Hoofdpijn en meer....

07-11-2020

Onderschat nooit de kracht van goedemorgen berichtjes, sorry zeggen en complimentjes geven.

Aldus VoorPositiviteit op Twitter. Persoonlijk vind ik dat deze lijst veel langer kan en het allerbelangrijkste (voor mij in ieder geval) is het zeggen van houdoe, doei, dag, toedeloe of what in the name dan ook! Want een ander heel belangrijke les leert ons immers: ,Ga nooit weg zonder te groeten, ga nooit heen zonder een zoen. Wie het noodlot zal ontmoeten kan het morgen niet meer doen.

Zaterdag 7 november 2020 en wauw wat een schitterend weer was het vandaag. Sowieso was het de afgelopen dagen mooi, heerlijk vind ik dat de koude ochtenden met heldere luchten. Ik moet eerlijk zeggen dat ik na het eten meestal terug naar bed ga maar gelukkig krijg ik er wel een glimp van mee!

Tja laten we het eerst hebben hoe de week voorbij is gegaan na de deceptie van vorige week... Vorige week vrijdag zijn we naar Maastricht geweest voor de CT-scan en bloedprikken. Ik moet zeggen dat het in het ziekenhuis toch redelijk wat mensen waren, meer als de laatste keer in ieder geval. Ook was de verbouwing van de wachtruimte op radiologie klaar. Ik moet zeggen het ziet er top uit, zet er een paar tafels en stoelen neer wat kaarsjes en je kunt er dineren! Kortom het is er best warm ingericht wat toch een comfortabel gevoel geeft. Omdat er 2 spoed patiënten tussendoor kwamen moesten we iets langer wachten dan normaal. Maar dan nog langer als 15 minuten is het echt niet geweest. Ik zit in de wachtkamer altijd hele verhalen bij de mensen die ik zie zitten te maken daardoor ben ik al vaker op het idee gekomen een boek te schrijven. Titel De Wachtkamer en dan het wel en wee achter de mensen die er komen en gaan. De één voor een kleinigheidje de ander voor iets levensbedreigend. En dan de levens achter de ziekenhuis deur, immers ieder huisje heeft zijn eigen kruisje. Tjesus wat een gezegdes zo op de zaterdagavond!

Maar ik dwaal weer lekker af... toen ik werd geroepen kon ik direct door ik weet inmiddels dat het onhandig is als ik een bh aan doe of een broek met een rits. Dus ga ik altijd in een joggingbroek en een trui. Uiteraard wel een hemd met borstondersteuning want dat gewiebel van die twee onder mijn kin als ik loop... nee daar ben ik niet zo dol op. Dus plaatsgenomen op de tafel en het infuus moest erin. Zoals altijd vragen ze dan welke arm het makkelijkst te prikken is. Dit keer hield ik wijs mijn mond. Het lukte niet in 1 keer natuurlijk. Eerst probeerde de verpleger nog wat heen en weer te steken maar ik zei al snel dat dat geen zin had bij mij. Gelukkig ging het in de andere arm in 1 keer goed. Na de CT nog even bloedprikken. Normaal lopen we dan naar de Maastro (oncologie gedeelte) echter nu vond ik het slim om naar de reguliere bloedafname te gaan. Foute keuze achteraf. Want we kwamen in een heuse mensenfile. En geen weg terug omdat er direct ook mensen achter ons stonden. Door en voor de Corona is er een soort sluis gemaakt eenrichtingsverkeer, nou en dat duurde echt 20 minuten voor we daar doorheen waren. Gelukkig mocht ik direct plaats nemen, iets in het kader van ieder nadeel heeft zijn voordeel. Daarna naar huis en direct nadat we de paarden naar buiten hadden gedaan naar bed.

Dat weekend hadden we een logee in huis, stoere Wendy. Die ons een paar daagjes gezelschap hield. Zondag begon de hoofdpijn weer en die is eigenlijk alleen maar blijven hangen. De ene keer een zeurderige hoofdpijn en de andere keer overgaand in hevige migraine. Dit is zo ongelooflijk klote. De enorme pijn, de misselijkheid, het gedraai in je hoofd. Stilliggen is naar maar op zijn en bewegen maakt het vooral niet beter... Soms helpen de smelttabletten wel en soms ook echt niet. En dan is het moeilijk om kalm te blijven maar helaas is dat het enige wat er dan mogelijk is, oké op huilen na dan. Maandag was ons Dieseltje koliekerig, wat gelukkig snel weer wegtrok. Dinsdag stond de Endodontoloog op de agenda. Ik natuurlijk onwijs zenuwachtig. Eenmaal in de stoel was ik weer aan het planken (goed voor de spieren) en tot 4 x toe veerde ik uit de stoel overeind omdat ik dacht dat ie klaar was met onderzoeken. Chris lag in een deuk, conclusie is dat er een gaatje zit in de achterste kies en een lekkage in de kies die de Endodontoloog behandeld heeft. Een röntgenfoto wees uit dat er tussen de wortels in nog een soort van irritatie zit maar omdat ik er niet heel veel last van heb en er anders alleen nog de mogelijkheid is tot het trekken van de kies hebben we besloten dat de tandarts de kies na het vullen van de andere kies (volgen jullie het nog...) weer netjes dicht maakt. Oké dan, doei... zoefffff naar de lift en op naar huis.

Die woensdag moesten we (Denise en ik) met Fayenne naar de dierenkliniek voor een kreupelheidsonderzoek. Helaas was de oorzaak niet geheel duidelijk op de röntgenfoto's waardoor besloten werd een MRI te doen. Dit ging niet dezelfde dag waardoor Fayenne een paar dagen uit logeren is.

Donderdag moest ik eigenlijk naar de Podoloog alleen heeft Chris die afgebeld omdat ik met enorme hoofdpijn op bed lag. Vrijdags heb ik eigenlijk ook alleen maar op bed gelegen. Vanmorgen leek het gelukkig wat beter waardoor ik het paardenvrachtwagentje dat ik had geleend kon omruilen weer voor onze auto en daarna nog even langs Fayen om te tutten en te stappen. Uiteraard was die alles weer te veel van het goede en eindigde ik weer op bed... het begint gewoon saai te worden.... Gelukkig is het dus buiten heerlijk waardoor ik die momentjes dat ik buiten ben volop geniet. Adem in... adem uit.....

Fijn weekend

Oh, ik vergeet helemaal het verhaal van het tuchtcollege... maar daar kom ik in een volgend blog vast wel op terug.... :)