Het zit er weer in.....

Daar ben ik weer, na een aantal dagen te schitteren door afwezigheid 😊. Hoe gaat het is natuurlijk de 'main-question' en gelukkig kan ik zeggen het gaat steeds beter. Ik ben nog wel regelmatig draaierig maar de constante duizeligheid is er niet meer. Gisterennacht goed geslapen. Uiteraard wel om kwart over drie door Terror wakker gemaakt. Om de een of andere manier moet hij midden in de nacht echt even rampetampen en sabbelen. Omdat ik nog steeds zo duizelig was ben ik niet naar beneden gegaan, hoewel ik Poes buiten al hoorde miauwen leek het me beter om boven te blijven. Hé, goed hè ik leer gewoon steeds nog dingen erbij! Dus na een plasje getracht Terror in de kattenkamer te doen, wat niet lukte omdat hij heel lief mee naar binnen liep en vervolgens ook heel lief weer mee naar buiten liep. En gezien zijn jeugdige leeftijd en zonder mankementen is hij werkelijk een heel stuk sneller.... Gelukkig moest Chris ook plassen en die had hem gewoon zo in de kamer. En het rare is dat hij het helemaal niet erg vind daar te zitten, zodra hij daar zit is hij stil en gaat verder slapen... tot een uur of zeven. Maar zoals gewoonlijk dwaal ik weer heerlijk af het ging erom dat ik goed geslapen had, want nadat Rolex (Terror) lekker in zijn kamer was sliep ik eigenlijk direct weer verder. Dit in tegenstelling tot Chris die vervolgens wakker lag..

De hele dag heb ik verder op bed gelegen, slapen, huilen, zielig zijn en voorzichtig wat televisiegekeken om vervolgens weer in slaap te vallen. Om een uur of drie kwam Chris "gezellig" bij mij een film kijken. Nou, in plaats van een feel good film was het een waargebeurd verhaal... Te weten Everest (pas op televisie vandaar nu op de Ziggo app) en hoe mooi het ook gefilmd is en hoeveel ik ook van bergen hou.. wat een stomme film (mooie film, film-technisch en stom voor mijn gemoedstoestand...huilen). Wat me denk het meest frustreerde was dat die klimmers een doel hadden en hier ook vol voor gingen maar het gewoon niet haalden... Nee, laat mij maar Disneyfilms en andere kinderfilms kijken want dit is niet iets waar ik blij van word.

Dit geschreven te hebben merk ik op dat dit toch wel een dingetje is. Want de realiteit van het leven en de bijbehorende beeldvorming (nieuws, kranten en bijvoorbeeld nu.nl) is iets wat ik de laatste maanden gewoon ontloop. En in het begin van mijn ziek zijn had ik natuurlijk het excuus dat ik niet echt meer alles hoefde te volgen, ik zou immers nog maar een tijdje te gaan hebben en dat wilde ik doen zonder alle ellende van oorlogen, uitgehongerde kindjes, natuurrampen en de al het andere wat 'gewoon' een onderdeel is van het dagelijkse bestaan. Maar na anderhalf jaar mijn ogen te hebben gesloten voor dit soort dingen moet ik toch wel weer een beetje attenter worden wil ik met gesprekken kunnen mee gaan. Want met thuis zitten en niets doen word ik ook niet wijzer.... Dus wijze les en eyeopener voor mezelf...

Inmiddels is het bijna tien over half elf en wachten we voor het gesprek met de oncoloog. Bloedprikken ging zonder problemen dus hoop ik dat deze dag ook zonder problemen zal gaan verlopen.

Zo inmiddels is het tien voor half twaalf en ik ben weer `aproved` voor het infuus! Gelijk even beetje psychisch onderhoud aan mezelf gepleegd middels de oncoloog en alles op een rijtje gezet. En ja, ik weet echt kei goed hoe het in elkaar zit. Kan het goed verwoorden, kan ook redelijk goed luisteren en overbrengen op anderen.... Maar dan... daar komt een kinkje in mijn grijze massa... Uitvoering. Meeste keren zal er op het protocol komen ... niet getoond. Dus nu net gelijk een mailtje naar de psycholoog want die heb ik toch wel harder nodig als ik zelf zou willen.

Gisteren hadden we trouwens (we is Chris en ik) een hartverzakking. Na de film gingen we de paarden binnenzetten en na de grote kwamen de kleintjes en opeens zagen we geen Lucky. Lucky moest echter wel in die wei zijn. In de hoek helemaal achterin zag ik een zwarte hoop liggen, werkelijk wat er toen door me heen ging.. Pfff echt niet fijn. Chris rende naar achteren (ook zichtbaar aangedaan). Ik durfde niet meer te kijken en liep aan, ik riep "alleen is hij dood?". Helemaal in tranen, misselijk door de schik en niet in staat om verder te denken. Chris riep gelukkig dat Lucky inderdaad achter in de wei lag en dat hij Chris lag aan te kijken. Toen hij in de buurt was stond hij op en wandelde (op zijn eigen kromme beentjes) naar stal. Pfff, allebei waren we van slag. Lucky, onze kleine stoere eigenwijze man. Hij heeft al zoveel doorstaan en hij heeft nog de meerderheid aan goede dagen maar het blijft altijd de vraag hoe lang nog....

Inmiddels is het net 6 uur geweest en ben ik net wakker (dankzij een irritante vlieg maar ala het is ook een mooie tijd 😊). In het ziekenhuis is het verder vandaag allemaal heel snel en soepel verlopen. Gelukkig geen incidentjes of rariteiten 😊. We waren om twee uur thuis en dat is echt vroeg voor een 'dagje levenselixer'. Thuisgekomen direct naar bed gegaan, ik was echt zo moe. De ritten van en naar het ziekenhuis waren niet dramatisch door dat gedoe in mijn hoofd met het virus, dus ogen dicht gehad. Gelukkig niet kwijlend tegen het raam in slaap gevallen en daarbij net op tijd voor de juiste afslag mijn ogen even opengedaan zodat ik kon zeuren (kampioen in) om een iced frappé witte chocolade framboos! Hé en dat gewoon is gewoon de naam voor een drankje bij de Mac!

Nog even een bedankje voor alle lieve berichtjes, appjes en mailtjes dit maakt alles zoveel dragelijker! En helpt echt om de zon te blijven zien! Many thanks. Ik zeg op naar een goed weekend!

Fijn weekend.