Home sweet home....

03-12-2017

Er is geen einde aan het laatste einde, er is alleen een eeuwig nieuw begin.

Het is 3 uur in de nacht de derde van december en nieuws wat zo´n drieënhalf uur geleden bekend werd sloeg in als een bom bij velen uit de paardenwereld. Arthur Kleijwegt is overleden door hartfalen. Ik zat op de wc met krampen en had mijn telefoon bij om wat te doen te hebben toen ik het las... Een buitengewoon lieve man, vader en persoon voor velen. Gewoon in één keer uit het leven genomen. Dit soort zaken hakt er altijd zo enorm in. Allereerst sta je uiteraard stil bij de vrouw en kinderen, de nabestaanden zijn dierbaren, familie, vrienden noem maar op. En na deze gedachte de angst, juist de angst die we niet moeten hebben we moeten leven alsof iedere dag de laatste is. Genieten van de kleine dingen en daar genoegen mee nemen, altijd elkaar gedag zeggen, nooit weggaan zonder groet of zoen, wie het nu niet doet zal het wellicht nooit meer kunnen doen. Zo bizar maar zo waar dat blijkt maar weer. En ondanks dat ik weet dat ik die enorme klote ziekte heb, ik ben bevoorrecht. Ik kan afscheid nemen, en mijn naasten ook. Tuurlijk ongelooflijk moeilijk en zwaar, maar als ik dit vandaag zo mee krijg dan ben ik dankbaar dat het zo verloopt en dat klinkt heel bizar uit mijn mond. Maar geloof me ik meen het. En wat een verdriet we ook kennen om geen kinderen te hebben, zo blij nu te zijn om deze niet vroeg alleen te moeten laten. Die kinderen zijn gewoon van het één op andere moment hun papa kwijt. Bah, ik heb het er echt moeilijk mee. Denk de hele tijd aan de familie, en wens hun alle kracht, sterkte en liefde toe. Gisterenavond kwam ik op Facebook al een berichtje tegen wat me van slag maakte. Een meisje (destijds dan) waar ik lang geleden stage mee heb gelopen in Ermelo is overleden aan de gevolgen van kanker. Ik denk dat ze iets ouder was als ik, overleden. En dan nu weer een jonge man, geweldige vader voor zijn dochters en man voor zijn vrouw. Het is echt ongelooflijk. En dan besef je eens en temeer dat we moeten genieten, van alles en ieder moment wat we kunnen. We doen het vast allemaal te weinig maar het blijkt maar weer, neem er de tijd voor.... Zeg wat vaker dat je van je naasten houd, geniet van de zonnestralen door de wolken, een glinsterende regendruppel op een blad. En nog meer waardeer wat je hebt. Ik heb natuurlijk toen ik begin dertig was een herseninfarct gehad. Toen ik die week in het ziekenhuis lag, wist ik het zeker ik ging meer genieten, meer dingen doen met mijn naasten. Maar uiteindelijk ben je na een dikke week weer aan het werk en verval je (ik tenminste) in je oude ritme. En geloof me daar is niets mis mee want ik hield van mijn werk en mis het nog steeds maar toch... ik veranderde niet eerste half jaar wel en dan beleef je alles wat intenser maar snel genoeg vervaagd dat. En werd ik weer harder en ontevreden. Dan gebeurde er weer iets en dan besef je het weer even. Maar gelukkig is het hiervoor nooit te laat. En dat ik veeleisend ben is ook niet per definitie slecht maar dat doordrammen om doelen te bereiken ten kosten van veel andere zaken. Ja, dat is gewoon niet zo handig. Maar ook hiervoor geldt gelukkig nog niet te laat. Eergisteren kreeg een goede vriend een tia... en ook dat is een druk bezet mannetje maar laat alstublieft ook het besef daar zijn geniet met volle teugen van die momenten waarop het kan. Zo simpel als ze lijken, samen wakker worden.. heel normaal maar toch echt een gift.

