Dag van het infuus

Maastricht inmiddels tien voor half drie en zitten we te wachten voor het infuus. We is in dit geval een andere samenstelling als "normaal". Ik ben met tante Tineke en ome Jac. Vannacht heb ik goed geslapen wel twee keer wakker (nog steeds diarree)en één keer wat langer en daarbij even toch tv aan gedaan maar daarna toch nog even lekker geslapen. Vanmorgen weer diarree, en omdat ik woensdag min of meer op mijn donder kreeg dat ik niet eerder aan de bel had getrokken. Dus vanmorgen maar een mailtje gestuurd naar oncologie. Hierop prompt een mailtje terug dat ik om tien over één bij de oncoloog moest komen. Whoaaa, nee niet weer! Duizend en één vragen en scenario's spoken door mijn hoofd. Dit is zo niet iets waarop ik zit te wachten. Maar veel tijd om verder te piekeren had ik niet. Ik moest snel de paarden buiten zetten omdat ik om tien uur een afspraak had met Marcha bij Angels of Beauty om mijn wimpergevel te laten vernieuwen. Ik heb tegenwoordig (eigenlijk altijd al gehad wanneer ik enige vorm van extensies has) de nare gewoonte om mijn nagel onder een wimpertje te zetten en ze zo één voor één lis te peuteren. Zo stom, zo onnodig maar stiekem heerlijk om te doen. En zeg nou zelf het is meer chique om dat te doen dan in je neus of oor te peuteren, toch? Maar toch wel een gevalletje "slechte" eigenschap! Dus gewoon niet meer doen! Juist. Onderweg nog een enorme aanval van waanzin ideeën. Gelukkig was daar Jos die uitlegde dat wij vrouwen nu eenmaal een chromosoompje hebben (kleintje maar) waar we af en toe een beetje op tilt slaan. We moeten dan gewoon even worden doorgeschud en te horen krijgen dat we even rustig aan moeten doen. Rampscenario's hadden en hebben gewoon geen zin! Ik moest inderdaad maar aan dingen denken die er toe doen, wat trekken we morgen bijvoorbeeld aan! En toen ik ophing, ging het inderdaad beter. Iets voor elf klaar even snel kittenvoer halen en door naar huis. Half twaalf thuis, omkleden, familie optrommelen en op naar Maastricht. Het begon lekker (sarcastisch bedoeld), zonder enige vorm van 'deze weg is tijdelijk afgesloten' te zijn, sperren ze gewoon de weg naar n279 af. nee, we konden er niet langs, en ja het zou wel even duren. Uiteraard een paar woorden vuil gemaakt dat het zo dus niet moet, maar tegen dovemans oren... uiteraard. Dus om draaien, iets wat moeilijkere opgave op een smal weggetje met greppels links en rechts en een redelijk grote auto. Maar ome Jac en ik werken als perfect team en binnen no time hadden wij de auto omgedraaid en vervolgden we de weg naar Maastricht hetzij met enige vertraging en een omweg. Lang leve op tijd vertrekken! Na enige tijd wachten mochten we naar binnen. Drs. Jansen heeft gevoeld en geluisterd en even besproken waar op te letten. En uiteindelijk toch weer groen licht! Snel op naar het restaurant want nu had ik wel even trek in een pasteitje. Dus heerlijk even wat gegeten en een power smoothy gedronken en weer op naar de "huiskamer" waar we nog steeds zitten te wachten. Net even de vredige stilte op gebutst door een keer niesen (zij die mij ooit hebben horen niezen weten hoe dit gaat ). Dus iedereen weer goed bij de les. Het is nu al bijna drie uur en wachten is ZO niet mijn sterkste kant. Tante en oom zitten een boekje te lezen en ik ....duh... zit te typen op mijn telefoon. Af en toe wat appjes tussendoor een kort gesprekje en weer verder. Van mij mogen ze nu wel bellen dat ik naar beneden kan...En om drie uur was het dan zover.... één verdieping lager. Infuus prikken op mijn rechter hand was geen succes dus nu maar een keer in de binnenkant van je ellenboog (heeft dat een naam?). Na spoelen eerste infuus erin. Ik kreeg geen pilletje dus bleef ik idioot alert. Oké, ik zal eerlijk zijn ik deed paranoia. Dus daar ging mijn innerlijke duiveltje helemaal los. En het ergste is dat dat hele grote lichaam van mij luisterde. Ik kreeg steken in mijn arm, werd licht in mijn hoofd en wilde alleen maar heel hard huilen. Maar gelukkig had ik nog een beetje steun van mijn innerlijke godin die me eraan herinnerde dat ik net nieuwe wimpers had.... dus huilen no go! Toch maar op de bel gedrukt omdat ik echt dacht dat er iets fout ging. Gelukkig waren daar mijn lieve oom en tantetje en een lieve zuster. Het was ook allemaal best spannend zo, vandaag. Tot nu toe deed ik alles en alleen maar met Chris maar die liep op dat moment als een dolle te voetballen met een plastic ballon over zijn bovenlijf . Maar toen ik zeker wist dat alles goed was, kalmeerde ik weer. Daarna ben ik even rustig gaan lezen, muziekje van ome Jac erbij en door!

Het is nu kwart voor zes en ik moet denk nog een minuut of twintig. We zitten allemaal wat te lezen. Zojuist hebben we een heerlijk kopje cup a soup van tante Tinus gekregen. Tomaat met daarbij een beschuitje. Nou, dat ging er gretig in bij ons allemaal. Het is toch wel een lange zit. Op dit moment is de hele afdeling leeg, tenminste van patiënten. Dus wij doen net als woensdag weer t licht uit.

De klok geeft nu kwart voor negen aan, toen we thuis kwamen hadden mijn ouders heerlijk het eten al klaar. Ik had voor het eerst sinds een week echt weer honger. Dus goed gegeten en nog lekker gekletst. Daarna snel even de paarden hooi gegeven, mama de stallen gedaan en nu op naar bed. Het was weer een enerverende dag zullen we maar zeggen. Maar het infuus zit er weer in, mag en kan zijn werk hopelijk goed gaan doen! Fijne avond en weekend