Ik wil zon....

We must let go of the life we have planned, so as to accept the one that is waiting for us.

En zo is het met maar net! Vannacht een hele goede nacht gehad twee keer wakker om slechts een plasje te doen, dus dat is fijn. En gezien ik lief en leed met jullie deel en jullie ook alle shit-verhalen al gehoord hebben, hier een nieuwtje (dirty details)... Ik heb gisterenavond voor het eerst sinds maanden weer een "normaal" uitwerpsel gehad. En dit is echt wel vreemd zo ineens weer, allereerst omdat het met een hoop inspanning moet gebeuren daar waar het de laatste maanden gewoon geloosd werd. Helaas wel gepaard met de gebruikelijke buikpijnen, maar hé je kunt niet alles hebben. Vanmorgen wederom het zelfde een goed gevormde keutel echter gevolgd door heftige diarree. Maar ik bekijk het toch maar van de positieve kant. Chris en ik maakten er weleens grapjes over of ik "ooit" nog eens normale ontlasting zou hebben, beide dachten dat dit zeer waarschijnlijk niet zou gaan gebeuren en zie..... it happend! Dus het kan vriezen het kan dooien, we hebben totaal geen invloed op "ons pad". Het enige wat we kunnen is het beste maken van de situaties die op onze weg komen!

Vanmorgen rond half elf opgestaan en naar buiten Chris helpen om de stormschade op te ruimen. Vroeger was ik sterk en kon echt veel, en dat wilde ik vandaag ook... Maar dat is er niet meer, ik heb een paar keer met takken lopen sjouwen maar moest iedere keer even stoppen om bij te komen. Maar af en toe was het zonnetje daar, of Poes sprong van boom naar boom (ze heeft in tien minuten in negen bomen geklommen), Tom die bij de stal stond te miauwen omdat hij niet verder wilde lopen vanwege natte voeten, Suka die iedere keer een knuffel kwam halen, Chris die af en toe gewoon een klein gebaar gaf oh ja en het heeft NIET geregend! Dus al met al lekker bezig geweest. En ja, ik heb ook meerdere keren een traantje gelaten op iets wat naar waarschijnlijkheid niet meer terugkomt. Ik ben de laatste dagen down, nadat we donderdag met spoed naar de EHBO moesten ben ik lichtelijk ingestort. Het is zo frustrerend die onwetendheid, die angsten die pijnen en waarvoor? Ik weet dat het niet zo door zal gaan, er komt een keer dat het niet goed afloopt, waarom al die moeite al die pijn? En toen dacht ik aan mijn ontlasting, na maanden was die daar ook opeens weer! Dit had ik (wij) ook nooit en te nimmer meer verwacht! Ik denk iedere keer dat dit zo verder gaat en steeds wat slechter ,maar wie zegt dat dat zo is? Ik zit middenin in mega zware therapieën, mijn lichaam vecht niet alleen tegen de kanker, maar ook tegen zichzelf, tegen de kuren en god weet nog wat meer! Dus af en toe janken lucht op, angst heeft ieder mens maar we weten allemaal dat het een slechte raadgever is, dus "opzouten", ben ik moe dan moet ik me eraan over leren geven en na het rusten gewoon weer door, en het enige wat ik niet in de hand heb is de zon... en ik weet zeker dat ik die nu heel hard nodig heb. Maar ook daar zijn oplossingen voor dus... ga ik vrijdag toch nog maar eens met de oncoloog praten of we niet een paar daagjes vitamine E ergens morgen opdoen!

Na het eten (lunch) wilde ik eigenlijk nog gaan bladblazen, maar ik ben naar bed gegaan ik kon niet meer hoe graag ik ook wilde. Op bed het ik gerust, een filmpje gekeken en gewoon lekker toegegeven aan het niets doen. Het is zoals het is, en ik moet zelf zorgen dat het zonnetje in mijn bolletje (nou ja bol) weer gaat schijnen, met of zonder hulp van de echte!

Maken we ook nog grappige dingen mee, tuurlijk maar door mijn negatieve houding lijkt het wel één donker gat dus hier zijn een paar bloopers van het leven aan de Heibloem:

Poes maakte een sprong naar een beestje, echter wist niet dat het in de vijver was...
Zaterdag in een enorme hoosbui deden we de paarden naar binnen, alleen die dachten er anders over.... Coco heeft tien minuten lopen rennen in de tuinen... en of we nog niet zeiknat genoeg waren deed Lucky het nog eens precies zo over...
Kaatje goed lijkt te gaan, en opeens heeft ontdekt dat ze kan steigeren..
Ik die heel stoer een grote tak in de kuil (water overstort) wil gooien (over een hek van één meter zeventig) waarbij ik mijn hand omhoog hef en de tak breekt zodat ik tien centimeter tak gooide en de rest gewoon naast me neerviel..
We spareribs besteld hadden en deze na anderhalf uur er nog niet waren, het zou een uurtje duren (het meisje aan de telefoon waarschijnlijk ook last had van mijn negatieve houding daarna)..
Ze (de pizza-boer) het wel goed met ons gemaakt hebben...
Ik mijn haar niet meer in krul laat föhnen... zo niet ik....maar toch ook weer wel...

Fijne avond!