Jumping Amsterdam en meer...

De zon en de sterren aan het firmament... De appelvormige aarde met ons erop.... Het is groots in zijn eeuwige gedobber; ik weet niet wat het is behalve dat het groots is en dat geluk is....

That's life zullen we maar zeggen, "het" is er, maar er zijn duizenden theorieën over het ontstaan ervan. Dus is het beter om er niet teveel over na te denken daarover en gewoon genieten van al het moois. En dat heb ik afgelopen dagen zeker gedaan. Vrijdagavond nadat ik dus de hele middag had liggen slapen ben ik rond kwart over zeven richting Weert vertrokken om Josje op te halen. Eerst nog even langs de kroontjes want Mandy had een verassing! En wat voor een, mijn eerste eigen onesie varkenspak. Geweldig, ik zag Mandy er regelmatig in lopen en je ziet ze natuurlijk vaker voorbij komen maar nu dan heb ik er ook één! Toen ik bedankte op onze groepsapp kwam van Chris het altijd lieve commentaar; 'Altijd al geweten dat ik met een varken getrouwd was.... Twijfelde al nooit aan d'r bijgeluiden.' En daar moest ik het mee doen... Gelukkig ben ik er blij mee, en als ik ergens geen zin in heb... weet ik wat ik aan moet trekken J.

Om half tien kwamen we aan in Amsterdam. Ik had een kamer geboekt bij hotel One vorig jaar was het daar goed bevallen en daarbij dichterbij de Rai kun je niet zitten. Bij de boeking had ik ook een parkeerplaats geboekt (onder het hotel) dus toen we aan kwamen rijden ging ik gelijk de parkeergarage in. Licht stond immers op groen en de slagboom en het hek gingen open. Dus ik naar beneden, waarschijnlijk kennen jullie allemaal een parkeergarage met steile helling en lekker korte bochten, welnu bij dit hotel was het nog steiler dan steil en de bocht was meer dan negentig graden! Ik heb er zelf nooit heel veel moeite mee maar toen ik beneden aan kwam, was het krap, smal en bovenal helemaal vol! Shit, niet eens ruimte om te keren en achteruit die bocht met steile helling.... No way dat gaat met onze XC90 niet lukken (mij in ieder geval niet...). Dus ik bellen naar Josje die aan het inchecken was (wat ook niet helemaal vloeiend verliep omdat er nog een Maaike v.d. Meer vier kamers had geboekt... en ik echt maar één) gelukkig waren de receptiemedewerkers van het hotel heel behulpzaam en kwam Jos samen met drie van de receptionisten naar de parkeerkelder. Die lagen natuurlijk in een deuk, stom vrouwtje grote auto, niet kunnen rijden. Maar, toen ze beneden kwamen zagen ze het probleem en boden ze wel honderd keer excuses aan. Er waren mensen die het telsysteem van de garage hadden misleid en nu stonden er vier auto's illegaal geparkeerd. De garage was dus vol en zelfs overvol. En door de extra auto's (buiten de vakken geparkeerd) was het echt te vol en kon je niets. Met behulp van één van de mannen (hij leek op Aladin en was heel aardig) heb ik doormiddel van wel honderd keer voor en naar achteren te steken de auto kunnen keren en eruit kunnen rijden. Maar nu komt het, omdat ze mijn boeking niet hadden kunnen vinden gaf ik mijn telefoon mee aan Josje omdat de reservering daarop stond. Dus daar ging ik op weg naar een andere parkeergarage 's avonds laat in mijn pyjama (echt waar ik had mijn pyjama en daarover mijn huispak, nee niet mijn nieuwe onesie, aangehouden omdat we toch daar direct naar bed zouden gaan) in Amsterdam in mijn uppie zonder telefoon... een paar honderd meter verder was een garage dat wist ik van het jaar daarvoor dus ik daarheen. Er was genoeg plaats en zelfs plaats met een laadpaal dus ik daar neer gezet, auto aangekoppeld, maar hij deed het niet. Ik heb echt denk tien minuten staan kijken opnieuw chip ervoor stekker erin stekker eruit, geweldig de parkeerwachter van die avond heeft werkelijk een vermakelijk schouwspel gehad van een vrouw in pyjamabroek die repeterende handelingen als een neuroot uitvoerde met een ontplofte kop met haar.... Ach ja, pas toen realiseerde ik me dat ik geen telefoon had. Ik wilde uiteraard Chris bellen what to do? Maar dat ging dus niet, stekker maar in dat ding laten zitten en op weg naar het hotel. Ik moest door een smerig vies trappengat waar vier opgeschoten jongens stonden te blowen (onmiskenbare geur) dus ik gewoon heel stoer stevig doorstappen maar ze hielden de deur zelfs voor me open en wensten me een goede avond, hoe verkeerd kun je een situatie inschatten! Desalniettemin is sjeesde natuurlijk met een hartslag van boven de honderdvijftig door de straat en zag opgelucht dat Josje er stond. Chris had al twee keer gebeld dus die moest ik eerst even bellen. Die gerustgesteld toen inchecken, want door het parkeer gedoe was Jos mijn pincode vergeten. En eindelijk om kwart over tien de kamer op en naar bed. Daar een slaappil genomen en tot mijn grote frustratie toch de halve nacht wakker gelegen....

