Het zal toch eens niet.....

Soms is het gewoon even beter om naar buiten te gaan, een frisse neus te halen, je hoofd leeg te maken en jezelf eraan te herinneren wat echt belangrijk is.

Altijd goed een frisse neus... En met dit weer buiten is het absoluut geen straf! Erop uit wanneer het kan!

Gisterenavond lag ik op bed en pakte mijn Morfine pilletje (standaard negen uur, en ja ik weet het dat is vroeg J om op bed te liggen) maar goed... Ik pakte het pilletje en liet het vallen. Normaal valt het dan op mijn dekbed en pak je het zo maar nee, nu rolde het van het bed af en viel het op de grond.. Shit, gezien het op de slaapkamer lekker fris is had ik geen zin om mijn bed uit te stappen dus probeerde ik al liggend te zoeken waar het pilletje zich bevond. Uiteraard ook nog zo'n klein k#t pilletje... Ik zag het niet liggen maar het is vrij donker op de grond dus ik pak mijn telefoon en zak opeens door mijn ellenboog... Daar hing ik dan kont omhoog, benen op bed en hoofd op de grond en ergens daartussen in hing de rest van mijn logge niet mee willen werkende lichaam.... 'Chris, Chris??' Ja, wat is er?' ik weer kun je me even komen helpen? En ja hoor daar kwam hij de trap op gestormd en in plaats van dat hij me direct helpt... ligt hij helemaal in een deuk... Dus samen mijn lijf weer op bed gehesen en gezamenlijk besloten dat het inderdaad best grappig was. Voor het geval jullie nu denken dat ik echt een kneus ben, wil ik jullie wel even laten weten dat we een heel hoog bed hebben. Kortom, volgens mij kan het iedereen overkomen. Chris heeft hier helaas een andere mening over.. Het pilletje konden we daarna niet op de vloer vinden, die lag in de stekkerdoos onder het bed! Het is toch ongelooflijk als je het zo opsomt...

Na de buikspieren dus goed te hebben getraind, die waren immers al twee dagen lang op non-actief gesteld, heb ik Grey's Anatomy gekeken en daarna een slaappilletje genomen. Desondanks toch wakker om een uur of drie en televisie liggen kijken tot een uur of vier, daarna weer in slaap gevallen tot een uur of negen. Ondanks dat ik wakker was geweest moet ik zeggen dat ik wel goed geslapen heb, en uitgerust wakker werd. Boven nog even lopen ruimen en mijn haren glad geföhnd en daarna naar beneden. Vervolgens het zelfde ritueel als anders op het middag eten na. Voor de scan mocht ik drie uur van te voren niet meer eten dus heb ik braaf gedaan. Chris was solitair met mij (geen idee of het dat was of dat hij gewoon lui was J) en at ook niet. Denise deed de paardjes en de stallen verder en wij zijn vertrokken naar Maastricht voor de scan. We waren netjes op tijd en ik werd ook op tijd geholpen. De wachtkamer zat vol maar ik was doorgelopen naar het einde van de gang, dan zou ik ook geen boze blikken krijgen als ik eerder werd geroepen. Toen ik net zat kwam er een mama met een klein mannetje van ik denk een jaar of zo. Zo indrukwekkend vind ik dat, die kleine kinderen... in zo'n groot ziekenhuis, eng gewoon. Dat kindje werd gelijk eigenlijk geholpen, gelukkig durfde niemand daar iets van te zeggen anders denk ik dat ik had ontploft. Ben zeg maar na de vakantie wel uit mijn dalletje gekropen maar nog wel een soort van licht ontvlambaar. Na vijf minuten werd ik geroepen en mocht door, ik had inmiddels (gewoon in de wachtkamer samen met Chris... SPANNEND J) mijn BH uitgetrokken en kon dus direct doorlopen. Toen het infuus geprikt werd voor de vloeistof vroeg ik of hun ook de kindjes moesten begeleiden en prikken en dat ik dat zo zielig vond. Toen zei de radioloog, ja dat is ook altijd wel erg maar soms is het ook heel erg als er mensen komen die heel ziek zijn en niet meer beter worden.... Uhm..... hallo, hier ligt er één. Toen ik op mijn manier subtiel aangaf wat ik had, kleurde ze alle kleuren rood... Tja, de buitenkant is echt maar een façade van hetgeen ervan binnen afspeelt in mijn geval dan.... Na de scan waren we, ik vooral, natuurlijk uitgehongerd (soort van) en kochten we in de ziekenhuis kiosk een smoothie en een broodje kaas. Wij een plekje in de hal gezocht en neergestreken. Dus ik wil aan mijn smoothie beginnen en dan moet je even schudden zoals de meeste van jullie zullen weten. Nee, wat denk je zit dat dopje er niet goed op en in plaats van dat ik één keer schud deed ik het een paar keer snel, dus ik onder en de vloer echt tot anderhalve meter voor ons onder... Zucht...en het was een frambozensmoothie... Heb ik weer. Chris uiteraard wederom in een deuk, ik dit keer niet... Dus ik terug naar die kiosk. Gaat de mevrouw die erachter (moeilijke omschrijving van medewerker) stond mij met een doekje en haar hand in mijn blouse al die plekken (en ik overdrijf niet het zijn er echt meer dan vijfentwintig) staan schoonboenen. Dit moest zei ze anders kreeg ik het er nooit meer uit... En gezien ze de enige was die de kiosk bediende, liep de rij klanten op en stond ik daar achter de toonbank schoongemaakt te worden.... Een lieve oude dame (tenminste zo zag ze er uit) deelde nog heel grappig mede (NOT) dat ik een smeerpoets was.... Aargghh wat een vernedering....

Na de poetsbeurt, wat overigens niet veel op een natte blouse na dan had uitgemaakt, zijn we naar Wendy gedaan. Stoere, dappere en knappe Wendy! Petje af, zo positief en sterk en ook vastberaden terwijl ze veel pijn heeft.... Bikkel!!! Die komt er wel, kanjer!

Daarna richting huis, zonder rariteiten en zo zit ik weer hier. In mijn kantoortje in het gezelschap van dikke Mik...

Fijne avond.