Het zit er weer in....

De wekker gaat af, kreun zucht half zeven... Chris energiek als altijd gewoon direct uit bed zijn ding doen en ik draai eerst nog een paar keer zuchtend om. Ondanks dat ik op een korte plasonderbreking na goed geslapen heb voel ik me alsof er een trein langzaam een paar keer over me heen is gerold, of was het wellicht Chris­? Gewoon stiekem 😊. Maar goed geen tijd voor getreuzel om acht uur moeten we in Maastricht zijn en dat betekend uiterlijk zeven uur vertrekken thuis. Wat dan automatisch ook inhoud dat ik in (inmiddels minder) dan een half uur mijn lekkere korte pittige kapsel tot iets fatsoenlijks en hopelijk vrouwelijks moet brengen, en mijn gezicht waar afgezien van de leeftijdskenmerken nu ook letterlijk bed textiel-profiel in is afgedrukt. Tjesus, dat ga ik echt niet weg krijgen met een crèmepje of wonder poedertje... Zucht (again) .. Met frisse tegenzin en een lichaam dat totaal niet mee wil werken toch maar het beste er proberen uit te halen. En om vijf voor zeven loop ik (was meer soort van strompelen) de trap af, vloekend en zuchtend dat alles niet meevalt.

Half acht, we zijn al even onderweg en het is lekker druk op de weg. Dat in combinatie met mijn vrolijke onverwoestbare humeur maakt me besluiten toch mijn ogen maar weer even dicht te doen.

Vijf voor half negen, om vijf over acht liep ik het ziekenhuis binnen. Acht uur moest ik eigenlijk bloedprikken. Ik heb mijn formulieren ingeleverd maar zit nog steeds te wachten. Wat niet goed uitkomt omdat we om tien voor negen een afspraak hebben met de oncoloog en laat die nu net de bloeduitslagen nodig hebben. We zullen zien hoe het gaat verlopen....

Vijf over half negen, net toch maar naar het kamertje voor bloedprikken gelopen. Ze wilde me net roepen. Kreeg eerst min of meer te horen dat ik anderhalf uur van tevoren aanwezig moest zijn... Ik gaf aan dat ik er om vijf over acht was en dat ik op mijn afspraken formulier had staan dat ik acht bloed moest prikken. Pfff, hier heb ik vooral nu zo geen zin in. Direct ook aangegeven dat Chris al meerdere keren heeft gevraagd of ze ons niet zo vroeg willen zetten. Hij zit als eerste met mij (niet te genieten en op gang te kregen voor acht uur) in de auto, dan zitten we altijd in de drukte. Er zijn heel veel mensen hier die in de buurt wonen, wellicht dat die eerder kunnen. De bloedafname mevrouw was het daar wel mee eens maar gaf ook aan dat we het beter bij de balie oncologie konden afspreken omdat het dagcentrum er niet echt rekening mee houdt.

Zo afspraak oncoloog net achter de rug. Paar vragen gesteld die ik wilde stellen. Ook de vraag gesteld of ik ooit nog een PET-scan krijg. Deze geeft totaaloverzicht actieve tumoren. Deze krijg ik niet meer, het heeft geen meerwaarde. De CT-scan van nu geeft groei, stabiel of krimp aan en dat is het enige wat van belang is. Weg gaat het namelijk nooit en beter wordt het ook niet, en dan toch ondanks dat je weet dat je al heel ver bent gekomen en al veel extra tijd hebt gekregen en het nog redelijk goed gaat, komt zo'n antwoord op de één of andere manier hard aan. Waarom eigenlijk? Geen idee, ik denk dat ik stiekem (en ik niet alleen) denk dat ik de dans wel ontspring. Tegen beter weten in uiteraard maar, hoop doet leven. Helaas is hoop dus geen garantie! Nu weer terug in de rode kamer aan het wachten op het infuus. Dit staat om tien uur gepland. In de rode kamer is het hysterisch druk, geen goede combi zo vroeg uit de veren en dan hier van die mensen die in een kudde ronddrentelen omdat ze op één of andere groepsfoto moeten. Hier 'off all places' de rode kamer. Ik heb er natuurlijk weer mijn eigen beeldvorming bij. Waardoor ik toch een lach op mijn gezicht krijg 😊.

Inmiddels is het alweer half zeven en zijn we alweer even thuis Om half één waren we klaar in het ziekenhuis. Het liep allemaal goed en vlotjes, infuus ging in één keer goed en gelukkig lag ik in kamer drie in plaats van één. Ik weet niet of ik dit al een keer heb gezegd maar kamer één is de eerste (grote) behandelkamer in het dagcentrum. Als je het dagcentrum binnenkomt is het ook gelijk de kamer aan je linkerhand waar je zo naar binnen kijkt. Ik denk dat ik er daarom een 'hekel' aan heb, ik zie het als een etalage van ellende 😊. Maar goed kamer drie is meer dan oké. Na een tijdje kwam er een 'nieuwe' patiënt binnen, een jong meisje/ vrouw van 26 jaar. Kijk en daar ben ik dan helemaal van onder de indruk. Zo jong, ze heeft een vorm van leukemie-achtige kanker en krijgt twee jaar intensieve behandeling. Gelukkig met een goede prognose. We hebben even zitten kletsen ook met haar moeder. En als je het dan weleens hebt over het feit dat je denkt dat je alles hebt gehad, dit gezin kent echt zware tijden eerst haar vader (moeder haar man) verloren en dan zo'n ernstige ziekte... We zeggen meestal gemakkelijk na zware tijden komen goede tijden maar door zo'n situaties klinkt dat opeens niet meer reëel. Ik hoop dat ze de kracht hebben om toch positief te blijven en te genieten van de kleine dingen. Maar dat zit wel goed volgens mij, want toen ze klaar was met haar behandeling ging ze lekker met moeders mee naar huis om samen gezellig een lunch te maken. Een bijzondere familie, ik hoop dat ik ze vaker zal zien!

Nadat we thuiskwamen hebben we gegeten en ben ik naar bed gegaan, om half vijf maakte Chris me wakker en heb ik samen de paarden mee binnen gezet. Nu is Chris weer wat in de tuin rommelen en zit ik binnen en maak ik me zorgen over de toekomst. Ik dacht namelijk dat ik alles goed geregeld had, wat op papier ook zo is. Maar om een paar minuten over vijf kreeg ik een mailtje van de accountant.... Het blijft namelijk maar rommelen over hoe het nu wettelijk zou moeten zijn.... Echt zó klaar mee! En ook hier geldt weer ik heb me goed laten inlichten en ingedekt en toch probeert men op alle mogelijk wijze anders te doen. We zien het wel... We gaan nog steeds voor een positieve uitkomst (we is alleen me 😊). Eén ding weet ik wel zorg dat je alles goed op papier hebt, en niet op één plaats maar het liefst twee!

Vergeet ik bijna helemaal te zeggen dat we zondag hier een spontane fotoshoot hebben gehad met de paardjes, mooi weer en de mooie bloesemboom! Dus dat was heel top! Toch het weekend wat zo anders was voorgesteld positief kunnen afsluiten!

Fijne avond.

PS Vanavond belde mijn oude 'eigen' oncoloog!!!! Yeah, ik mag weer terug naar hem hij is weer aan het werk. Wel even de gemaakte afspraken op het dagcentrum nog volmaken maar dat is top nieuws!!