Zaterdag op tijd opgestaan want om negen uur begon de team challenge met onze negen helden. Irene (die daar haar nieuwe logo en stijl presenteerde in haar Geblingt stand, GEWELDIG) had ons heel lief bandjes gegeven dus na het ontbijt met zijn drieën naar de overkant en het genieten kon beginnen. Om negen uur zaten we met allemaal lieve supporters op de tribune. En wat reden ze alle negen daar knap in het rond! Kleine mini professionals, zonder blikken of blozen, kan ik niet zeggen maar hé wat wil je in zo'n mega entourage! En wat deden ze het super! Na de teamchallenge een klein gevecht met mijn buik waar de toiletten en mijn dierbare parfummetje gelukkig uitkomst boden. Daarna even gezeten in de mooie stand van Irene en daarna met Sandra op de VIP gaan genieten van de kür op muziek van de Inter I. Ondertussen werd ons overheerlijk eten voorgeschoteld en lekker drinken dus we zaten goed. Na de Inter I kwam de Grand Prix kür op muziek het was geweldig en zo mooi (en leerzaam) maar om kwart voor drie toen de Nederlandse deelnemers waren geweest kon ik niet meer van de slaap. Dus afscheid genomen van iedereen die ik onderweg nog zag en naar het hotel terug gegaan. Heerlijk geslapen een paar uurtjes en ook nog gegeten (hoe kan het ook anders) bij Happy Italy. Kamer overgedragen aan Ivonne en Eric (konden die lekker door feesten J) en naar huis gegaan.

Een heerlijk weekend dus en ik heb echt volop genoten maar toch ben ik ontzettend in de war over het "goede" nieuws van vrijdag. Op de achtergrond speelt alles zich constant af in mijn hoofd. Hoe kan het ineens dat het nu vooruitkijken wordt? Ik moest genieten van alles want het zou snel voorbij kunnen zijn? Ik zou zonder behandeling twee weken tot vijf maanden hebben, mijn verjaardag niet halen? Behandelingen slaan niet altijd aan, ik heb altijd pech wat ziekte betreft. Nu dus een keer niet? Hoe kan dat? Zoveel buikpijn, de diarree, de ontzettende vermoeidheid? Ik weet het echt niet meer. Ook het stukje vakantie, geloof me ik heb onderhand zoveel gezien dat ik echt geen idee meer heb waar ik heen wil en wat ik wil..... gelukkig volgende week weer afspraak met psycholoog en ondertussen blijf ik genieten! Want niemand kan in de toekomst kijken, en de woorden als alles goed blijft gaan geven ook niet echt de zekerheid die je wenst. Feit blijft dat ik om de twee weken aan het infuus lig en naar de oncoloog moet, en om de drie maanden een scan en geloof me dat is echt zenuwslopend hoe blij ik ook nu ben.....

Fijne avond.