Hysterische woedeaanvallen.....

Lief hoofd, lieve gedachten. Als ik naar bed ga, is het fijn als jullie gaan slapen. Dan kan ik dat namelijk ook....

Wauw ik ben nog perplext van de woedeaanvallen die ik vandaag heb gehad. Twee om precies te zijn. Gewoon out of the blue. In alle hevigheid mezelf niet eens realiserend dat ik de eerste keer gewoon echt als een gestoord wijf (geen andere benaming voor) bij de Welkoop op het parkeerterrein stond te krijsen. De reden waarom was niet helemaal 'out of the blue' we (Chris en ik) hadden de aanhanger achter de auto van mijn vader om zaagsel te gaan halen, zogezegd zo gedaan. Maar het voer was ook allemaal bijna op dus aansluitend door naar de Welkoop. Met de aanhanger is het daar natuurlijk niet heel handig dus had Chris, gewoon heel netjes, langs het hek geparkeerd zodat iedereen er nog langs kon. Toen we terug naar de auto liepen zagen we dat er een vrachtwagen achteruit in was gereden om de containers te legen. Oké, daar hadden we niet echt rekening mee gehouden maar zelfs dan was er nog ruimte genoeg. Auto volgeladen en ik loop terug om het wagentje naar voren te brengen. Kom ik om de hoek en zit de man van de vrachtwagen te snauwen tegen Chris en bleek dat hij de vrachtwagen persé voor ons wilde wegrijden. Dus Chris reed zeg maar weg en hij perste nog net de vrachtwagen ertussen zodat Chris schrok en op de rem moest staan. Dus Chris toetert van 'hallo, let eens op' en als reactie daarop zette de man de vrachtwagen als een dolle achteruit. Toen kwam ik de hoek om en hoorde alleen maar schreeuwen. Chris om te vragen (hetzij geïrriteerd) waar het op sloeg en of hij niet kon uitkijken en de vrachtwagenchauffeur dat wij daar al niet hadden mogen staan, dat we moesten opdonderen met onze kutbak... kortom gewoon wat een gezeik tussen twee volwassen mannen.... Die vrachtwagenchauffeur provoceerde nog even lekker door voor de auto te gaan staan en doordat Chris liep te mopperen zei hij 'oh, nou laat ik hem wel gewoon even zo staan.' En toen knapte er iets in mijn hoofd. Volgens mij hebben ze me in Meijel horen krijsen. 'Doe niet zo verschrikkelijk kinderachtig, Jezus je lijkt wel een klein kind' krijsde ik naar die lul in die wa en naar Chris 'Hou nou gewoon je mond (erger nog ik zei bek) en laat die vent.' De man was wel geschrokken volgens mij van mijn hysterisch gekrijs want hij reed gelijk weg. In de garage erlangs stonden volgens mij een paar mannen te kijken, maar daar durfde ik niet meer heen te kijken dus ik hoofd naar beneden en naast Chris in de auto gestapt. Die was natuurlijk pissig op mij. Oké, ik had dat ook niet zo moeten zeggen. Maar ik was uiteraard ook kwaad op hem, waarom moet je in godsnaam tegen zulke mensen ingaan? Laat ze toch... inmiddels was ik in een enorme huilbui gestort die gewoon tot aan het uitladen van het zaagsel duurde. Enerzijds luchtte het wel op maar ik was bekaf erna. Dus geslapen en daarna eruit om te eten. Na het eten hebben Chris en ik de merries achter weer terug naar hun eigen weide gedaan. Ik moest nog even een foto printen van de nieuwe pony en in het nieuw gekochte lijstje doen.  Althans zo was de bedoeling, die foto die ik moest afdrukken kwam van facebook van de nieuwe pony.. Dus compter aan, en die ging niet aan....Nou, daar ging ik weer helemaal over de rooie. Ik heb gevloekt, gesmeten, geslagen met mijn muis en dat allemaal alleen maar omdat niets maar dan ook niets op het kantoor het deed... Fotoprinter, geen koppeling mogelijk. Grote PC, niet aan te krijgen. Na een hele tijd, zonder overdrijven 15 minuten, eindelijk beginscherm om vervolgens geen programma's geopend te krijgen. En dan ben je mij en heb je geen geduld en klik je overal maar heel vaak op in de hoop dat beter wordt. Wat het uiteraard niet word.... Oh, als ik er nog aan denk gaat mijn bloed weer koken...What a waist of energy....

Dus wat is er in godsnaam met me aan de hand? Tuurlijk heb ik altijd wel een kort lontje maar ik was echt obstinaat! Na de boosheid ook de huilbui weer waarbij ik echt hartverscheurend snik...het zou het goed doen in een film....echt! Uiteraard gaat dat gepaard met een lichte vorm van hyperventilatie en allemaal eigenlijk om helemaal niets! Om acht uur heb ik opgebeld of we nog konden komen en zijn we toch maar gegaan. Maar nu zijn we net thuis en vraag ik me toch wel af waar dit ineens vandaan komt. Ik was echt in beide gevallen furieus en onredelijk, tja dat is achteraf makkelijk om aan te geven maar het moment was heftig.... Ik zit er gewoon denk even echt door. Gelukkig heb ik volgende week weer een afspraak met de psycholoog... dat heeft gewoon te lang geduurd 😊.

En terwijl ik dit typ hoor ik op stal een grote knal. Ik weet dat dat Kaat is die is altijd boos als er een pony losloopt. Dus camera gekeken ja hoor, Bas ontsnapt... die stond lekker het hooi bij happy (die niet zo snel eet) op te eten....

Op stal zagen we trouwens weer één kuiken wat uit het hok buiten ontsnapt is en iedere nacht op stal bivakkeert.. Houdini it is, we hebben nog steeds geen idee waar hij eruit gaat en het stomme is morgenochtend gaat hij er ook zelf weer in....bijzonder toch!

Het is nu echt al laat, kwart voor elf dus ik ga slapen. Geen leuk stukje maar eerder een bron van frustratie en boosheid. Echt er zit (en nog steeds) zoveel boosheid in me, brrrr wordt bijna bang van mezelf...

Voor jullie fijne avond.