de materialistische zaken maar rijk is tegenwoordig in mijn ogen, geliefd zijn en geliefd worden maar vooral ook liefde kunnen geven! Je voelt alles dubbel zo hard, het confronteert je met het gevoel van verlies en ondanks dat ik me er tegen verzet denk ik dan alweer een paar passen vooruit....wat als mijn tijd... Ik weet dat het nog (momenteel in ieder geval) ver weg lijkt, maar door dit van dichtbij weer te hebben 'meegemaakt' weet ik dat het sneller dan snel kan gaan! Een drive om meer te genieten, maar ook een inzinking over hoe het ineens voorbij kan gaan.

Ik vraag me dan weleens af of dit zelfmedelijden is? Of ben ik gewoon echt gevoelig voor wat anderen mensen mee maken? Nu ik het zo typ weet ik dat het laatste meer het geval is. Ik geef echt om andere mensen en leef daar ook met mee. Maar, ik weet dat ik op moet letten. Mezelf niet te ver erin mee te laten gaan. Want daardoor wordt het voor mij een stuk zwaarder en kom ikzelf weer in de neerwaartse spiraal en dat moeten we niet willen!

Dus schakelen we 100 % het gesprek de andere richting op door het over mijn heerlijke dag gisteren te hebben. Al een tijdje geleden hadden mijn nicht en ik afgesproken dat ze langs zou komen met haar 2 jongens! En gisteren was het eindelijk zover! Heerlijk genoten! Omdat het mooi weer was leek het me leuk voor Jelte en Dillan om naar Toverland te gaan. Dit is 10 minuutjes rijden en een leuk attractiepark. Dus na thuis eerst nog 10 verschillende vesten te hebben aangetrokken (te warm, te klein, niet leuk, te koud....grrrr) hadden we dan eindelijk een outfit for the day, gingen we op pad. Rollator/rolstoel achterin de auto, zonnebrillen op en gaan! Daar aangekomen bleek het lekker rustig, helaas waren alle buitenattracties dicht maar er bleef nog genoeg leuks over! Als eerste waren de draaiende theekoppen aan de beurt. Een paar maanden geleden waren we er ook nog en toen ben ik echt in heel veel dingen geweest. Dus ik ging er nu weer vol voor...dacht ik... De draaiende theekoppen was echter net een draai te veel.. Alle spieren die ik niet meer gebruikt werden tot leven geroepen en vonden het nodig me te laten weten dat ik tja... gewoon geen 18 meer ben... Dit resulteerde in het feit dat de enige attractie waar ik nog aan mee deed een ritje in de rolstoel was. Wel genietend van de spelende kinderen (en Janneke). Uiteraard lekker nog wat gesnackt. En als laatst een hele spannende attractie voor mij met Janneke achter 'het stuur' van mijn rolstoel op weg naar de auto... drempeltje, klaboem... een torpedo-schot naar voren is er niets bij vergeleken 😊 gevolgd door uiteraard een slappe lach.

Thuisgekomen de paarden een knuffel gegeven, de kippen en varkens eten gegeven en je raad het al... naar bed! Vannacht heb niet goed geslapen. Ik had overal pijn in mijn spieren en gewrichten (pijngrens een 5 niet heel erg maar anders als anders dus eng...). Ook had ik mega buikpijn, maar die kon ik plaatsen en die heb ik vaker. Ik maakte me natuurlijk 'onnodig' druk over de pijntjes want, lieve ikke.... Dat kwam gewoon door die dansende theekoppen en niet doordat je opeens overal kanker hebt zitten.... Als die gedachten nu eens gewoon waren... dan was alles vast een stuk eenvoudiger! Evengoed het lijkt weer een klaagzang maar het waren toch echt wel goede dagen en vooral gisteren, heerlijk genoten!

Fijne dag