How to stand up and move foreward.....
Er zijn van die momenten dat je er een streep onder moet zetten en de nare gebeurtenissen achter je moet laten. 'Het is genoeg geweest. Vanaf nu kijk ik vooruit.'
Tja, mooie citaten oftewel quotes die je heel duidelijk een mooie schop onder je kont geven in het dagelijkse leven. Echter in het "echte" leven zijn sommige dingen niet zo eenvoudig als een streep onder te zetten.
Afgelopen dagen waren nog steeds een wirwar van emoties, vermoeidheid en pijntjes en de zaterdag stond geheel in het teken van het afscheid van een veel te jonge mooie knappe lieve vrouw. Het was een hele drukke crematie en hoewel die dingen nooit hardop zullen worden uitgesproken vind ik dat toch altijd wel een beetje een afspiegeling van het feit of iemand al dan niet geliefd is geweest. Wellicht denken sommige mensen hier anders over maar in mijn "hoofd" is dat toch wel een beetje zo. In dit geval een overduidelijke situatie. Een hele mooie gedenkdienst in het teken van het leven van Desirée. En terwijl ik daar zat speelden er zoveel gedachten door mijn hoofd. Mijn hart ging uit naar vooral de moeder, hoe zwaar moet het zijn je eigen vlees en bloed te laten gaan. Bij het afscheid zei ze me ook 'ik kan haar nog niet laten gaan' en wat moet je dan zeggen? Ik antwoorde dat dat ook niet hoefde, ze zit immers altijd in je hart. Maar hoe waardeloos zijn die woorden, feit blijft dat daar een kist staat met het lichaam van haar dochter. De immense pijn voor diegene die haar zo naast staan is zo tastbaar. Ikzelf herdenk in de uitvaarten die ik heb meegemaakt ook diegene die ik verloren ben, hierdoor is het verdriet vaak nog tastbaarder. Ik keek van de foto's op het scherm, naar de moeder weer naar de kist en vervolgens naar Chris naast mij. De tranen stromen onophoudelijk uit mijn ooghoeken en ik zie dat Chris ook op veel momenten niet zo goed weet wat hij met zijn gevoelens aan moet. Op het nummer Sound of Silence breekt ook hij. Een kneepje in elkaars hand is genoeg, allebei weten we dat dit ook op mijn "playlist" staat voor de eventuele uitvaart. Tjesus, wat een bizarre situatie is het toch waar we in leven..... Uit de diepste grond van mijn hart lieve Dees rust zacht....
Gisteren na thuiskomst ben ik eigenlijk direct naar bed gegaan, heb niet meer gegeten en was moe net een leeggelopen ballon. Geen enkele veerkracht meer in mijn lichaam. Gelukkig was daar Mandy waardoor ik op bed met mijn gedachten toch een beetje afdwaalde van die diepe duistere kant waar ik mezelf op dat moment bevond. Op dit soort momenten vind ik het heel moeilijk mezelf te herpakken en te denken 'ik heb geluk en ben dankbaar dat ik hier nog mag zijn!'. Maar na een nacht gevuld met tv kijken en de laatste hoofstukken uit mijn nieuwe boek te lezen viel ik dan eindelijk rond half vier in een diepe slaap. Half tien heb ik mijn medicijnen genomen en Paracetamol de hoofdpijn van al die dagen is vandaag helaas nog nadrukkelijk aanwezig. Om een uur of één ben ik naar 'de buren' geweest omdat daar Max (kindje van Coco en Diesel en hier geboren) en Fie daar komen wonen. Na een goed leven op de kleigrond komen ze nu verder leven op de zand en leemgrond en ook nog eens dichtbij. Voor de vorige lieve eigenaresse ook een moeilijke beslissing zo zie je maar dat ieder huisje zijn eigen kruisje heeft en iedereen zijn eigen portie moeilijkheden en verdrietjes kent. De manier waarop we hiermee dealen bepaald de rest van ons leven.
Dus kop erop (uitspraak Gonnie 😊) en gaan!
Fijne avond