Het is inmiddels kwart over drie en ik mijn hoofd tolde helemaal van alle gedachten en emoties. In dat geval helpt dit dagboek me mijn hoofd te legen op een bepaalde manier. Gisteren was een geweldige dag. In de ochtend wakker geworden van de buikpijn maar na badkamer bezoek en morfine was dit weg. Toen nog even lekker geslapen. Op het gemakje aangekleed en samen met Nico ontbeten in de "kapel". Daarna lekker gedoucht haartjes gefohnd en toen waren Jos en de inmiddels met de trein aangekomen Denise er om mij op te halen voor een lekker dagje weer. Om ongeveer half twaalf waren we op de Goubergh en hebben weer genoten van vooral de jeugd! Fantastisch voor de meesten, soms wat teleurstellend maar hé, ze rijden er maar wel! Dus ik vind ze knap! Daphne reed haar waanzinnige Cupi naar een schitterende overwinning en wist de frisse energieke man goed rond te sturen. Bij de ponies werd er ook hard gestreden voor podium plaatsen en in de avond bij de laatste rubriek van de dag was er een schitterende derde plaats voor Lisan (had bij mij echt op twee gestaan sorry juryleden ik was het hier echt niet mee eens) Maxime terechte winnares wat een mooie proef met zwarte beauty Bailey. Kortom genoten. Ook het eten was weer voortreffelijk met zelf heerlijke groene asperges (love it) en overige zaligheden.. Om over de toetjes nog maar even te zwijgen.... Ik kan nu maar beter niet aan al die lekkere dingen denken want thuis kan ik naar beneden en de koelkast of de voorraadkast in maar hier... is een minibar met één luizige half bevroren Mars en één doosje Pringels wat op dit moment staat te krijsen in de kast... pak mij, pak mij dan... Nee, niet doen! Ik ga er niet aan toegeven, het liefst vreet ik me nu van alle spanningen helemaal vol.. Maar a. dat kan hier niet en b. al zou het kunnen zou het helpen... NOPE, dus gewoon normaal doen!

Inmiddels is het half vier morgen staat er weer een volle dag op het programma. Ik ben echt super gelukkig dat ik deze dagen die al geweest zijn ZO goed zijn verlopen, echt ongelooflijk! Ik heb echt wel wat probleempjes gehad maar niets in vergelijking met hoe het thuis laatste weken ging. Dus echt fantastisch en dan ook nog fantastische sport! Daar doen we het voor. Helaas dan de slechte berichten nu, maar ik probeer te focussen op wat goed is en hoop dat ik anderen ook kan inspireren te genieten van kleine en grote dingen en daar ook dankbaar voor te zijn. Dus laptop uit, tv uit en toch proberen een paar uur te slapen. 

Onderweg terug naar huis. Vier dagen geweldig genoten, en niet veel last (ik zeg bijna niet) gehad van mijn buik. Na de rotte nacht met veel draaiende radertjes in mijn hoofd vanmorgen negen uur opgestaan. Samen met Denise lekker ontbeten, in rap tempo, we werden immers 15 minuten later opgehaald door Pat om naar de kür op muziek van de ponies te kijken. Gevolgt door de junioren kür die Daph super won, met een wederom in volledige harmonieuze proef met Cupido. Ongelooflijk knap! En daarna de kür en tevens de laatste proef van het weekend van de youngriders. Waarbij Lina knap eon en Lisan super tweede werd! Waanzinnig goed gereden allemaal. Het gesprek van de dag was veelal over het overlijden van Arthur, iedereen stond en staat versteld hoe abrupt, moeilijk en nietsontziend het leven kan eindigen...
Dadelijk weer lekker thuis bij mijn mannetje en diertjes en ouders. Blijft toch altijd héél fijn om naar huistw gaan, ongeacht waar en hoelang je bent weggeweest en dat laten we maar zeggen is een heel goed teken!
Fijne avond nog